Studying Behavior-based Safety Among RTAF Personnel Who Work with Armaments
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research is to study the factors contributing to behavior-based safety (BBS)
in Royal Thai Air Force (RTAF) ordnance operations and to propose guidelines for the development of safety behaviors for RTAF armament personnel. By focusing on ordnance operations, personnel will have to work with the weapons of the Air Force. This research employs the qualitative method by studying and collecting data from relevant documents and interviews with RTAF armament personnel who have more than 20 years of experience in ordnance operations. The information from documents and interviews was analyzed and synthesized in order to formulate the guidelines for developing BBS in ordnance operations of RTAF personnel.
The results showed that factors leading to BBS in RTAF ordnance operations were factors caused by the ordnance operators themselves, operational environment, the process of administration, supervision and support from the organization. The development of the guidelines for BBS among ordnance personnel resulted from the use of information and academic implementation according to the principles of psychology, the use of engineering knowledge related to operations, the availability of operators both physically and mentally, the use of standard operating manuals, improvement of management processes, supervision, promotion from the organization and the use of academic principles that have been recognized as standards and widely used both domestically and internationally applied to make organizations have workers with BBS in their operations.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ นายเรืออากาศ
ข้อความที่ปรากฎในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่าน ไม่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนนายเรืออากาศฯ และคณาจารย์ท่านอื่น ๆในโรงเรียนนายเรืออากาศฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบขององค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่เพียงผู้เดียว
References
พิเชษฐ์ วงศ์เกียรติ์ขจร. (2559). การวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพ: สำนักพิมพ์ปัญญาชน.
ธีระ รามสูตร. (2535) แนวคิดและแนวทางปฏิบัติเกี่ยวกับพฤติกรรมสุขภาพ. กรุงเทพ: โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์
ทหารผ่านศึก.
วีระ ซื่อสุวรรณ. (2546). การกำจัดพฤติกรรมเสี่ยงเพื่อความปลอดภัย. บริษัทคิดเพื่อความปลอดภัย.
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2543). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม. กรุงเทพ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สร้อยตระกูล (ติวยานนท์) อรรถมานะ. (2545). พฤติกรรมองค์การ ทฤษฎีและการประยุกต์. กรุงเทพ: มหาวิทยาลัย
ธรรมศาสตร์.
สุภางค์ จันทวนิช. (2549) วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). ยุทธศาสตร์ชาติ ระยะ 20 ปี(พ.ศ. 2561 - 2580).
พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพ: สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ สำนักงานคณะกรรมการพัฒนา
การเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักนิรภัยกองทัพอากาศ. (2566). รายงานสถิติด้านนิรภัยการบินและภาคพื้น ย้อนหลัง 10 ปี (พ.ศ. 2555 - พ.ศ. 2565).
กรุงเทพ: สำนักนิรภัยกองทัพอากาศ
Asten, C.V. (2011). How to overcome employee resistance to behavioral-based safety. (Master’s thesis).
Wisconsin-Stout: University of Wisconsin-Stout.
Becker, M.H. (1974). The Health Belief Model and Personal Health Behavior. Health Education
Monographs, 2, 324- 508.
Geller, E.S. (2005). Behavior-based safety and occupational risk management. Behavior Modification,
, 539-561.
Glendon, A.I. and E.F. Mckenna. (1995). Human Safety and Risk Management. London: Hartnolls Ltd.
Heinrich. Herbert William. (1931). Industrial accident prevention: A scientific approach. New York:
McGraw-Hil.
Miles, M.B., & Huberman, A.M. (1994). Qualitative data analysis: And expanded sourcebook (2nd ed.).
New York: Sage Publications Inc.
Stein JE & Heiss K (2015). The swiss cheese model of adverse event occurrence--Closing the holes.
Seminar in Pediatric Surgery, 24(6), 278–82.
Thomas H. Holmes and Richard H. Rahe (1967). The Social Readjustment Rating Scale, Journal of
Psychosomatic Research, 11(2), 213-218.