Approaches for Development of Natural Tourism in Trang Province
Main Article Content
Abstract
This research aims to 1). To study the potential of Trang Province in the development of natural tourism 2). To lay out guidelines for the development of natural tourism in Trang Province. Using qualitative research methods It's an in-depth interview. There were 30 Key informants from the government, private sector, people and academics in Trang Province.
The results of the study found that 1) Trang Province has the potential to develop natural tourism because it is a community area with outstanding natural tourism resources, culture, activities. Let's support this as an important strength of Trang Province. Blending with the cultural tourism, these different cultures are all conservation. 2) The approach to natural tourism development in Trang Province found that there was a need for the development of the local people, providing opportunities for people in the community to play a role in tourism development and management. Let people in the area know And truly understand the value of that place To foster a shared awareness of environmental conservation Should provide a promotion from government agencies to support the budget. Is the center of coordination Organize meetings for all sectors to exchange ideas to increase knowledge and news in various fields and to make participation in the development of tourism activities that maintain the traditional way of life. Conserve nature at the same time to guide the development and promotion of cooperative tourism.
Article Details
บทความที่ปรากฏในวารสารนี้ เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ซึ่งสมาคมนักวิจัยไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป การนำเสนอผลงานวิจัยและบทความในวารสารนี้ไปเผยแพร่สามารถกระทำได้ โดยระบุแหล่งอ้างอิงจาก "วารสารสมาคมนักวิจัย"
References
กนกรัตน์ รัตนพันธุ์. (2562). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศถํ้าเลเขากอบ จังหวัดตรัง. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย วิทยาเขตตรัง.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 พ.ศ. 2555-2559. สืบค้นเมื่อวันที่ 11 มีนาคม 2563, จาก http://www.tourism-asean.org.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2538). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. จุลสารการท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 30 พฤศจิกายน 2562, จาก http://th.wikibooks.org.
โฆสิต ปั้นเปี่ยมรัษฎ์. (2553). ทรัพยากรธรรมชาติกับการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, 2533.
ณัฐทิตา โรจนประศาสน์. (2558). ความยั่งยืนของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนชายฝั่งจังหวัดตรัง. คณะวิทยาสารเกษตรศาสตร์. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.
ดิเรก ฤกษ์หร่าย. (2528). การพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กรุงสยามการพิมพ์.
ดุสิตพร ฮกทา. (2560). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยว จังหวัดตรัง. วิทยาลัยการโรงแรมและการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.
ทวี ทิมขำ. (2528). การพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์
นิรันดร์ จงวุฒิเวศย์. (2527). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหิดล.
นิเวศน์ อรุณเบิกฟ้า. (2553). การจัดการทรัพยากรป่าชายเลน กรณีศึกษา: ชุมชนบ้านหนองสมาน หมู่ที่ 3 ตำบลหาดสำราญอำเภอหาดสำราญ จังหวัดตรัง. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา.(2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว.กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2549). การพัฒนาและการอนุรักษ์แหล่งท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ.
ปรีชา เปี่ยมพงศ์สานต์. (2542). วิถีใหม่แห่งการพัฒนา: วิธีวิทยาศึกษาสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรีชา แดงโรจน์. (2544). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสู่ศตวรรษที่21.กรุงเทพฯ: ไฟร์ แอนด์ โฟร์ พรินติ้ง.
พจนา สวนศรี. (2541). การจัดการท่องเที่ยวโดยการมีส่วนร่วมของประชาชน.จุลสารการท่องเที่ยว 2: 12-36
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ
รัฐกานต์ สามสี. (2558). การจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม จังหวัดตรัง. บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วัฒนา วงศ์เกียรติรัตน์. (2548). รายงานผลการวิจัยประเมินผลโครงการที่คัดเลือกจากยุทธศาสตร์ทั้ง 7 ด้าน. พิมพ์ครั้งที่ 1. : สำนักนโยบายและแผนกรุงเทพมหานคร.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์. (2541). การบริหารการตลาดยุคใหม่. กรุงเทพฯ: ไดอะมอนอินบิสลิเนส.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์และคณะ. (2546). การบริหารการตลาดยุคใหม่. กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2525) การพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 2, กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สุดาดวง เรืองรุจิระ. (2543). หลักการตลาด. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: ยงพลเทรดดิ้ง.
สถาบันบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย. (2542). การดำเนินการเพื่อกำหนดนโยบายการท่องเที่ยวเพื่อรักษานิเวศ. กรุงเทพฯ: สถาบันบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย.
สานิตย์ บุญชู. (2527). การพัฒนาชุมชน: การมีส่วนร่วมของประชาชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
สินธุ์ สโรบล อุดร วงษ์ทับทิม และสุภาวณี ทรงพรวาณิชย์. (2545). การท่องเที่ยวโดยชุมชน :แนวคิดและประสบการณ์. เชียงใหม่ : มิ่งเมืองนวรัตน์จำกัด.
เสรีวงษ์มณฑา. (2542). กลยุทธ์การตลาด การวางแผนการตลาด.กรุงเทพฯ: ธีระฟิล์มและ ไซเท็กซ์
องค์การท่องเที่ยวโลก. (2558). ความหมายการท่องเที่ยว. สืบค้น 25 เมษายน 2563,จากhttps://tourismatbuu.wordpress.com.
Buhalis, D. (2000). “Marketing the competitive destination in the future.” tourism management. 21,1:97-116.
Cohen, J. M., and Uphoff, N. T. (1997). Rural Development Participation: Concept and Measure for Project Design Implementation and Evaluation Cornell: Rural Development Committee Center for International Studies.
Dissertation Abstracts International, 9(7), 11.
Kotler, P. (1997). Marketing management: analysis, planning implementation, and control. (9th ed). New Jersey: Asimmon &Schuster.
McIntosh R.W. & Goeldner C.R. (1989). Tourism Principles, Practices, Philosophies. New York: John Wiley & Son
McIntosh, R.W., Goeldner, C.R., & Ritchie, J.R. (1995). Tourism: Principles, Practices, Philosophies (7th edition), Chichester: John Wiley
United Nation Organization. (1981). United Nation Department of International Economic and Social Affair. Popular Participation as a Strategy for Promoting Community Level Action and Nation Development.( Report of The Meeting for The Adhoc Group of Expert.) New York: United Nation.