Integrated of Sufficiency Economy and Creative tourism for Tourist Attraction Development in Thailand.
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
For the last decade, Thailand’s tourism industry has rapidly expanded while becoming one of the world's top travel destinations driving the country's economy with tourists arriving from all over the world. Entering the Age of Globalization and technology disruption, ease of access to information has had an impact on the fast-changing economic system, culture, society, and environment, and leads us to a modernization world, therefore, leading to changes in the behavior of tourism. To extend the potential of communities’ attractions of becoming sustainable tourist attractions and being able to generate sufficient income for the productive advancement of the country, the communities need to align themselves with the fast-changing world. In this article, the researcher analyzed and synthesized the data from various sources, aiming to portray the integrated knowledge of the Sufficient Economy and creative tourism for sustainable community-based tourism. The researcher analyzed the role-model community that successfully adopted the Sufficient Economy and the creative tourism framework to set an example for other communities to develop their attractions, to accomplish the development goal of Thailand’s 20-year national strategy, which focuses on sustainable development and Thailand 4.0. To promote tourism for the country’s development, this paper emphasized the World Tourism Organization’s goal which encourage every nation to ensure sustainable economic growth and diminish social issues. The goal also aims at optimizing resources for multicultural existence and preserving cultural heritages, which lead to harmonious living.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ปรากฏในวารสารนี้ เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ซึ่งสมาคมนักวิจัยไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป การนำเสนอผลงานวิจัยและบทความในวารสารนี้ไปเผยแพร่สามารถกระทำได้ โดยระบุแหล่งอ้างอิงจาก "วารสารสมาคมนักวิจัย"
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). คู่มือบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ.กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). รายงานภาวะเศรษฐกิจการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ.
เกษม วัฒนชัย. (29 มีนาคม 2555). เศรษฐกิจพอเพียงกับการจัดการการศึกษาของชาติ. กรุงเทพฯ.
ทิพย์สุดา พุฒจร. (2554). ความท้าทายของชุมชน ท่ามกลางการพัฒนาสู่ความทันสมัย. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 72-87.
โฆษิต ปั้นเปี่ยมรัฐ. (24 พฤศจิกายน 2549). แนวทางการพัฒนาประเทศในช่วงแผนพัฒนาฯ ฉบับที่ ๑๐ ภายใต้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ.
เพชรศรี นนท์ศิริ. (2555). รูปแบบการดำเนินงานของกลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตภาคเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล, และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 69-71.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2560, ธันวาคม 22). โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย. Retrieved from พระไตรปิฏกเล่มที่ 35 : https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=35&siri=41
มูลนิธิชัยพัฒนา. (2559). พระราชดำริว่าด้วยเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ.วิสาหกิจชุมชนทอผ้าบ้านนาต้นจั่น. (2560). สืบค้นเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม 2562, จาก https://www.right-livelihoods.org/wp-ontent/uploads/2019/09/%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%95% E0%B9% 89%E0%B8%99%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99-1.pdf
สํานักงานปลัดการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). รายงานรายได้จากการท่องเที่ยวในปี พ.ศ.2562. กรุงเทพฯ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2 กุมภาพันธ์ 2560). สืบค้นเมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน 2562, จาก https://www.nesdb.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2550). การประยุต์ใช้หลักเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ.
สำนักงานปลัดกระทรวงท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). สถานการณ์ท่องเที่ยวโลกที่สำคัญ. รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว, 04.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: ความรู้และแนวทางปฏิบัติ.กรุงเทพฯ: คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Curtis, D., & Irvine, I. (2017). Principles of Economics. Lyryx Publishing.
Economists Advisory Group. (1997). Economies of Scale. Luxembourg: European Communities
P.A. Payutto. (2005). Buddhist Economics. Bangkok: Komal Keem Thong Publishing.
Richards, G. (2010). Creative Tourism A Global Conversation how to provide unique creative experiences for travelers worldwide: at present at the 2008 Santa Fe & UNESCO International Conference on Creative Tourism in Santa Fe. In Wurzburger, R. (Ed.), Creative Tourism and Local Development. 78-90.
Richards, G., & Raymond, C. (2000). Creative Tourism. ATLAS News, 23, 16-20.
Shapiro, S. A., & Greenlaw, D. (2018). Principles of Macroeconomics 2e. Texas: Openstax Publishing.
Suttipisan, S. (2013). Adaptive Uses of Local Textiles for Creative Tourism Product Development in Thailand. International Journal of Cultural and Tourism Research, 47-55.
United Nation. (2015). Retrieved from Participation United Nation for Youth:
https://www.un.org/development/desa/youth/world-programme-of-action-for-youth/participation.html
United Nation. (2019). Sustainable Development Goals. Retrieved November 03, 2019, from Sustainable Development Goals: https://www.undp.org/content/undp/en/home/sustainable-development- goals.html
UNESCO. (2006). Toward Sustainable Strategies for creative tourism. Discussion Report of the Planning Meeting for 2008 International Conference on Creative Tourism. Santa Fe, New Mexico. The U.S.A.
TRANSLATED THAI REFERENCES
Ministry of Tourism and Sports. (2017). Creative Tourism Destination Management. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Department of Economic of Tourism and Sport. (2019). Tourism Economic Report. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Kasem Watanachai. (2012, March 29). Sufficiency Economy and Education Management of Thailand. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Tipsuda Putjorn. (2011). Challenges of Communities among the Modernization Development. Journal of Liberal Art, Thammasat University, 72-87. (in Thai).
Kosit Panpiemras. (2006, March 24). Sufficiency Economy and the Tenth National Economic and Social Development Plan. Bangkok. (in Thai).
Petchsri Nonsiri. (2012). Pattern of Community=Based Tourism Operation in the Lower Northern Thailand. Journal of International and Thai Tourism, 8(2) (in Thai).
Fongchan L., Surachai K., Waraporn, N. (2018) The potential of role-model communities in sustainable and creative tourism. Journal of Open Distance Innovative Learning, 69- 71. (in Thai).
Chaipattana Foundation. (2016). Philosophy of Sufficiency Economy. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Mahachulalongkornrajavidyalaya (2017, December 22). Thai Tripitaka Program. Retrieved from Tripitaka Volume 35: https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=35&siri=41 (in Thai)
Natonchan Community Enterprise. (2017). Right Livelihood. Retrieved December 02, 2019, from https://www.right-livelihoods.org/wp-content/uploads/2019/09/%E0%B8 %99%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%88%E0%B8%B1%E 0%B9%88%E0%B8%99-1.pdf (in Thai).
Office of the Permanent Secretary. (2019). 2019 Thailand Revenue of Tourism Report. Bangkok. (in Thai).
Office of the National Economic and Social Development Board. (2017, February 02). Retrieved November 30, 2019, from https://www.nesdb.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422 (in Thai).
Office of the National Economic and Social Development Board. (2007). Philosophy of Sufficiency Economy. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Office of Secretary of National Strategy Board. (2017). World Tourism Situation, 04. (in Thai).
Suddan Wisudthiluck. (2015). Principle of Creative Tourism Thailand. Bangkok: Faculty of Sociology and Anthropology, Thammasat University. (in Thai).