การขายบริการทางเพศของวัยรุ่นไทยบนสื่ออินเทอร์เน็ต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องการขายบริการทางเพศของวัยรุ่นไทยบนสื่ออินเทอร์เน็ตมีวัตถุประสงค์เพื่อสำรวจทัศนคติของ วัยรุ่นไทยในเรื่องการขายบริการทางเพศบนสื่ออินเทอร์เน็ต ค้นหาสาเหตุที่ทำให้วัยรุ่นไทยขายบริการทางเพศบนสื่อ อินเทอร์เน็ต และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการมีเพศสัมพันธ์ สาเหตุของการขายบริการทางเพศกับการขายบริการ ทางเพศของวัยรุ่นไทยบนสื่ออินเทอร์เน็ต กลุ่มประชากรที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ กลุ่มวัยรุ่นไทยในเขต กรุงเทพมหานครที่มีอายุระหว่าง 14 -21 ปี ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพและการวิจัยเชิงปริมาณ ผลการวิจัยพบว่า วัยรุ่นไทยทั้งหมดเชื่อว่าการขายบริการทางเพศบนสื่ออินเทอร์เน็ตมีจริงและส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นหญิงที่ขายบริการ สาเหตุที่ทำให้วัยรุ่นหญิงเลือกขายบริการทางเพศโดยใช้อินเทอร์เน็ตเป็นช่องทางในการขายบริการนั้นเพราะคิดว่า เป็นวิธีที่ลูกค้าติดต่อโดยตรงไม่ต้องผ่านเอเยนต์ไม่ถูกหักหัวคิว ง่าย สะดวก ทำได้ทุกที่ ทุกเวลา ตัวเองมีสิทธิในการ เลือกลูกค้า และคิดว่าวิธีนี้เป็นความลับ เมื่อหาค่าสหสัมพันธ์ระหว่างการมีเพศสัมพันธ์และการขายบริการทาง เพศพบว่ามีความสัมพันธ์ทางบวก ซึ่งเมื่อนำไปพิจารณาค่าสหสัมพันธ์ร่วมกับปัญหาทางการเงิน พฤติกรรมการใช้ ของแพง และแรงจูงใจด้านการเงินพบว่า มีความสัมพันธ์อย่างเข้มข้นมากตามลำดับ
Article Details
บทความที่ปรากฏในวารสารนี้ เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ซึ่งสมาคมนักวิจัยไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป การนำเสนอผลงานวิจัยและบทความในวารสารนี้ไปเผยแพร่สามารถกระทำได้ โดยระบุแหล่งอ้างอิงจาก "วารสารสมาคมนักวิจัย"
เอกสารอ้างอิง
กิตติ กันภัย. (2543). “การสื่อสารผ่านคอมพิวเตอร์ในสังคมสารสนเทศ” ใน มองสื่อใหม่ มองสังคมใหม่. กรุงเทพฯ: เอดิสัน เพรส โพรดักส์.
ณพลักษณ์ อเนกศรี.( 2550). ทฤษฎีสองปัจจัยของเฮอร์เบอร์ก (Herberg’s Two Factors Theory). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปริมา อภิโชติกร. (2551). อิทธิพลของสื่อลามกที่มีต่อพฤติกรรมทางเพศของนักศึกษากลุ่มอาชีวศึกษาเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์, มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ปาริชาต สถาปิตานนท์. (2545). ระเบียบวิธีวิจัยการสื่อสาร. กรุงเทพฯ :
สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ประภาส เตโช.จ.ส.อ. ( 2549). ความคิดเห็นของประชาชนกรุงเทพมหานครต่อสื่อลามก และแนวทางการควบคุมการเผยแพร.่ วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต มหาวทิยาลยัสโุขทยัธรรมาธริาช.
พีระ จิรโสภณ. (2546). วิธีการวิจัยสื่อสารมวลชน. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. ยศ สันติสมบัติ. ( 2535). แม่หญิงสิขายตัว ชุมชน และการค้าประเวณีในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันชุมชน ท้องถิ่นพัฒนา.
ยุพา สุภากุล. (2543). การสื่อสารมวลชน. เชียงใหม่ : คณะมนุษย์ศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. วิชชุลลดา มาตันบุญ. (2551). วัยรุ่นกับพฤติกรรมทางเพศ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
ศศิดารา สิงหเนตร. (2548). การขายบริการทางเพศผ่านห้องสนทนาบนเครือข่ายอินเทอร์เน็ต. วิทยานิพนธ์ศิลป
ศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้. ศุนิสา ทดลา.( 2552). รูปแบบพฤติกรรมการสื่อสารในห้องสนทนาบนเครือข่ายอินเทอร์เน็ต. วิทยานิพนธ์นิเทศ ศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. ศูนย์ประสานงานเพื่อพิทักษ์สิทธิ์เด็กจังหวัดเชียงใหม่. (2554). สถานการณ์การเข้าสู่ระบบการค้าประเวณีและ ล่วงละเมิดทางเพศในเด็ก. ม.ป.ท.
สมเดช รุ่งศรีสวัสดิ์. (2552). การเปิดรับสื่อลามกทางอินเทอร์เน็ตกับการมีเพศสัมพันธ์ของวัยรุ่น. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ. (2546). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการใช้อินเทอร์เน็ตในทางที่ผิด.
กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ. สำเนียง ผาติกบุตร. (2542). ปัจจัยด้านสุขภาพความสัมพันธ์กับการเข้าร่วมกิจกรรมของผู้สูงอายุ. วิทยานิพนธ์สังคม ศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุพัตรา บุญญานุภาพงศ์. (2547). ปัจจัยที่มีผลต่อค่านิยมทางเพศของวัยรุ่นในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ ปริญญาวิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาเพศศาสตร์ (สหสาขาวิชา) บัณฑิตวิทยาลัย, จุฬาลงกรณ์ วิทยาลัย.
สุพัตรา สุภาพ. (2540). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. สุดสงวน สุธีสร. (2547). อาชญากรรม: ความหมาย ขอบเขต ทฤษฎี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Katz, E., Blumler, J. G., & Gurevitch, M. (1974). Ulilization of Mass Communication by the Individual. Beverly Hills: Sage. Sutherland, E. H., & Cheesy, D. R. (1982). The study of social problems: Five perspectives.
New York: Oxford University Press.
