แนวทางในการพัฒนาบุคลากรวิษาชีพท่องเที่ยวของประเทศไทย ตามข้อตกลงยอมรับร่วมกันในคุณสมบัติของบุคลากรวิชาชีพท่องเที่ยวแห่งอาเซียน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีลักษณะเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก การสังเกตการณ์และการสนทนา กลุ่มผู้ที่มีบทบาทสําคัญในการดําเนินงานตามข้อตกลงยอมรับร่วมกันในคุณสมบัติของบุคลากรวิชาชีพท่องเที่ยวแห่ง อาเซียน ในกลุ่มประเทศสมาชิกอาเซียนจํานวน 5 ประเทศ ได้แก่ ประเทศสิงคโปร์ ประเทศอินโดนีเซีย ประเทศกัมพูชา ประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว และประเทศเวียดนาม มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์แนวทาง ปฏิบัติที่ดีในการดําเนินงานตามข้อตกลงยอมรับร่วมกันในคุณสมบัติของบุคลากรวิชาชีพท่องเที่ยวแห่งอาเซียนและเสนอ แนวทางในการพัฒนาบุคลากรวิชาชีพท่องเที่ยวของประเทศไทย
ผลการศึกษาวิจัย พบว่า แนวทางในการขับเคลื่อนการพัฒนาบุคลากรวิชาชีพท่องเที่ยวอาเซียนในฐานะแนว ปฏิบัติที่ดี ประกอบด้วย 6 ประเด็นหลัก ได้แก่ (1) การพัฒนาบุคลากรวิชาชีพท่องเที่ยวโดยกลไกตลาด (2) การพัฒนา มาตรฐานของการพัฒนาวิชาชีพการท่องเที่ยวเป็นของตนเอง (3) ความร่วมมืออย่างใกล้ชิดระหว่างอุตสาหกรรมท่องเที่ยว กับสถาบันการศึกษา (4) กําหนดประเภทของสถาบันที่มุ่งเน้นการพัฒนาวิชาชีพ (5) การออกกฎหมายสนับสนุนการ พัฒนาบุคลากรให้เข้าสู่ระบบสมรรถนะ (6) การจัดการศึกษาพัฒนาบุคลากรท่องเที่ยวภาคภาษาอังกฤษ และเสนอให้ หน่วยงานที่มีบทบาทสําคัญทั้ง 4 หน่วยงาน ได้แก่ (1) สมาคมด้านการท่องเที่ยว (2) สถาบันการศึกษาหรือสถาบันฝีมือ แรงงาน (3) หน่วยงานรัฐ และ (4) บุคลากรวิชาชีพการท่องเที่ยว จําเป็นต้องดําเนินงานอย่างบูรณาการร่วมกันเพื่อขับ เคลื่อนการพัฒนาบุคลากรวิชาชีพท่องเที่ยวภายในประเทศไทยให้เกิดมาตรฐานได้รับการยอมรับและสามารถเคลื่อนย้าย แรงงานในการทํางานระหว่างประเทศสมาชิกอาเซียนได้อย่างมีประสิทธิภาพ
Article Details
บทความที่ปรากฏในวารสารนี้ เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ซึ่งสมาคมนักวิจัยไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป การนำเสนอผลงานวิจัยและบทความในวารสารนี้ไปเผยแพร่สามารถกระทำได้ โดยระบุแหล่งอ้างอิงจาก "วารสารสมาคมนักวิจัย"
เอกสารอ้างอิง
จิตติรัตน์ แสงเลิศอุทัย. (2558), เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย วารสารบัณฑิตศึกษา ปีที่ 12 ฉบับที่ 58 กรกฎาคม-กันยายน 2558. หน้า 17. ศูนย์บริการวิชาการแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, มปป. โครงการเตรียมการรองรับการเคลื่อนย้ายของแรงงานสู่การเป็นประชาคมอาเซียน. รายงานการศึกษาฉบับสมบูรณ์ หน้า 8-1 ถึงหน้า 2-26.
วรรณดี สุทธิ์นรากร. (2550). การวิจัยเชิงคุณภาพ : การวิจัยในกระบวนทัศน์ทางเลือก, กรุงเทพฯ : สยามปริทัศน์
ศิริพงศ์ รักใหม่. (2559). การเปรียบเทียบหลักสูตรระหว่างหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิตของวิทยาลัยดุสิตธานี กัป/ตรฐานสมรรถนะอาเซียน, วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี ปีที่ 10 ฉบับที่ 1 เดือนมกราคม-มิถุนายน 2559 หน้า 162.
สถาบันพัฒนาบุคลากรการท่องเที่ยว สํานักปลัดกระทรวงการท่องเที่ยว. (2554), มาตรฐานสมรรถนะร่วมวิชาชีพสําหรับการท่องเที่ยวอาเซียน, เล่มรายงาน. หน้า644
สถาบันพัฒนาบุคลากรการท่องเที่ยว สํานักปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557) โครงการเครือข่ายความร่วมมือหลักสูตรอาเซียนด้านการท่องเที่ยว. รายงานการศึกษาฉบับสมบูรณ์ หน้า 1-85.
สถาบันพัฒนาบุคลากรการท่องเที่ยว สํานักปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558) โครงการเครือข่ายความร่วมมือหลักสตรอาเซียนด้านการท่องเที่ยว ระยะที่ 2. รายงานการศึกษาฉบับสมบูรณ์ หน้า 117.
สุภางค์ จันทวานิช. (2552). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร : สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย
Academic Service Center, Chulalongkorn University. Preparation for Flow of Labor in the ASEAN Community. Final Report. p. 8-1 to 8-26. (in Thai).
Alan Hickman and Jim Irwin. (2013). Gap Analysis on implementation of MRA on Tourism Professionals.Asian Australia Development Cooperation Program Phase II. Final Report. p. 1-58. Web site: http://aadcp2.org/file/ASEAN-GA-Final-Report.pdf.
Asean Secretariat. (2015). Success Stories and Best Practices from Cambodia and Indonesia. A joint ASEAN Australia Development Cooperation Program Phase II and ASEAN Secretariat Study. Web site: http://aadcp2.org/wp-content/uploads/FS-Success-Stories-Tourism.pdf.
Association of Southeast Asain Nation. (2013). Handbook of ASEAN MRA on Tourism Professionals. ASEAN Tourism Documents. Web site: http://www.aseantourism.travel/documents/asean-tourismdocuments.
Creswell, John W. (2013). Qualitative Inquiry and Research Design: Choosing among Five Approaches. Los Angeles: SAGE Publication, Inc.p. 183.
Department of ASEAN Affairs. Ministry of Foreign Affairs. (2015). Bali Concord // 2003. ASEAN Documents.Retrieved December 10, 2015, Web site: http://www.mfa.go.th/asean/th/other/2397. (in Thai)
Institute for Tourism Personnel Training. Ministry of Tourism and Sports. (2011). ASEAN Common Competency Standards for Tourism Professionals. Report. p. 6-44. (in Thai).
Institute for Tourism Personnel Training. Ministry of Tourism and Sports. (2014). Cooperation Network ASEAN Tourism Professionals Project. Final Report. p. 1-85. (in Thai).
Institute for Tourism Personnel Training. Ministry of Tourism and Sports. (2015). Cooperation Network ASEAN Tourism Professionals Project. Final Report. p. 1-17. (in Thai).
Jittirat Saengloetuthai. (2015). Research Instrument. Journal of the Graduate Studies Vol. 12 No. 58 July - September 2015. p. 17. (in Thai)
Parry, B. Scott. (1997). Evaluating the impact of Training. New York: John and Willey. Siripong Rugmai. (2016). The Curriculum Comparisonsbetween Bachelor of Business Administration Programs of Dusit Thani College and The ASEAN Competency Standards. Journal of Dusit Thani College, Vol. 10, No. 1 January-June 2016. p. 162. (in Thai).
Supang Chantavanich. (2009). Data analysis in qualitative research. Bangkok: Chulalongkorn University. (in Thai).
Wandee Suttinarakorn. (2016). Qualitative research: Research of alternative paradigm. Bangkok: Siamparithas Publishing. (in Thai).
William Angliss Institute. (2015). ASEAN-Australia Development Cooperation Program Phase II. Retrieved December 26, 2015. Web site: http://www.waseantourism.com.
