การส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาลักษณะประชากรศาสตร์ของนักท่องเที่ยวชาวไทยด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ในประเทศไทยที่มีต่อความสัมพันธ์กับส่วนประสมทางการตลาด และ 2) ศึกษาลักษณะประชากรศาสตร์ของนักท่องเที่ยวชาวไทยด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ในประเทศไทยที่มีต่อความสัมพันธ์กับกลยุทธ์การตลาดออนไลน์ การวิจัยครั้งนี้เป็นวิจัยเชิงประมาณ เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม โดยเก็บข้อมูลจากนักท่องเที่ยวชาวไทยจำนวน 400 ชุด โดยใช้การหาค่าสัมประสิทธิ์ความสอดคล้อง โดยแบบสอบถามมีค่าดัชนีความสอดคล้อง 0.50 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการศึกษาพบว่า การส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ในประเทศไทยที่มีต่อระดับความคิดเห็นต่อปัจจัยส่วนผสมทางการตลาด พบว่า ผู้ตอบแบบสอบถามมีระดับความพึงพอใจโดยรวมต่อปัจจัยด้านกระบวนการในระดับมากที่สุด นอกจากนี้ยังพบว่า ผู้ตอบแบบสอบถามมีระดับพึงพอใจโดยรวมต่อปัจจัยด้านผลิตภัณฑ์ ปัจจัยด้านราคา ปัจจัยด้านช่องทางการจัดจำหน่าย ปัจจัยด้านการส่งเสริมการขาย ปัจจัยด้านบุคลากร และปัจจัยด้านสิ่งที่ปรากฏต่อลูกค้าในระดับมาก ตามลำดับ ผลการทดสอบสมมติฐานการวิจัย พบว่า ลักษณะประชากรศาสตร์ด้านอายุ ด้านอาชีพ ด้านรายได้เฉลี่ยต่อเดือน และด้านสถานภาพมีความสัมพันธ์กับปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด (7P) ในการส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ของประเทศไทย และลักษณะประชากรศาสตร์ด้านเพศ ด้านระดับการศึกษา ด้านอาชีพ และด้านสถานภาพมีความสัมพันธ์กับปัจจัยการตลาดออนไลน์ (5 As) ในการส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ของประเทศไทย
Article Details
บทความที่ปรากฏในวารสารนี้ เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ซึ่งสมาคมนักวิจัยไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป การนำเสนอผลงานวิจัยและบทความในวารสารนี้ไปเผยแพร่สามารถกระทำได้ โดยระบุแหล่งอ้างอิงจาก "วารสารสมาคมนักวิจัย"
เอกสารอ้างอิง
วิเชียร วงศ์ณิชชากุล. (2550). การบริหารการส่งเสริมการตลาด. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ดวงใจ ธรรมนิภานนท์. (2557). กลยุทธ์การตลาดผลิตภัณฑ์ความงามผ่านช่องทางการค้าแบบดิจิทัล. สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเนชั่น.
สุรเดช สุเมธาภิวัฒน์. (2559). กลยุทธ์ส่งเสริมการขายมุ่งสู่ผู้บริโภคในยุค Digital Marketing. วารสารวิทยาลัยสันตพล, 5(1), 172 – 177.
สุประภา สมนักพงษ์. (2560). แนวโน้มและตลาดการท่องเที่ยว4.0 ประเทศไทย. วารสาร Veridian E Journal สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(3), 2055-2068.
เสรี วงษ์มณฑา. (2542). กลยุทธ์การตลาด การวางแผนการตลาด. กรุงเทพมหานคร: ธีระฟิล์มและไซเท็กซ์.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ ปริญ ลักษิตานนท์ และศุภร เสรีรัตน์. (2552). การบริหารตลาดยุคใหม่. กรุงเทพมหานคร:
พัฒนาศึกษา.
Kotler, P. (2000). Marketing Management. New Jersey: Prentic - Hall.
Kotler, P. (2003). Marketing Management (11th ed. Upper). Saddle River, NJ: Prentice –Hall.
Kotler, P. (2017). Marketing 4.0. New Jersey: John Wiley & Sons.
Wong, W. (2011). Instant Brands in The Age of Social Networking. Journal of Integrated Marketing Communications. 46-53.
TRANSLATED THAI REFERENCES
Wongmontha, S. (1999). Marketing strategy Marketing planning. Bangkok: Thira Film and Citex.
(in Thai).
Saereerat, S., Lucksitanon, P. & Saereerat, S. (2009). Marketing Management. Bangkok : Patthanasuaksa. (in Thai).
Wongnichakul, W. (2007). Marketing promotion management. Bangkok : Bangkok University.
(in Thai).
Tamnipanont, D. (2014). Strategic Marketing Development for Beauty Products Trading through the Digital Commerce. Independent study of Master Degree, Nation University. (in Thai).
Sumatapiwat, S. (2019). Consumer Promotion Strategy in Digital Marketing Age. Santapol College Academic Journal, 5(1), pp. 172 – 177. (in Thai).
Somnukpong, S. (2017). Trends and Market for Tourism 4.0 Thailand. Veridian E-Journal,
Silapakorn University, 10(3), 2055-2068. (in Thai).
