การพัฒนาและการส่งเสริมการท่องเที่ยวของเชียงราย ให้เป็นเมืองรองเป้าหมายการท่องเที่ยว

Main Article Content

มานะศิลป์ ศรทนงค์
ชวลีย์ ณ ถลาง
เสรี วงษ์มณฑา

บทคัดย่อ

งานวิจัยชิ้นนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลหลักจำนวน 24 คน ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการพัฒนาและการส่งเสริมการท่องเที่ยวของเชียงราย ประกอบด้วยบุคลากรภาครัฐทั้งเมืองกลางและส่วนภูมิภาค ภาคเอกชน ทั้งหอการค้าและผู้ประกอบการ ภาคชุมชนและภาควิชาการในพื้นที่จังหวัดเชียงรายผลของการวิจัยแสดงให้เห็นว่าเชียงรายเป็นจังหวัดที่มีศักยภาพที่จะเป็นเมืองรองที่เป็นเมืองท่องเที่ยวเป้าหมาย ทั้งนี้เพราะเชียงรายเป็นเมืองชายแดนที่มีพรมแดนติดต่อกับประเทศลาว ประเทศจีน และประเทศพม่าได้สะดวก เป็นเมืองที่ได้รับการประกาศให้เป็นเขตเศรษฐกิจพิเศษ เป็นเมืองที่มีทรัพยากรท่องเที่ยวหลากหลายสามารถพัฒนาการท่องเที่ยวได้หลายประเภท เป็นเมืองโดดเด่นในฐานะเป็นเมืองแห่งศิลปะเพราะมีศิลปินแห่งชาติด้านวิจิตศิลป์ที่อยู่ในเชียงรายอยู่  2 คน และมีศิลปินที่สร้างผลงานด้านศิลปะให้นักท่องเที่ยวได้ชื่นชมกับผลงานทางด้านวิจิตรศิลป์และสถาปัตยกรรมของวัดต่างๆโดยเฉพาะวัดร่องขุน สำหรับองค์ประกอบทางด้านการพัฒนาการท่องเที่ยวนั้น เชียงรายมีความพร้อมแทบทุกด้านยกเว้นด้านการบริการขนส่งมวลชนที่บริการให้นักท่องเที่ยวในการเดินทางไปชมแหล่งท่องเที่ยวของเชียงราย ส่วนทางด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวนั้นยังมีเรื่องที่ต้องปรับปรุงอีกมากโดยเฉพาะ ด้านการสื่อสารการตลาดในการสร้างตราสินค้าของเชียงรายและสินค้า/บริการต่างๆที่มีอยู่ในเชียงราย ทำให้ไม่ได้สร้างคุณค่าที่เป็นเอกลักษณ์ที่โดดเด่นในการทำให้เชียงรายมีเสน่ห์ดึงดูดนักท่องเที่ยวได้อย่างเต็มที่เชียงรายต้องพัฒนาอีกเรื่องหนึ่งคือการวางแผนยุทธศาสตร์แบบบูรณาการที่ทุกภาคส่วนที่เกี่ยวข้องในการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวของเชียงรายต้องร่วมมือกันโดยปราศจากความขัดแย้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาคชุมชนนั้นยังมีบทบาทไม่มากพอ และบางคนยังไม่มีความเข้าใจความสำคัญของการท่องเที่ยว ขาดความรู้ ความภูมิใจเกี่ยวกับทรัพยากรการท่องเที่ยวของเชียงรายซึ่งเป็นเรื่องที่จะต้องมีการรณรงค์ให้กับชุมชนเข้ามามีส่วนร่วมมากขึ้นและพัฒนาพวกเขาให้เป็นทูตของเชียงรายในการช่วยประชาสัมพันธ์เชียงรายและปฏิบัติตนเป็นเจ้าภาพที่ดีในการต้อนรับนักท่องเที่ยว

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย,(2558). รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว. ฉบับที่ 1 กรกฎาคม – กันยายน 2558.กรุงเทพฯ:
สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กฤษฎา รัตนพฤกษ์, (2562) “จุดกระแสเมืองรองท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมไทย-อาเซียน ผ่านงานศิลปะ”19 ก.ย. 2562
17:23 น. การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย
จิตคุปต์ ละอองปลิว, (2562)การท่องเที่ยวเมืองรอง : ทางเลือกแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดราชบุรี ปีที่ 14 ฉบับที่ 2:39-60 อินทนิลทักษิณสาร มหาวิทยาลัยทักษิณ
นพดล ภาคพรต (2562). “55 เมืองรอง” เติบโตทุกมิติ ททท.เร่งสร้างแบรนด์กระตุ้นรายจังหวัด วันที่ 16 สิงหาคม 2561 –
07:00 น. ประชาชาติธุรกิจ
บุษบา สิทธิการ และสิริวัฒนา ใจมา, (2552)การพัฒนาบทบาทองค์การปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมและสนับสนุนความ
พร้อมของเสนอทางเชื่อมโยงแหล่งท่องเที่ยวโดยชุมชน ในกลุ่มภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย. มหาวิทยาลัย
แม่ฟ้าหลวง.สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ. กรุงเทพ. 231 น.รําไพพรรณ แก้วสุริยะ. 2542. เกษตรสัญจร.
จุลสารการท่องเที่ยว
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรส แอดน์ดีไซน์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา (2549) การพัฒนาและการอนุรักษ์แหล่งท่องเที่ยว = Tourism Resources Development and Reservation /กรุงเทพฯ : เพรส แอนด์ ดีไซน์,
ปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล และพัชรินทร์ เสริมการดี. (2556)การศึกษาศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์
ของชุมชนบ้านทุ่งมะปรัง อำเภอควนโดนและบ้านโตนปาหนัน อำเภอควนกาหลง จังหวัดสตูล.วารสารสุทธิปริทัศน์, 27(83): 97-112.
ปิยพงศ์ เขตปิยรัตน์,ภาศิริ เขตปิยรัตน์,วัชราภรณ์ อารีรัตนศักดิ์,อมรรัตน์ ศรีวิโรจน์,มานะศิลป์ ศรทนงค์,และเชียง เภาชิต, (2561) กระบวนการสื่อสารการตลาดที่ส่งผลต่อภาพลักษณ์การท่องเที่ยวเชิงเกษตรในจังหวัดอุตรดิตถ์วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติปีที่ 14 ฉบับที่ 1 มกราคม-มิถุนายน 2561
วิภา ศรีระทุ. (2551). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ในอำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์.สารนิพนธ์ วท.ม. (การวางแผน
และการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม).กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิศรุต อินแหยม, (2562) “เมืองรองต้องลอง”การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย9 พ.ค.2562 09.20 น.
พยอม ธรรมบุตร แนวทางพัฒนาแบรนด์ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม 4.0 วารสารวิชาการ ปีที่13 ฉบับที่2 พฤษภาคม – สิงหาคม 2562มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ Sisaket Rajabhat University Journal
ยุทธศักดิ์ สุภสร, (2562)“เมืองรอง ดึงอัตลักษณ์ท้องถิ่น เชื่อมท่องเที่ยววัฒนธรรมไทย-อาเซียน”การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย 25 ก.ย. 2562 08:52น.
ศรัณพร ชวนเกริกกุล, (2561) กลยุทธ์การยกระดับการตลาดท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเมืองรองจังหวัดสิงห์บุรี. กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสยาม.
สมจินต์ ชาญกระบี่ และนรินทร์ สังข์รักษา, (2560) ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของจังหวัดสุพรรณบุรี. Veridian E-Journal. 10(2), 2410-2425.
อาทิตยาพร ประสานพานิช (2018). แนวทางการพัฒนาส่วนประสมทางการตลาดออนไลน์ของโรงแรมในเขตพัฒนาเศรษฐกิจ
พิเศษ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ ISSN : 2287-0717 ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม - ธันวาคม
2561 Vol.7 No.2 July - December
Kotler, Philip.(2000). Marketing Management. The Millennium edition.New Jersey: Prentic – Hall.
Hosany, S., Ekinci, Y. & Uysal, M. (2007). Destination Image and Destination Personality. International Journal of Culture, Tourism and Hospitality Research, 1 (1), 62-81.
Kotler, P. (2003). Marketing Management. 11th ed. Upper Saddle River. HJ: Prentice-Hall.
Pickton, D. & Bodderick, A. (2005). Integrated marketing communications 2 nd ed. Harlow: Prentice Hall.
Rudez, Helena. Nemec. (2014). Affective tourism destination image: the case of PORTOROŽ. Tourism and Hospitality Industry. CONGRESS PROCEEDINGS. Trends in Tourism and Hospitality Industry
Wong Wendy. (2011). Instant Brands in The Age of Social Networking. Journal of Integrated Marketing Communications. 46-53.