บทบาทของสมาคมวิชาการกับระบบนิเวศวิจัยและนวัตกรรมของชาติ

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้นำเสนอบทบาทของการวิจัยมีผลต่อ ระบบนิเวศวิจัยและนวัตกรรมเกี่ยวข้องกับผู้ให้ทุนวิจัย นักวิจัย มหาวิทยาลัย ซึ่งมีความสัมพันธ์แบบพึ่งพาซึ่งกันและกันทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับโลก ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในการวิจัยประกอบด้วยรัฐบาล นักวิชาการและภาคอุตสาหกรรมที่มีบทบาทส่งเสริมกัน นักวิจัยแบ่งตามความเป็นทางการกับไม่เป็นทางการและการอยู่ในระบบกับนอกระบบออกเป็นสี่ประเภทคือนักวิจัยแบบประจำการ นักวิจัยแบบเฉื่อย นักวิจัยแบบเกษียณ และนักวิจัยแบบดิบโครงสร้างการวิจัยและนวัตกรรมของไทยประกอบด้วยระดับนโยบาย ระดับขับเคลื่อนนโยบาย ระดับบริหารและจัดการทุน ระดับปฏิบัติการ และระดับผู้ได้รับประโยชน์ ซึ่งยังขาดบทบาทของสมาคมวิชาการซึ่งเชื่อมโยงนักวิชาการ นักวิจัย และผู้เชี่ยวชาญในสาขาหรือการศึกษาเฉพาะทาง การส่งเสริมการวิจัยและความเป็นนักวิชาการ การพัฒนาวิชาชีพของสมาชิก เครือข่ายและการร่วมรังสรรค์ การสนับสนุนชี้แนะและการเป็นตัวแทน การเผยแพร่ความรู้ และการกำหนดมาตรฐานและการรับรอง  เหล่าสมาคมวิชาการควรมีส่วนร่วมในระบบนิเวศวิจัยและนวัตกรรมเพราะเป็นหน่วยงานที่ไม่แสวงหากำไรสามารถดำเนินกิจกรรมได้อย่างคล่องตัว เป็นแหล่งรวมนักวิชาการข้ามรั้วสถาบัน เป็นเวทีให้นักวิจัยแบบเกษียณได้มีบทบาท และสามารถสร้างห่วงโซ่คุณค่าแห่งการวิจัย ข้อเสนอแนะให้มีการจัดตั้งสภานักวิจัยแห่งประเทศไทยที่เป็นหน่วยงานที่เน้นนักวิจัยเพื่อพัฒนานักวิจัยและเพิ่มจำนวนนักวิจัยให้มากขึ้น นักวิจัยที่ผ่านมาตรฐานอาชีพนักวิจัยของสถาบันคุณวุฒิวิชาชีพ (องค์การมหาชน) ควรมีสิทธิพิเศษในการยื่นขอทุนด้วยการพิจารณาแบบรวดเร็ว และจัดตั้งเครือข่ายสมาคมวิชาการโดยให้สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ (วช.) เป็นจุดรวมเครือข่าย