การพัฒนากรอบการประเมินการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน ในเขตลุ่มแม่น้ำบางปะกงด้วยเทคนิค e-Delphi
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ระบบนิเวศและสิ่งแวดล้อมเป็นทรัพยากรท่องเที่ยวที่สำคัญ ผู้ปฏิบัติงานทางด้านการท่องเที่ยวควรมีเครื่องมือการตรวจติดตาม ประเมินผลที่มีประสิทธิภาพ เหมาะสมกับบริบทของพื้นที่ ประเมินภายใต้ หลักการ เกณฑ์ ตัวบ่งชี้ ที่จะนำไปสู่การท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่ยั่งยืนได้อย่างแท้จริง การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อพัฒนากรอบการประเมินการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนในเขตลุ่มแม่น้ำบางปะกง ด้วยเทคนิคการวิจัยเดลฟายแบบอิเล็กทรอนิกส์ จำนวน 3 รอบ ดำเนินการวิจัยแบบผสานระหว่างการแบบสอบถามปลายเปิดที่ส่งให้ผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์เกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เกี่ยวข้องทั้งสายวิชาการ และสายปฏิบัติ จำนวน 20 คน แล้วนำมาวิเคราะห์เนื้อหา หลังจากนั้นนำหลักการ เกณฑ์ ตัวบ่งชี้ และตัวตรวจสอบที่เป็นไปได้มาจัดทำแบบสอบถามปลายปิดเพื่อสอบถามผู้เชี่ยวชาญกลุ่มเดิม ผลการวิจัยปรากฏว่า กรอบการประเมินการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนในเขตลุ่มแม่น้ำบางปะกง ด้วยเทคนิคการวิจัยเดลฟายแบบอิเล็กทรอนิกส์ที่พัฒนาขึ้น ประกอบด้วยชุดข้อมูล 4 หลักการ ได้แก่ 1) หลักการด้านสิ่งแวดล้อม 2 เกณฑ์ 7 ตัวบ่งชี้ และ 27 ตัวตรวจสอบ) 2) หลักการด้านนิเวศวิทยา (3 เกณฑ์ 10 ตัวบ่งชี้ และ 38 ตัวตรวจสอบ) 3) หลักการด้านการจัดการและการบริการ (2 เกณฑ์ 9 ตัวบ่งขี้ และ 35 ตัวตรวจสอบ) และ 4) หลักการด้านเศรษฐกิจ 3 เกณฑ์ 8 ตัวบ่งชี้ และ 30 ตัวตรวจสอบ) สรุปว่า กรอบการประเมินการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนในเขตลุ่มแม่น้ำบางปะกงที่พัฒนาขึ้น สามารถนำไปใช้ประเมินจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในเขตลุ่มแม่น้ำบางปะกงและแม่น้ำอื่น ๆ ที่มีลักษณะใกล้เคียงกันได้
Article Details
- ผู้เขียนต้องยินยอมปฏิบัติตามเงื่อนไขที่กองบรรณาธิการวารสารกำหนด และผู้เขียนต้องยินยอมให้บรรณาธิการ แก้ไขความสมบูรณ์ของบทความได้ในขั้นตอนสุดท้ายก่อนเผยแพร่
- ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียน แต่วารสารเทคโนโลยีภาคใต้คงไว้ซึ่งสิทธิ์ในการตีพิมพ์ครั้งแรก โดยเหตุที่บทความนี้ปรากฏในวารสารที่เข้าถึงได้จึงอนุญาตให้นำบทความไปใช้เพื่อประโยชน์ทางการศึกษา แต่มิใช่เพื่อการพาณิชย์
เอกสารอ้างอิง
Ashok, S., Tewari, H. R., Behera, M. D., & Majumdar, A. (2017). Development of ecotourism sustainability assessment framework employing Delphi, C&I and participatory methods: A case study of KBR, West Sikkim, India. Tourism Management Perspectives, 21(6), 24-41.
Aziz, A., Barzekar, G., Ajuhari, Z., & Idris, N. H. (2015). Criteria & Indicators for monitoring ecotourism sustainability in a protected watershed: A Delphi Consensus. Journal of Environmental Science, Toxicology and Food Technology (IOSR-JESTFT), 9(3), 1-9.
Barzekar, G., Aziz, A., Mariapan, M., & Ismail, M. H. (2011). Delphi technique for generating criteria and indicators in monitoring ecotou- rism sustainability in Northern forests of Iran: Case study on Dohezar and Sehezar Watersheds. Folia Forestalia Polonica, Series A, 53(2), 130-141.
Baycheva-Merger, T., & Wolfslehner, B. (2016). Evaluating the implementation of the Pan-European criteria and indicators for sustainable forest management–A SWOT analysis. Ecological Indicators, 60(3), 1192-1199.
Biggs, R., Schlüter, M., Biggs, D., Bohensky, E. L., BurnSilver, S., Cundill, G., & Leitch, A. M. (2012). Toward principles for enhancing the resilience of ecosystem services. Annual Review of Environment and Resources, 37(2), 421-448.
Bordens, K. S., & Abbott, B. B. (2018). Research Design and Methods a Process Approach. New York: McGraw-Hill Education.
Ceballos-Lascurain, H. (1996). Tourism, Ecotourism, and Protected Areas: The State of Nature Based tourism around the World and Guidelines for Its Development. Cambridge: IUCN Publications, P.301.
Choi, H. C., & Sirakaya, E. (2006). Sustainability indicators for managing community tourism. Tourism Management, 27(6), 1274-1289.
Cobbinah, P. B. (2015). Contextualizing the meaning of ecotourism. Tourism Management Perspectives, 16(2), 179-189.
Creswell, J. W. (2014). A Concise Introduction to Mixed Methods Research. University of Nebraska-Lincoln: Sage Publications.
Edmonds, W. A., & Kennedy, T. D. (2017). An Applied Guide to Research Designs: Quantitative, Qualitative, and Mixed Methods. United States: Sage Publications.
Fachrudin, H. T., & Lubis, M. D. (2016). Planning for Riverside Area as water tourism destination to improve quality of life local residents, Case Study: Batuan–Sikambing River, Medan, Indonesia. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 234(2), 434-441.
Godratollah, B., Azlizam, A., Manohar, M., Mohd,
H. I., & Hosseni, S. M. (2011). Delphi technique to generating criteria and indicators for monitoring ecotourism sustainability in Northern forest of Iran: case study on Dohezar and Sehezar Watersheds. Folia Forestalia Polonica. Series A, Forestry, 53(2), 130-141.
Gössling, S., & Schumacher, K. P. (2010). Implementing carbon neutral destination policies: issues from the Seychelles. Journal of Sustainable Tourism, 18(3), 377-391.
Hsu, C. C., & Sandford, B. A. (2007). The Delphi technique making sense of consensus. Practical Assessment Research & Evaluation, 12(10), 1-8.
Lee, T. H., Jan, F. H., & Yang, C. C. (2013). Conceptualizing and measuring environmentally responsible behaviors from the perspective of community base tourists. Tourism Management, 36, 454-468.
Logar, I. (2010). Sustainable tourism management in Crikvenica, Croatia: an assessment of policy instruments. Tourism management, 31(1), 125-135.
Mamaqi, X., Miguel, J., & Olave, P. (2010). The e-Delphi method to test the importance competence and skills: case of the lifelong learning Spanish trainers. World Academy of Science, Engineering and Technology, 42, 1494-1502.
Needham, M. D., Szuster, B. W., & Bell, C. M. (2011). Encounter norms, social carrying capacity indicators, and standards of quality at a marine protected area. Ocean & Coastal Management, 54(8), 633-641.
Office of Social and Economic Development of Northeast. (2013). Sustainable Ecotourism on the Green Path on the Northeast Area (Research Report). Bangkok: Office of the National Economic and Social Development Board. [in Thai]
Palacios, C. (2013). Key elements for successful management of tourism ventures in rural communities. Illuminare: A Student Journal in Recreation, Parks, and Leisure Studies, 11(1), 31-44.
Paresashvili, N. (2014). Major Tasks of Ecotourism Management in Georgia. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 156, 170-173.
Phutthirungsamaporn, K. (2018). Bang Pakong River Critical. Retrieved August 4, 2018 from https: //www.tnews.co.th/ contents/32449 [in Thai]
Plubcharoensuk, P. (2017). Environmental Performance Assessment & Sustainable Development Planning. n.p: Industrial Information Center. [in Thai]
Thangchan, W., Suvachart, N., & Srikamporn, T. (2014). Progress Indicators for Measuring I-san Cultural Tourism along the Mekong River Border for Sustainable Tourism Development. In Graduate Research Conference 15th (pp.222-231). Khon Kaen University, Khon Kaen:
Tingtang, A., Chadcham, S., & Juntapremjit, S. (2018). The development criteria in competitiveness of sustainable tourism of sub-district administrative organization. College of Research Methodology and Cognitive Science, 16(1), 163-178. [in Thai]
Torres-Delgado, A., & Saarinen, J. (2014). Using indicators to assess sustainable tourism development: a review. Tourism Geographies, 16(1), 31-47.
Tsaur, S. H., Lin, Y. C., & Lin, J. H. (2006). Evaluating ecotourism sustainability from the integrated perspective of resource, community and tourism. Tourism Management, 27(4), 640-653.
Tudorache, D. M., Simon, T., Frent, C., & Musteată-Pavel, M. (2017). Difficulties and challenges in applying the European tourism indicators system (ETIS) for sustainable tourist destinations: The case of Braşov County in the Romanian Carpathians. Sustainability, 9(10), 1879.
Van Bueren, E. M. L., & Blom, E. M. (1997). Hierarchical Framework for the Formulation of Sustainable Forest Management Standards. Wageningen: Tropenbos Foundation.
Woodman, C. J., Min-Venditti, A. A., Woosnam, K. M., & Brightsmith, D. J. (2019). Water quality for guest health at remote Amazon ecotourism lodges. Tourism Management, 72, 202-208.
