รากฐานทางปรัชญาของนโยบายเมืองอัจฉริยะ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
แนวทางการศึกษาตลอดศตวรรษที่ผ่านมา มีกระบวนการเป็นเมือง และเกิดการขยายตัวของเมืองได้อย่างชัดเจนไปทั่วโลก และยังมีแนวโน้มการขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ประเทศไทยก็มีแนวโน้มของการขยายตัวไม่แตกต่างจากประเทศอื่น ๆ ในโลก ซึ่งผลจากการพัฒนาส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในประเทศอย่างต่อเนื่องทั้งด้านเศรษฐกิจ สังคม และระบบนิเวศ ดึงดูดประชากรจากต่างประเทศ และชานเมืองรวมถึงจากชนบทเข้ามาตั้งรกราก และกระจุกตัวหนาแน่นในตัวเมือง แต่คุณภาพชีวิตกลับสวนทางตรงกันข้ามกับขนาดของเมือง นักวิชาการหลายแขนงพยายามคิดหาทางออกให้กับเมือง โดยแนวคิดการพัฒนาเมืองที่สำคัญในยุคดิจิทัลคงหนีไม่พ้นการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเข้ามาช่วยแก้ไขปัญหา แนวความคิดเมืองอัจฉริยะหรือ Smart City จึงเข้ามามีบทบาทต่อการพัฒนาเมืองชั้นนำทั่วโลก ซึ่งมรรควิธีในการขับเคลื่อนสู่แนวคิดเมืองอัจฉริยะจึงจำเป็นต้องศึกษาจากรากฐานทางปรัชญาของการบริหารภาครัฐ เพื่อแสวงหาความรู้ ความจริงที่เกี่ยวข้องกับปัญหา หลักการ และผลลัพธ์ของนโยบายสาธารณะเมืองอัจฉริยะ และวิพากษ์แสวงหาหลักการพื้นฐานเบื้องต้น โดยพยายามศึกษาให้เห็นถึงผลลัพธ์อย่างเป็นระบบให้มากที่สุด
Article Details
- ผู้เขียนต้องยินยอมปฏิบัติตามเงื่อนไขที่กองบรรณาธิการวารสารกำหนด และผู้เขียนต้องยินยอมให้บรรณาธิการ แก้ไขความสมบูรณ์ของบทความได้ในขั้นตอนสุดท้ายก่อนเผยแพร่
- ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียน แต่วารสารเทคโนโลยีภาคใต้คงไว้ซึ่งสิทธิ์ในการตีพิมพ์ครั้งแรก โดยเหตุที่บทความนี้ปรากฏในวารสารที่เข้าถึงได้จึงอนุญาตให้นำบทความไปใช้เพื่อประโยชน์ทางการศึกษา แต่มิใช่เพื่อการพาณิชย์
เอกสารอ้างอิง
Apavatjrut, C. D. (2002). Sustainable City Concept and Western Experience. Chiang Mai; Social Research Institute Chiang Mai University. [in Thai]
Bollier, D. (1998). How smart Growth Can Stop Sprawl: A Fledgling Citizen Movement Expands. Washington D.C.: Essential Books.
Chandarasorn, V. (2016). An Integrated Theory of Public Policy Implementation. Bangkok: Prickwan Graphic. [in Thai]
Chandarasorn, V. (2019). Public Administration: A Science and Art of Public Affairs Management. Bangkok: Prickwan Graphic. [in Thai]
Cisco. (2005). The Smart City: Dubai. Retrieved February 2, 2018 from http://www. cisco. com/web/ learning/ le21/le34/downloads/689/nobel/2005/docs/Abdulhakim_Malik.pdf.
Dameri, R. P. (2017). Chapter 2: The Conceptual Idea of Smart City: University, Industry, and Government Vision. In Smart City Implementation Progress in IS., 23-43. DOI: 10.1007/978-3-319-45766-6_2
Economic and Social Council. (2016). Smart City and Infrastructure: Report of the Secretary General. Retrieved December 1, 2019 from http://unctad.org/meetings/en/Sessional Documents/ecn 162016d2_en.pdf
Digital Economy Promotion Agency. (2018). Master Plan for Smart City Development in Thailand. Retrieved December 1, 2019 From http://www.depa.or.th/sites/default [in Thai]
Goldember, J. (1998). Leapfrogging energy technologies. Energy Policy, 2(10), 729-741.
Hilmes, D. (2001). eGov eBusiness Strategies for Government. London: Nicholas Brealey.
IBM. (2009). Smarter Cities: New York. Retrieved February 2, 2018 from http://www. Ibm.com/smarter planet/us/en/smarter_ cities/article/newyork2009.html.
Kokpol, O. (2016). Urbanization: “When the City” become a problem of Modern Local Management. Bangkok: King Prajadhipok's Institute. [in Thai]
Lerner, D., & Lasswell, H.D. (1951). The Policy Sciences Recent Developments in Scope and Method. Stanford: Stanford University Press, California.
OECD. (2012). OECD environmental outlook to 2050: the consequences of inaction. Retrieved February 22, 2018, from http://www.Naturvardsverket.se/upload/miljoarbete-i-samhallet/Internationellt-miljoar bete/multilateralt/oecd/outlook-2050-oe cd.pdf
Office of the Prime Minister. (2016). Digital Economic Prep Committee Meeting 1st. Retrieved December 4, 2018 from Strategic Team and Public Relation Plan: http://www.thaigov.go.th/index.php/Governmentth1 [in Thai]
Osborne, D., & Gaebler, T. (1992). Reinventing Government. Reading, PA: Addison-Wesley.
Phetsrichat, K. (2017). Public Policy on Urban Development. Political Science Faculty, Master of Public Administration: Chulalong- korn University Press. [in Thai]
Pimoljinda, T. (2017). Policy in the Future: Connection Point in Practice and Theoretical Gaps. Bangkok: Charan Sanitwong Printing. [in Thai]
Portland. (2011). Electric vehicle infrastructure drives Portland’s economy and environ ment. Retrieved February 2, 2018, from http://www.oregonlive.com/opinion/index.ssf/2011/05/Electric_vehicle_infrastructure.html
Schmidt, E., & Cohen, J. (2013). The New Digital Age. New York: Mel Parker Books and Trident Media Group.
Sirisumphand, T. (1996). Introduction of Public Policy. Bangkok: Chulalongkorn University Press. [in Thai]
Sirisumphand, T. (2000). Reformation Strategy of Public Affairs Management. Bangkok: King Prajadhipok's Institute. [in Thai]
Sumalee, A., & Tanchai, C. (2019). SMART CITY: Basic Conceptual and Operating System for Digital City Era. Bangkok: A.P. Graphic Design and Printing Company Limited. [in Thai]
Thai Government. (2018). Smart City Development Driving Committee Meeting, 1/2019. Retrieved November 25, 2019 from http://www.thaigov.go.th/ news/contents/ details/9739 [in Thai]
United Nations. (2015). World Urbanization Prospects: the 2014 Revision. Retrieved February 22, 2018 from http: //esa.un.org/ unpd/wup/Publications/Files/WUP2014-Report.pdf
United Nations. (2018). World Urbanization Prospects 2018 Revision. Retrieved November 28, 2019 from https:// population.un.org/wup/Publications/Files/WUP2018-KeyFacts.pdf
Woodrow, W. (1887). The study of administration. Political Science Quarterly, 2(2), 197-222.
