ไมเคิล แจ็คสันและเวทีหมอลำ ความสัมพันธ์ที่ทับซ้อนของการทำให้เป็นสินค้า และช่วงเวลาแห่งอิสรภาพ
Main Article Content
บทคัดย่อ
ไมเคิล แจ็คสัน มีผลงานสร้างสรรค์ทางดนตรีในวัฒนธรรมสมัยนิยม ที่มีลักษณะเฉพาะตัวทั้งในด้านรูปแบบโครงสร้างของเพลงและการแสดง เขาได้หยิบยืมเอาเสียงจากวัฒนธรรมดนตรีต่าง ๆ ทั่วโลก มาเรียบเรียงในโครงสร้างเพลงสมัยนิยม ถึงแม้ว่ามีการตั้งคำถามเกี่ยวกับความซับซ้อนและคุณค่าของวัฒนธรรมดนตรีสมัยนิยม แต่อย่างไรก็ตามดนตรีสมัยนิยมได้รับความนิยมอย่างมากและกลายเป็นวัฒนธรรมกระแสหลักในประเทศไทย สถิติการใช้สื่อสังคมออนไลน์ในปี พ.ศ.2567 พบว่าคนไทยอายุ 16 ปีขึ้นไป ในหนึ่งวันเฉลี่ยใช้เวลากับสื่อออนไลน์เฉลี่ยเกือบถึง 8 ชั่วโมงต่อวัน อีกทั้งยังพบว่าการใช้แพลตฟอร์มติ๊กต็อก มีสถิติการใช้แซงหน้าเฟซบุ๊ก การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในภูมิทัศน์สังคมออนไลน์ของไทยครั้งนี้ ได้บ่งชี้ถึงพฤติกรรมของการบริโภคสื่อของผู้คนในสังคมไทยที่เปลี่ยนมาให้ความสนใจกับวิดีโอสั้น ซึ่งกลไกทางการตลาดที่สำคัญของแพลตฟอร์มนี้คืออัลกอริทัมที่เอื้อกับการผลิตสื่อออนไลน์ที่สามารถสร้างความสนใจจากจำนวนเข้าชม พบว่าในช่วงตั้งแต่ปี พ.ศ.2560 ถึงปัจจุบันยอดการรับชมเพลงจากภาคอีสาน ติดลำดับอยู่ใน 10 เพลงไทยที่มียอดรับชมสูงสุดเสมอ
การศึกษาฉบับนี้ได้นำเสนอความสัมพันธ์ของการทำให้วัฒนธรรมกลายเป็นสินค้าในระบบทุนนิยม ซึ่งอธิบายถึงปรากฏการณ์ของการได้รับความนิยมอย่างสูงของหมอลำร่วมสมัยที่ได้รับอิทธิพลมาจากแนวคิดดนตรีสมัยนิยม โดยไมเคิล แจ็คสันถือได้ว่าเป็นผู้วางบรรทัดฐานที่สำคัญในวัฒนธรรมดนตรีสมัยนิยม การศึกษาครั้งนี้ได้ใช้วิธีการศึกษาแบบมานุษยวิทยาดนตรี พบว่ารูปแบบของวัฒนธรรมดนตรีสมัยนิยมได้มีบทบาทสำคัญที่สอดรับกับการพัฒนารูปแบบการแสดงของหมอลำให้ร่วมสมัย วัฒนธรรมดนตรีสมัยนิยมที่ไม่มีกรอบจารีต เปิดโอกาสให้นำเอาวัฒนธรรมดนตรีมาผสมผสานกัน ทำให้เป็นพื้นที่อิสระทางความคิดให้มีการปรับเปลี่ยนการแสดงให้ร่วมสมัย อีกทั้งยังเป็นพื้นที่ที่ผู้ชมได้เข้ามามีส่วนร่วมขณะมีการแสดงหมอลำ เวที หมอลำจึงเป็นพื้นที่ที่แสดงออกของการปลดปล่อย
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อเขียนทั้งหมดทีปรากฏในวารสารสังคมศาสตร์ เป็นความคิดเห็นของผู้เขียนโดยเฉพาะ มิใช่ทัศนคติของคณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ หรือกองบรรณาธิการวารสารสังคมศาสตร์
เอกสารอ้างอิง
กุลธีร์ บรรจุแก้ว. 2558. “ดนตรีตะวันตก: วัฒนธรรมดนตรีสมัยนิยมตั้งแต่ปี ค.ศ.1950-2000.” รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ สาขาดนตรีสากล คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
ทรงวิทย์ พิมพะกรรณ์. 2553. “หมอลำกับการดำรงอยู่ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงทางสังคมวัฒนธรรม.” ศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น 2 (1): 66-88.
ท็อปไลน์ดิจิตอลเน็ตเวิร์ค. 2566. “ลูกไผหว่า ไหมไทย หัวใจศิลป์.” สืบค้นเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2568. https://www.youtube.com/watch?v=ZwQnobpe_lI.
นฤพนธ์ ด้วงวิเศษ, และ กมลทิพย์ จ่างกมล. 2549. “ความต่างของวิธีคิดต่อวัฒนธรรมกระแสนิยม.” ใน เหลียวหน้าแลหลัง วัฒนธรรมป็อป, บรรณาธิการโดย ฐิรวุฒิ เสนาคำ และ กมลทิพย์ จ่างกมล, 23-80. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
ประถม แสดงสด. 2567. “บันทึกการแสดงสด คอนเสิร์ตช่วงที่ 1 เปิดฤดูกาลประถมบันเทิงศิลป์.” สืบค้นเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2568. https://www.youtube.com/watch?v=nENNP703WOg.
Adorno, Theodor W. 1991. The culture industry: Selected essays on mass culture. London: Routledge.
Adorno, Theodor W., and Horkheimer, Max. 2002. Dialectic of Enlightenment. Stanford: Stanford University Press.
Arnold, Matthew. 1960. Culture and Anarchy. London: Cambridge University Press.
Bluteau, M. Joshua. 2021. Dressing Up: Menswear in the Age of Social Media. Oxford: Berghahn Books.
Capetola, Christine. 2019. Starting Something: Synthesizers and Rhythmic Reorientations in Michael Jackson’s “Billie Jean.” Souls, 21 (1): 77–95.
Jackson, Michael. n.d. “black or white (official video).” Accessed February 1, 2025. https://www.michaeljackson.com/video/black-or-white-official-video/.Nettl,
Scott, Derek B. 2001. Music and social class. London: Cambridge University Press.
Shuker, Roy. 2016. Understanding popular music culture. (5th ed.). London: Routledge.
Tillett, Kristi. 2012. “Free That Brown Eyed Man: The United States v. Chuck Berry.” Safundi 13: 339–356.