ปัญหาการดำเนินคดีอาญานายจ้างตามมาตรา 124/1 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541

ผู้แต่ง

  • นพดล ทัดระเบียบ อาจารย์ประจำสาขานิติศาสตร์ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี

คำสำคัญ:

ปัญหาการบังคับใช้กฎหมาย, การดำเนินคดีอาญานายจ้าง, การคุ้มครองแรงงาน

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึง ปัญหาการดำเนินคดีอาญานายจ้างตามมาตรา 124/1 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 กรณีนายจ้าง    ฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามสิทธิของลูกจ้างที่จะได้รับเงินอย่างหนึ่งอย่างใด เช่น นายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างโดยลูกจ้างมีสิทธิได้รับค่าชดเชย หรือนายจ้างไม่ยอมจ่ายค่าจ้าง       ค่าล่วงเวลา ให้ถูกต้องตามที่กฎหมายกำหนด เป็นต้น ถือได้ว่าลูกจ้างไม่ได้รับความเป็นธรรม ปัจจุบันกฎหมายกำหนดให้ลูกจ้างใช้สิทธิเรียกร้องในทางแพ่งได้ 2 ทาง โดยลูกจ้างจะใช้สิทธิฟ้องคดีต่อศาลแรงงาน หรือจะยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงานก็ได้ แต่ไม่อาจจะใช้สิทธิพร้อมกันได้ทั้งสองทาง เมื่อลูกจ้างใช้สิทธิเรียกร้องแล้ว ต่อมา นายจ้างได้ปฏิบัติตามคำสั่งของพนักงานตรวจแรงงานหรือได้ปฏิบัติตามคำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลแรงงาน ให้ถือว่าคดีอาญาเป็นอันระงับไป

ปัญหาดังกล่าว ได้ส่งผลกระทบต่อสิทธิลูกจ้าง กรณีที่นายจ้างประวิง        การจ่ายเงินอย่างใดอย่างหนึ่งให้ลูกจ้างตามสิทธิที่ควรจะได้รับ ทำให้ลูกจ้างไม่ได้รับเงินตรงตามระยะเวลา เกิดความเสียหายต่อการดำรงชีพ และกระทบต่ออนุสัญญาขององค์การแรงงานระหว่างประเทศซึ่งไม่ได้ปฏิบัติตามพันธกรณีที่ให้สัตยาบันไว้

ผู้เสนอบทความเห็นว่า ควรยกเลิกมาตรา 124/1 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 เพราะมีเนื้อหาที่เป็นเหตุให้เกิดปัญหาในการบังคับใช้โทษทางอาญาต่อนายจ้าง กระทบต่อสิทธิลูกจ้างและเศรษฐกิจโดยรวม นำมาซึ่งปัญหาด้านนโยบายแรงงานระหว่างประเทศ และเพื่อให้เกิดความเป็นธรรม ตลอดถึงความสัมพันธ์อันดีระหว่างประเทศ ต่อไป

References

กฎหมายแรงงานฝรั่งเศส. (2560). [Online]. เข้าถึงได้จาก http://satreethai.eu
.free.fr/thai/darawan/le%20droit%20du%20travail%20bilInge_ Daraan.df. สืบค้นเมื่อ 5 มิถุนายน 2560.

กระทรวงแรงงานและกิจการสังคมสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี. (2560). [Online].
เข้าถึงได้จาก http://www.thaiembassy.de/en/component/con
tent/article/40announcements/224-alias. สืบค้นเมื่อ 23 มิถุนายน 2560.

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 5874/2544. กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน.

ประกาศกระทรวงมหาดไทย. เรื่องการคุมครองแรงงาน. 16 เมษายน 2515.

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์.

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา.

ปรีดี เกษมทรัพย์. (2526). นิติปรัชญาภาคสอง: บทนำทางประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: มิตรนราการพิมพ์.

ปิยธิดา เจิมหรรษา. (2540). บทบาทและการใช้ดุลพินิจสั่งไม่ฟ้องคดีของอัยการเยอรมัน. ในเอกสารวิชาการเรื่องการตรวจสอบคำสั่งไม่ฟ้องของพนักงานอัยการ. กรุงเทพฯ: สถาบันกฎหมายอาญา.
พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541.

พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522

ระเบียบกรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน ว่าด้วยการดําเนินคดีอาญาและการเปรียบเทียบผู้กระทำความผิดตามกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองแรงงานและความปลอดภัยในการทํางาน (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2559.

ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 134 ตอนที่ 10 ก. (24 มกราคม 2560).

ร. แลงกาต. (2526). ประวัติศาสตร์กฎหมายไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

วินัย ลู่วิโรจน์. (2551). การศึกษาเปรียบเทียบประวัติแนวความคิดเรื่องสัญญาจ้างแรงงาน. กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน.

สหราชอาณาจักรกฎหมายแรงงาน. (2560). [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จากhttp://en.wikipedia.org/wiki/United kingdom Labour law. สืบค้นเมื่อ 25 มิถุนายน 2560.

สำนักพัฒนามาตรฐานแรงงาน. กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน. 2550. ตัวบทอนุสัญญาขององค์การแรงงานระหว่างประเทศซึ่งประเทศไทยได้ให้สัตยาบันแล้ว. กรุงเทพฯ: บริษัท รำไทยเพรส จำกัด.
สำนักงานอัยการสูงสุด.การก่อกำเนิดสถาบันอัยการไทย. กรุงเทพฯ: บริษัทรุ่งศิลป์การพิมพ์ (1997) จำกัด.

อุดม รัฐอมฤต. (2535 มิถุนายน). การฟ้องคดีอาญา. นิติศาสตร์. ปีที่ 22 (ฉบับที่ 2). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อนุสัญญาฉบับที่ 138 ว่าด้วยอายุขั้นต่ำที่อนุญาตให้จ้างงานได้ พ.ศ. 2516 (ค.ศ. 1973)

อนุสัญญาฉบับที่ 182 ว่าด้วยรูปแบบที่เลวร้ายที่สุดของการใช้แรงงานเด็ก พ.ศ. 2542 (ค.ศ. 1999)

Downloads

เผยแพร่แล้ว

11/15/2018