ปัญหาการดำเนินคดีอาญานายจ้างตามมาตรา 124/1 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึง ปัญหาการดำเนินคดีอาญานายจ้างตามมาตรา 124/1 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 กรณีนายจ้าง ฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามสิทธิของลูกจ้างที่จะได้รับเงินอย่างหนึ่งอย่างใด เช่น นายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างโดยลูกจ้างมีสิทธิได้รับค่าชดเชย หรือนายจ้างไม่ยอมจ่ายค่าจ้าง ค่าล่วงเวลา ให้ถูกต้องตามที่กฎหมายกำหนด เป็นต้น ถือได้ว่าลูกจ้างไม่ได้รับความเป็นธรรม ปัจจุบันกฎหมายกำหนดให้ลูกจ้างใช้สิทธิเรียกร้องในทางแพ่งได้ 2 ทาง โดยลูกจ้างจะใช้สิทธิฟ้องคดีต่อศาลแรงงาน หรือจะยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงานก็ได้ แต่ไม่อาจจะใช้สิทธิพร้อมกันได้ทั้งสองทาง เมื่อลูกจ้างใช้สิทธิเรียกร้องแล้ว ต่อมา นายจ้างได้ปฏิบัติตามคำสั่งของพนักงานตรวจแรงงานหรือได้ปฏิบัติตามคำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลแรงงาน ให้ถือว่าคดีอาญาเป็นอันระงับไป
ปัญหาดังกล่าว ได้ส่งผลกระทบต่อสิทธิลูกจ้าง กรณีที่นายจ้างประวิง การจ่ายเงินอย่างใดอย่างหนึ่งให้ลูกจ้างตามสิทธิที่ควรจะได้รับ ทำให้ลูกจ้างไม่ได้รับเงินตรงตามระยะเวลา เกิดความเสียหายต่อการดำรงชีพ และกระทบต่ออนุสัญญาขององค์การแรงงานระหว่างประเทศซึ่งไม่ได้ปฏิบัติตามพันธกรณีที่ให้สัตยาบันไว้
ผู้เสนอบทความเห็นว่า ควรยกเลิกมาตรา 124/1 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 เพราะมีเนื้อหาที่เป็นเหตุให้เกิดปัญหาในการบังคับใช้โทษทางอาญาต่อนายจ้าง กระทบต่อสิทธิลูกจ้างและเศรษฐกิจโดยรวม นำมาซึ่งปัญหาด้านนโยบายแรงงานระหว่างประเทศ และเพื่อให้เกิดความเป็นธรรม ตลอดถึงความสัมพันธ์อันดีระหว่างประเทศ ต่อไป
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ หรือเพื่อกระทำการใดๆจะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่นก่อนเท่านั้น
References
.free.fr/thai/darawan/le%20droit%20du%20travail%20bilInge_ Daraan.df. สืบค้นเมื่อ 5 มิถุนายน 2560.
กระทรวงแรงงานและกิจการสังคมสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี. (2560). [Online].
เข้าถึงได้จาก http://www.thaiembassy.de/en/component/con
tent/article/40announcements/224-alias. สืบค้นเมื่อ 23 มิถุนายน 2560.
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 5874/2544. กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน.
ประกาศกระทรวงมหาดไทย. เรื่องการคุมครองแรงงาน. 16 เมษายน 2515.
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์.
ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา.
ปรีดี เกษมทรัพย์. (2526). นิติปรัชญาภาคสอง: บทนำทางประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: มิตรนราการพิมพ์.
ปิยธิดา เจิมหรรษา. (2540). บทบาทและการใช้ดุลพินิจสั่งไม่ฟ้องคดีของอัยการเยอรมัน. ในเอกสารวิชาการเรื่องการตรวจสอบคำสั่งไม่ฟ้องของพนักงานอัยการ. กรุงเทพฯ: สถาบันกฎหมายอาญา.
พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541.
พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522
ระเบียบกรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน ว่าด้วยการดําเนินคดีอาญาและการเปรียบเทียบผู้กระทำความผิดตามกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองแรงงานและความปลอดภัยในการทํางาน (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2559.
ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 134 ตอนที่ 10 ก. (24 มกราคม 2560).
ร. แลงกาต. (2526). ประวัติศาสตร์กฎหมายไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
วินัย ลู่วิโรจน์. (2551). การศึกษาเปรียบเทียบประวัติแนวความคิดเรื่องสัญญาจ้างแรงงาน. กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน.
สหราชอาณาจักรกฎหมายแรงงาน. (2560). [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จากhttp://en.wikipedia.org/wiki/United kingdom Labour law. สืบค้นเมื่อ 25 มิถุนายน 2560.
สำนักพัฒนามาตรฐานแรงงาน. กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน. 2550. ตัวบทอนุสัญญาขององค์การแรงงานระหว่างประเทศซึ่งประเทศไทยได้ให้สัตยาบันแล้ว. กรุงเทพฯ: บริษัท รำไทยเพรส จำกัด.
สำนักงานอัยการสูงสุด.การก่อกำเนิดสถาบันอัยการไทย. กรุงเทพฯ: บริษัทรุ่งศิลป์การพิมพ์ (1997) จำกัด.
อุดม รัฐอมฤต. (2535 มิถุนายน). การฟ้องคดีอาญา. นิติศาสตร์. ปีที่ 22 (ฉบับที่ 2). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อนุสัญญาฉบับที่ 138 ว่าด้วยอายุขั้นต่ำที่อนุญาตให้จ้างงานได้ พ.ศ. 2516 (ค.ศ. 1973)
อนุสัญญาฉบับที่ 182 ว่าด้วยรูปแบบที่เลวร้ายที่สุดของการใช้แรงงานเด็ก พ.ศ. 2542 (ค.ศ. 1999)