ปัญหาทางกฎหมายในการนำกฎหมายแรงงานไปเป็นมาตรฐานขั้นต่ำในการคุ้มครองและประโยชน์ตอบแทนแก่มหาวิทยาลัยในกำกับ : ศึกษากรณีความเห็นคณะกรรมการกฤษฎีกาที่วินิจฉัยกรณีมหาวิทยาลัยแม่โจ้

บทคัดย่อ

บทความเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัญหาทางกฎหมายในการนำกฎหมายแรงงานไปเป็นมาตรฐานขั้นต่ำในการคุ้มครองและประโยชน์ตอบแทนแก่มหาวิทยาลัยในกำกับ : ศึกษากรณีความเห็นคณะกรรมการกฤษฎีกาที่วินิจฉัยกรณีมหาวิทยาลัยแม่โจ้  จากการศึกษาพบว่ามหาวิทยาลัยแม่โจ้และมหาวิทยาลัยในกำกับต่าง ๆ ได้บัญญัติกฎหมายให้มหาวิทยาลัยไม่อยู่ภายใต้บังคับแห่งกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองแรงงาน แต่พนักงานมหาวิทยาลัยต้องได้รับการคุ้มครองและประโยชน์ตอบแทนไม่น้อยกว่าที่กําหนดไว้ในกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองแรงงาน ซึ่งคณะกรรมการกฤษฎีกาได้ตีความว่าการนับระยะเวลาในการทำงานของพนักงานมหาวิทยาลัยในกำกับไม่ให้นับรวมกับเวลาที่ทำงานก่อนมหาวิทยาลัยออกนอกระบบ ซึ่งเป็นการขัดกับกฎหมายแรงงานที่กำหนดให้สิทธิและหน้าที่ของพนักงานต้องโอนไปยังกิจการใหม่ด้วย อีกทั้งยังพบว่ามีการกฎหมายลูกที่ขัดหรือแย้งกับกฎหมายคุ้มครองแรงงานในเรื่องการคุ้มครองและประโยชน์ตอบแทนทำให้พนักงานเสียสิทธิที่จะได้รับค่าชดเชย ในการตีความยังมีการนำมาตรา 4 มาวินิจฉัยว่ามหาวิทยาลัยแม่โจ้เป็นองค์กรซึ่งไม่แสวงหากำไร ทั้ง ๆ ที่กฎหมายมหาวิทยาลัยแม่โจ้ห้ามนำกฎหมายคุ้มครองแรงงานมาใช้ แต่กับกรณีมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ซึ่งมีการหารือในประเด็นที่คล้ายกันมิได้นำเอาหลักการในมาตรา 4 มาใช้ด้วย ผลจากข้อหารือดังกล่าวยังอาจมีผลให้องค์กรอื่น ๆ ที่นำกฎหมายคุ้มครองแรงงานไปเป็นมาตรฐานขั้นต่ำอาจนำไปใช้เป็นบรรทัดฐาน