POTENTIAL FOR CULTURAL TOURISM IN BAN DAN SUBDISTRICT ARANYAPRATHET DISTRICT SA KAEO PROVINCE

Authors

  • Sinittra Suksawat Rajamangala University of Technology Thanyaburi

Keywords:

Tourism potential, Cultural tourism, Tourism components

Abstract

This study aims to study the history of the local area. and the diversity of social and cultural capital from the cultural database and to study the potential of the community. Including community participation in managing cultural tourism in Ban Dan Subdistrict. Aranyaprathet District Sa Kaeo Province It is qualitative research. By conducting in-depth interviews with 20 key informants using semi-structured interviews and data recording forms.

The research results of Ban Dan Subdistrict have a relatively high level of social capital and cultural capital. It is unique. There are striking differences that arise from the combination of Cambodia and Thailand. Whether it is in terms of housing characteristics Language use Dressing Traditions, rituals, food, performing arts and architecture/belief/sacred things This is an important thing that leads to the further development of cultural tourism.

References

กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. สืบค้นจาก https://www.dot.go.th/ebooks/ebooks-group/3

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2548). โครงการศึกษาและกำหนดดัชนีชี้วัดมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). สรุปสถานการณ์พักแรม จำนวนผู้เยี่ยมเยียน และรายได้จากผู้เยี่ยมเยือนเดือนธันวาคม 2565. สืบค้นจาก https://www.mots.go.th/news/category/657

กัญญารัตน์ แก้วกมล, นิติคุณ ท้าวทอง, สุปวีณ์ รสรื่น, อนุศิษฎ์ เพชรเชนทร์, อมรรัตน์ รัตนสุภา และจันทรัศม์ ภูติอริยวัฒน์. (2565). การใช้ทุนทางวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน.วารสารวิชาการสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 11(1), 75-91.

จังหวัดสระแก้ว. (2563). แผนพัฒนาจังหวัดสระแก้ว พ.ศ. 2561-2565. สืบค้นจากhttps://www.sakaeo.go.th/websakaeo/files/com_news/2018-

_6689a1ca80538d5.pdf

ชูสิทธิ์ ชูชาติ. (2543). อุตสาหกรรมท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 2.) เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฎเชียงใหม่.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา และเพ็ญศิริ ศรีคำภา. (2557). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน = Sustainable tourism development. (พิมพ์ครั้งที่ 2.) นนทบุรี: ธรรมสาร.

ผู้จัดการออนไลน์. ( 2564). จ่อชง ขยายพื้นที่ "เขตพัฒนาเศรษฐกิจพิเศษ" เพิ่มมากกว่า 7 หมื่นไร่ ใน 4 ตำบล 2 อำเภอ จ.หนองคาย-สระแก้ว. สืบค้นจาก

https://mgronline.com/politics/detail/9640000104097

พจณี อรรถโรจน์ภิญโญ. (2558). “สระแก้ว : อนาคตหลังเขตเศรษฐกิจพิเศษ” กระทรวงพาณิชย์. เอกสารสัมมนา กระทรวงพาณิชย์ 26 มีนาคม 2558. ณ โรงแรมอินโดไชน่า อ.อรัญประเทศ จ.สระแก้ว.

เรณู เหมือนจันทร์เชย. (2558). ทุนวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนากลุ่มชาติพันธุ์ไทยทรงดำในจังหวัดนครปฐม Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 8(2), 231-247.

วิจิตรา บุญแล, เสรี วงษ์มณฑา, ชวลีย์ ณ ถลาง และกาญจน์นภา พงศ์พนรัตน์. (2564). การศึกษาศักยภาพองค์ประกอบของทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดจันทบุรี. วารสารสมาคมนักวิจัย, 26(1), 46-56.

Allmark, P., Boote, J., Chambers, E., & Clarke, A. (2009). Ethical Issues in the Use of In-Depth Interviews: Literature Review and Discussion. Research Ethics, 5(2), 48-54.

Buhalis, D. (2000). Marketing the competitive destination in the future. Tourism Management, 21(1), 97-116.

Cohen, J. & Uphoff, N. (1977). Rural Development Participation: Concepts and Measures for Project Design, Implementation and Evaluation. Cornel University, Ithaka.

Dickman, S. (1996). Tourism: An Introductory Text. Sydney: Hodder Education.

Rovinelli, R.J. & Hambleton, R.K. (1977). On the Use of Content Specialists in the Assessment of Criterion-Referenced Test Item Validity. Tijdschrift Voor Onderwijs Research, 2, 49-60.

Downloads

Published

2024-06-30

Issue

Section

Research Articles