DEVELOPING INNOVATIONS IN LEARNING KING’S PHILOSOPHY BY USING STUDENTS' RECREATIONAL ACTIVITIES IN BASIC EDUCATION IN THE CHIANG MAI PROVINCE AREA
Keywords:
Developing, Innovations in Learning, King’s Philosophy, Recreational Activities, Basic EducationAbstract
The goal of the research project, Developing Innovations in Learning King’s Philosophy by Using Students’ Recreational Activities in Basic Education in the Chiang Mai Province Area, was to examine how basic school students in the province learn about king’s philosophy through their leisure time. The research used a combination of methodologies. In Prathom 4, Prathom 5, and Prathom 6, 188 participants were used as a sample group for quantitative research. Three levels of a questionnaire were used: very much, little, and very little. There were six students in each group of key informants from four different schools in the qualitative study.
Following were the study's findings: 1. From the first semester of the 2008 academic year onward, the concepts of the sufficiency economy philosophy were taught in king’s philosophy classes. 2. After 2017, instruction in king’s philosophy and other concepts started. 3. Despite studying it, the students do not yet comprehend. In order to foster enjoyment in the study of innovation and leisure learning, educators should employ game-based learning resources to help students comprehend king’s philosophy. They should also clarify the fundamentals of each game phase.
Students in Prathom 4, Prathom 5, and Prathom 6 had mastered the King's Principles at the same level, including Principle 8: be simple, thrifty, and maximize benefits; Principle 10: involvement; Principle 17: self-reliance; Principle 18: adequate food and shelter; Principle 19: sufficiency economy; Principle 20: mutual honesty and sincerity; and Principle 21: cheerful work.
Keyword: Developing, Innovations in Learning, King’s Philosophy, Recreational Activities,
Basic Education
References
กำโชค เผือกสุวรรณ. (2559). ผู้นำนันทนาการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โคฟี อันนัน. (2549). ทรงรับการทูลเกล้าทูลกระหม่อมถวาย “รางวัลความสำเร็จสูงสุดด้านการพัฒนามนุษย์” จากนายโคฟี อันนัน เลขาธิการสหประชาชาติ. สืบค้นจาก http://www.ourking.in.th/Project/Detail.aspx?v=704
จำรูญ กสิวัตร์. (2565). สื่อและการสื่อสารเพื่อการเรียนรู้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ขั้นนวัตกรรมสำหรับนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1 ถึงปีที่ 3. วารสารกองทุนพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์, 1(3), 103-130.
จำรูญ กสิวัตร์ และบรรพต วิรุณราช. (2563). การศึกษารูปแบบการพัฒนาโรงเรียนมัธยมศึกษา โดยใช้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ขั้นที่ 3 (นวัตกรรม และมูลค่าสูง) เพื่อพัฒนาท้องถิ่นไทย. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 9(3), 187-201.
ชัญญานุช โมราศิลป์. (2562). การศึกษาความสำเร็จขององค์กรธุรกิจที่น้อมนำหลัการทรงงานของพระบาทสมเด็จ พระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช บรมนาถบพิตรไปใช้ในการปฏิบัติงาน. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการพัฒนาองค์การและการจัดการสมรรถนะของมนุษย์, วิทยาลัยพาณิชยศาสตร์, มหาวิทยาลัยบูรพา).
ณัชฎา คงศรี. (2563). จาก MDGs สู่ SDGs เป้าหมายการพัฒนาที่เปลี่ยนไปเพื่อความยั่งยืน. สืบค้นจาก https://www.sdgmove.com/2017/08/13/mdgstosdgs/
ดวงพร หวานเย็น. (2556). การจัดการการสอนบนเครือข่ายสังคมออนไลน์ เรื่องการเขียนเพื่อ การสื่อสารโดยใช้กระบวนการเรียนรู้ด้วยตนเอง เพื่อศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษา ไทย สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, สาขาวิชาเทคโนโลยีการเรียนรู้และสื่อสารมวลชน, คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรมและ เทคโนโลยี, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.)
ประภัสร์ เทพชาตรี. (2560). Sustainable Development Goals (SDGs). ใน ณัชฎา คงศรี. (2563). จาก MDGs สู่ SDGs เป้าหมายการพัฒนาที่เปลี่ยนไปเพื่อความยั่งยืน. สืบค้นจาก https://www.sdgmove.com/2017/08/13/mdgstosdgs/
ปราณี อ่อนศรี. (2552). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนที่ส่งเสริมการเรียนรู้ที่ใช้สมองเป็นฐานของนักเรียนพยาบาล วิทยาลัยพยาบาลกองทัพบก. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ)
ไพศาล วรคำ. (2559). การวิจัยทางการศึกษา (Education research). มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์.
ลลิต ถนอมสิงห์ (2557) ได้วิจัยเรื่อง หลักการทรงงานและองค์กรแห่งการเรียนรู้ นำไปสู่องค์กรแห่งการยั่งยืน. วารสารวิชาการ RMUTT Global Business and Economics Review คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, 9(1), 1-21.
วิษณุ เครืองาม. (2560). ศาสตร์พระราชา คือ ศาสตร์แห่งแผ่นดิน. สืบค้นจาก https://www.komchadluek.net/news/260817
สภานิติบัญญัติแห่งชาติ. (2560). ศาสตร์ของพระราชา ผู้นำโลกในการพัฒนาอย่างยั่งยืน: รวมกฎหมายสนับสนุนโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ ในพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช บรมนาถบพิตร. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการโครงการเฉลิมพระเกียรติของสภานิติบัญญัติแห่งชาติ.
สมบัติ กาญจนกิจ. (2554). นันทนาการและอุตสาหกรรมท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สำนักวิชา วิทยาศาสตร์และการกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมบัติ นพรัก. (2561). ศาสตร์พระราชาสู่การพัฒนาศาสตร์การบริหาร. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิซซิ่ง.
สำนักงาน กปร. (2565ก). หลักการทรงงานในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. สืบค้นจาก http://www.rdpb.go.th/th/Download/หนังสือ-เอกสาร-แบบฟอร์ม-c130/หลักการทรงงานในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว-v5462
สำนักงาน กปร.. (2565ข). โครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ. สืบค้นจาก https://www.rdpb.go.th/th/Projects
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2559). โครงการสานพลังประชารัฐ ด้านการศึกษาพื้นฐานและการพัฒนาผู้นำ. สืบค้นจาก http://www.pracharathschool.go.th/
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). แนวทางการจัดการเรียนรู้ ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2551). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 10 พุทธศักราช 2550-2554. กรุงเทพฯ: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานจังหวัดเชียงใหม่. (2552). ข้อมูลจังหวัดเชียงใหม่. สืบค้นจาก https://www.chiangmai.go.th/web2556/#
สำนักนันทนาการ กรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). คู่มือผู้นันทนาการ. กรุงเทพฯ: สำนักกิจการโรงพิมพ์ องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
สุมนรตรี นิ่มเนติพันธ์. (2563). นันทนการสำหรับเยาวชน. ม.ป.ท.
สุเมธ ตันติเวชกุล. (2562). ถอดบทเรียน ยุทธศาสตร์พระราชทาน: เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา. สืบค้นจาก http://www.thealami.com/main/content.php?category=5&id=2157
Bower, G. W., & Hilgard, E. R. (1981). Theories of learning. Englewood Cliffs, N.J.: Prentice-Hall.
Mosre, J. M. (1994). The cognitive processes of analysis in qualitative inquiry. In J. M. Mosre (Ed.), Critical Issues in qualitative research methods (pp. 23-43). Thousand Oaks, CA: Sage.
Neuman, W. L. (2003). Social research methods: Qualitative and quantitative approaches. New York: Allyn and Bacon.
Weiskopf, D. C. (1975). A guide to recreation and leisure. Boston: Allyn and Bacon.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Suvarnabhumi Institute of Technology
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว