วิกฤตการณ์การเมืองไทยปี 2556-2557 ที่สะท้อนในการ์ตูนการเมืองไทย
คำสำคัญ:
การ์ตูน, หนังสือพิมพ์, วิกฤตการณ์ทางการเมือง, สัญศาสตร์, ประเทศไทยบทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิเคราะห์ตัวบทโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการ์ตูนการเมือง 84 ชิ้นที่ตีพิมพ์ในช่วงวิกฤตการณ์การเมืองไทยปี 2556-2557 จากหนังสือพิมพ์ 4 ฉบับ ได้แก่ บางกอกโพสต์ เดอะเนชั่น ไทยรัฐ และเดลินิวส์ โดยใช้สัญศาสตร์ ทฤษฎีการ์ตูน ทฤษฎีอารมณ์ขัน และการวิเคราะห์วาทกรรมเชิงวิพากษ์ ผลการวิจัยพบว่าในการ์ตูนแบบหลายช่องนักเขียนการ์ตูนสร้างอารมณ์ขันโดยใช้ความไม่ลงรอยกันและละเมิดหลักการของการร่วมมือกันของคู่สนทนา ประการที่สอง ความแตกต่างระหว่างหนังสือพิมพ์ภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ได้แก่ 1) การ์ตูนส่วนใหญ่ในหนังสือพิมพ์ภาษาไทยเป็นแบบหลายช่อง ในขณะที่การ์ตูนส่วนใหญ่ในหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษเป็นแบบช่องเดียว 2) การ์ตูนส่วนใหญ่ในหนังสือพิมพ์ภาษาไทยมีอารมณ์ขัน แต่การ์ตูนทั้งหมดในหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษไม่มีอารมณ์ขัน 3) สัญญะส่วนใหญ่ในการ์ตูนเกี่ยวข้องกับฝ่ายต่อต้านรัฐบาล และ 4) การ์ตูนส่วนใหญ่ในหนังสือพิมพ์ภาษาไทยเน้นด้านลบของฝ่ายต่อต้านรัฐบาล แต่การ์ตูนเกือบทั้งหมดในหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษเน้นสิ่งที่เป็นด้านลบของฝ่ายสนับสนุนรัฐบาล โดยสรุปคือ การ์ตูนแสดงให้เห็นถึงการแบ่งฝ่ายทางการเมืองที่รุนแรงของนักเขียนการ์ตูนที่อาจสร้างความเกลียดชังและความแตกแยกทางสังคมให้แก่ผู้คนในประเทศได้
เอกสารอ้างอิง
Abraham, L. (2009). Effectiveness of cartoons as a uniquely visual medium for orienting social issues. Journalism & Communication Monographs, 11(2), 117-165.
Barthes, R. (1972). Myth Today (A. Lavers, Trans.) Mythologies (pp. 109-159). New York: Hill and Wang.
Chandler, D. (2013). Semiotics for Beginners. Aberystwyth University. Retrieved December 9, 2015, form https://d1wqtxts1xzle7.cloudfront.net/
Crystal, D. (1987). The Cambridge Encyclopedia of the English Language (revised edition 1995.). Cambndge University Press: Cambridge.
DeSousa, M. A. & Medhurst, M.J. (1982). Political cartoons and American culture: significant symbols of campaign 1980. Studies in Visual Communication, 8, 84-97
El Refaie, E.(2009).Multiliteracies: how readers interpret political cartoons.Visual CommunI- cation, 8(2), 181-205.
Fairclough, N. (1995). Media discourse. London: Edward Arnold.
Fredrickson, T. L. (2009). You Can Read the Bangkok Post. Bangkok: Post Books.
Grice, H.P. (1975). Logic and conversation. Syntax and semantics (vol. 3.). In P. Cole & J. Morgan (Eds.), Speech Acts (pp. 41-58). New York: Academic Press.
Griffin, E. (2012). A first look at communication theory. Boston: McGraw-Hill.
Hempelmann, C. F., & Samson, A. C. (2008). Cartoons: drawn jokes. The primer of humor research, 609-640.
Holloway, D. T. (2010). The relationship between print and electronic newspapers in Thailand in 2000 in terms of production processes and news contents (Doctoral dissertation). University of Leicester: A leading UK University.
Jabbar, D. L. R. A. (2009). A Semiotic Model for the Analysis of Political Cartoon. Retrieved May 22, 2015, from http://aladabj.net/wp-content/uploads/2014/01/24-A-SEMIOTIC-MODEL-FOR-THE-ANALYSIS.pdf
Mazid, B. E. M. (2008). Cowboy and misanthrope: a critical (discourse) analysis of Bush and bin Laden cartoons. Discourse & Communication, 2(4), 433-457.
Oller, J. W., & Giardetti, J. R. (1999). Images that work: Creating successful messages in marketing and high stakes communication. Westport, Connecticut: Quorum Book.
Prasirtsuk, K. (2015). Thailand in 2014. Asian Survey, 55(1), 200-206.
Ross, A. (2005). The language of humour. London: Routledge.
Tan, S. C. (2014). Political stalemate in Thailand: continued uncertainty and tension. Nanyang Avenue: Singapore.
Van Dijk, T. A. (2006). Politics, ideology and discourse: Elsevier Encyclopedia of Language and Linguistics. Volume on Politics and Language (Ruth Wodak, Ed.), pp. 728-740.
Van Dijk, T. A. (Ed.). (2011). Discourse studies: A multidisciplinary introduction. London: Sage Publications Inc.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
