การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของธนาคารยูโอบี
คำสำคัญ:
การพัฒนาบุคลากร, ทรัพยากรมนุษย์, ธนาคารยูโอบี, การฝึกอบรมบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาระดับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของบุคลากรธนาคารยูโอบี 2) เพื่อเปรียบเทียบการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของบุคลากรธนาคารยูโอบี จำแนกตามปัจจัยคุณลักษณะส่วนบุคคล การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรคือ พนักงานธนาคารยูโอบี จำนวน 1,110 คน กลุ่มตัวอย่าง โดยคำนวณตามสูตรของ ทาโร ยามาเน่ ได้จำนวน 222 คน และทำการสุ่มเลือกกลุ่มตัวอย่าง เพื่อเก็บรวบรวมข้อมูล โดยวิธีการสุ่มแบบเฉพาะเจาะจง สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สำหรับสถิติเชิงวิเคราะห์ใช้ t – test และ F - test การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว (One Way ANOVA) และเปรียบเทียบรายคู่ด้วยวิธีการของเชฟเฟ่
ผลการศึกษา พบว่า ระดับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของบุคลากรธนาคารยูโอบี โดยรวมอยู่ในระดับมาก ( = 3.55; S.D = 0.47) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านการศึกษามีค่าเฉลี่ยสูงสุด (
= 3.58; S.D = 0.54) รองลงมาคือ ด้านการฝึกอบรม (
= 3.54 ; S.D = 0.54) และด้านการพัฒนา (
= 3.53; S.D = 0.91) ผลการเปรียบเทียบการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของบุคลากรธนาคารยูโอบี จำแนกตามปัจจัยคุณลักษณะส่วนบุคคล พบว่า พนักงานธนาคารยูโอบีที่มีเพศ อายุ และตำแหน่งงานต่างกัน มีระดับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์โดยรวมและรายด้านไม่แตกต่างกัน พนักงานธนาคารยูโอบีที่มีระดับการศึกษา และพนักงานธนาคารยูโอบีที่มีอายุงานต่างกันมีระดับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ p < 0.05
ผลการศึกษาครั้งนี้ชี้ให้เห็นว่า ธนาคารยูโอบีควรมุ่งเน้นเรื่องการศึกษา ทั้งในกระบวนการสรรหาคัดเลือกพนักงานที่มีระดับการศึกษาที่สูงขึ้น การพัฒนาระดับการศึกษาของพนักงานให้สูงขึ้นด้วยวิธีการต่าง ๆ และการจัดทำแผนพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ซึ่งจะส่งผลต่อการพัฒนาความรู้ความสามารถ ทักษะของพนักงาน รวมถึงการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์อย่างมีประสิทธิภาพและประสิทธิผล
เอกสารอ้างอิง
ณัฏฐพันธ์ เขจรนันทน์. (2545). การจัดการทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ดนัย เทียนพุฒ. (2542). กลยุทธ์การพัฒนาคน: สิ่งท้าทายความสำเร็จของธุรกิจ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธำรงศักดิ์ คงคาสวัสดิ์. (2550). ทุนมนุษย์ การกำหนดตัวชี้วัดเพื่อการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สมาคมส่งเสริม-เทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น).
พิชิต เทพวรรณ์. (2554). การจัดการทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์: แนวคิดและกลยุทธ์เพื่อความได้เปรียบทางการแข่งขัน. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
สุภาพร พิศาลบุตร และยงยุทธ เกษสาคร.(2545). การพัฒนาบุคคลและการฝึกอบรม. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: วี.เจ พริ้นติ้ง.
สมบัติ กุสุมาวลี. (2552). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ในองค์กรตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: สมาคมการจัดกรงานบุคคลแห่งประเทศไทย.
โสภณ ภูเก้าล้วน และ ฐิติวรรณ สินธุ์นอก. (2557). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ สำหรับผู้จัดการในสายงานในทศวรรษหน้า. กรุงเทพฯ: แปลน พริ้นติ้ง.
Cronbach, L.J. (1990). Essentials of Psychological Testing. (5th edition). New York: Haper Collins Publishers.