กระบวนการเรียนรู้ผ่านการผลิตสื่อเพื่อการเรียนรู้จริยธรรมวิชาชีพสื่อสารมวลชนอย่างยั่งยืน
คำสำคัญ:
กระบวนการเรียนรู้ , การผลิตสื่อ , จริยธรรมสื่อสารมวลชน , ความยั่งยืนบทคัดย่อ
การวิจัยเชิงคุณภาพครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อการประเมินผลการเรียนรู้จริยธรรมสื่อสารมวลชนที่มีความยั่งยืนในมิติด้านเวลาของนักศึกษาสาขาวิชานิเทศศาสตร์ ชั้นปีที่ 4 โดยคัดเลือกผู้ให้ข้อมูลแบบเฉพาะเจาะจงจากอาสาสมัคร จำนวน 32 คน และต้องมีคุณสมบัติคือ เคยเข้าสู่กระบวนการมีส่วนร่วมในการผลิตสื่อเพื่อการเรียนรู้จริยธรรมวิชาชีพสื่อสารมวลชนมาแล้วเมื่อศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 1 ระหว่างปี พ.ศ.2559-2560 เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์ การจดบันทึกผ่านแบบสังเกต ควบคุมคุณภาพความน่าเชื่อถือของข้อมูลโดยการตรวจสอบสามเส้าด้านข้อมูล ด้านผู้วิจัย และด้านทฤษฎี และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีหาแก่นของเนื้อหาหรือประเด็นหลักของข้อมูล
ผลการศึกษา พบว่า การมีส่วนร่วมในการผลิตสื่อส่งผลให้เกิดการเรียนรู้อย่างยั่งยืนในมิติด้านเวลา คือเมื่อเวลาผ่านไป 4 ปี กลุ่มอาสาสมัครยังจดจำ นำมาปฏิบัติ และสามารถตัดสินใจเชิงจริยธรรมเกี่ยวกับ การผลิตสื่อได้อย่างเหมาะสม อย่างไรก็ตาม ระดับการมีส่วนร่วมในการผลิตสื่อของแต่ละคนมีผลต่อกระบวนการตัดสินใจเชิงจริยธรรมวิชาชีพสื่อสารมวลชนด้วย จากปีที่ 1 เมื่อมาสู่ปีที่ 4 โดยผู้ที่มีส่วนร่วมในระดับผู้อำนวยการผลิตจะมีการจดจำและนำไปใช้ได้มากกว่าผู้ที่มีส่วนร่วมในระดับผู้ชมและผู้แสดง ทำให้ผู้ที่มีส่วนร่วมด้านผู้อำนวยการผลิตมีความพร้อมด้านจริยธรรมในการประกอบวิชาชีพสื่อสารมวลชนมากกว่าอีกด้วย
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา แก้วเทพ. (2556). คุณลักษณะ & วิธีวิทยางานวิจัยเพื่อท้องถิ่น. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ดวงแข บัวประโคน, สุคนธจิต วงษ์เผือก, สุพงศ์ จิตต์เมือง, สมศักดิ์ ศิริพันธุ์, และขวัญหทัย บุญลือ. (2547). การใช้สื่อละครเพื่อการพัฒนาชุมชนของกลุ่มละครมะขามป้อม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2541). การพัฒนาที่ยั่งยืน. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
ศิริวรรณ อนันต์โท. (2558). จริยธรรมในวิชาชีพสื่อมวลชน: การศึกษาในประเทศไทยและในภูมิภาคอาเซียน. วารสาร อิศราปริทัศน์, 4(6), 7-25.
สถาบันส่งเสริมการเรียนรู้เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. (2544). การจัดกระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม. เชียงใหม่: เชียงใหม่ บีเอสการพิมพ์.
สุคนธจิต วงษ์เผือกและศศโสฬส จิตรวานิชกุล. (2558). การติดตามประเมินผลและพัฒนาชุดความรู้เพื่อนำไปใช้จัดทำเป็นหลักสูตรด้านการพัฒนาเด็กและเยาวชนในการดูแลของกรมคุมประพฤติด้วยกระบวนการละคร. ใน ณัฐสุพงศ์ สุขโสต (บรรณาธิการ). ชุมชนศึกษากับสื่อดั้งเดิม ลำดับที่ 2.นนทบุรี: ศูนย์สหวิทยาการชุมชนศึกษา สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุคนธจิต วงษ์เผือกและคณะ. (2549). บทเรียนจากการใช้กระบวนการทางละครในการสร้างการเรียนรู้เรื่อง ผลกระทบจากการดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ในกลุ่มเยาวชน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.).
โสรยา งามสนิท. (2560). การมีส่วนร่วมในการผลิตสื่อละครโทรทัศน์เพื่อการเรียนรู้จริยธรรมสื่อสารมวลชนอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ (กสทช.). (2557). คู่มือจริยธรรมและการกำกับดูแลกันเองในกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารวิชาการ วิจัย และนวัตกรรม มสธ. (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์) (ออนไลน์)

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.