กระบวนการเรียนรู้ผ่านการผลิตสื่อเพื่อการเรียนรู้จริยธรรมวิชาชีพสื่อสารมวลชนอย่างยั่งยืน

ผู้แต่ง

  • โสรยา งามสนิท คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร
  • ปรียา สมพืช คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร
  • นิศรารัตน์ วิไลลักษณ์ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร
  • ณัฐสุพงศ์ สุขโสต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช

คำสำคัญ:

กระบวนการเรียนรู้ , การผลิตสื่อ , จริยธรรมสื่อสารมวลชน , ความยั่งยืน

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงคุณภาพครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อการประเมินผลการเรียนรู้จริยธรรมสื่อสารมวลชนที่มีความยั่งยืนในมิติด้านเวลาของนักศึกษาสาขาวิชานิเทศศาสตร์ ชั้นปีที่ 4 โดยคัดเลือกผู้ให้ข้อมูลแบบเฉพาะเจาะจงจากอาสาสมัคร จำนวน 32 คน และต้องมีคุณสมบัติคือ เคยเข้าสู่กระบวนการมีส่วนร่วมในการผลิตสื่อเพื่อการเรียนรู้จริยธรรมวิชาชีพสื่อสารมวลชนมาแล้วเมื่อศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 1 ระหว่างปี พ.ศ.2559-2560 เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์ การจดบันทึกผ่านแบบสังเกต ควบคุมคุณภาพความน่าเชื่อถือของข้อมูลโดยการตรวจสอบสามเส้าด้านข้อมูล ด้านผู้วิจัย และด้านทฤษฎี และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีหาแก่นของเนื้อหาหรือประเด็นหลักของข้อมูล 
ผลการศึกษา พบว่า การมีส่วนร่วมในการผลิตสื่อส่งผลให้เกิดการเรียนรู้อย่างยั่งยืนในมิติด้านเวลา คือเมื่อเวลาผ่านไป 4 ปี กลุ่มอาสาสมัครยังจดจำ นำมาปฏิบัติ และสามารถตัดสินใจเชิงจริยธรรมเกี่ยวกับ      การผลิตสื่อได้อย่างเหมาะสม อย่างไรก็ตาม ระดับการมีส่วนร่วมในการผลิตสื่อของแต่ละคนมีผลต่อกระบวนการตัดสินใจเชิงจริยธรรมวิชาชีพสื่อสารมวลชนด้วย จากปีที่ 1 เมื่อมาสู่ปีที่ 4 โดยผู้ที่มีส่วนร่วมในระดับผู้อำนวยการผลิตจะมีการจดจำและนำไปใช้ได้มากกว่าผู้ที่มีส่วนร่วมในระดับผู้ชมและผู้แสดง ทำให้ผู้ที่มีส่วนร่วมด้านผู้อำนวยการผลิตมีความพร้อมด้านจริยธรรมในการประกอบวิชาชีพสื่อสารมวลชนมากกว่าอีกด้วย

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา แก้วเทพ. (2556). คุณลักษณะ & วิธีวิทยางานวิจัยเพื่อท้องถิ่น. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ดวงแข บัวประโคน, สุคนธจิต วงษ์เผือก, สุพงศ์ จิตต์เมือง, สมศักดิ์ ศิริพันธุ์, และขวัญหทัย บุญลือ. (2547). การใช้สื่อละครเพื่อการพัฒนาชุมชนของกลุ่มละครมะขามป้อม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2541). การพัฒนาที่ยั่งยืน. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

ศิริวรรณ อนันต์โท. (2558). จริยธรรมในวิชาชีพสื่อมวลชน: การศึกษาในประเทศไทยและในภูมิภาคอาเซียน. วารสาร อิศราปริทัศน์, 4(6), 7-25.

สถาบันส่งเสริมการเรียนรู้เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. (2544). การจัดกระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม. เชียงใหม่: เชียงใหม่ บีเอสการพิมพ์.

สุคนธจิต วงษ์เผือกและศศโสฬส จิตรวานิชกุล. (2558). การติดตามประเมินผลและพัฒนาชุดความรู้เพื่อนำไปใช้จัดทำเป็นหลักสูตรด้านการพัฒนาเด็กและเยาวชนในการดูแลของกรมคุมประพฤติด้วยกระบวนการละคร. ใน ณัฐสุพงศ์ สุขโสต (บรรณาธิการ). ชุมชนศึกษากับสื่อดั้งเดิม ลำดับที่ 2.นนทบุรี: ศูนย์สหวิทยาการชุมชนศึกษา สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สุคนธจิต วงษ์เผือกและคณะ. (2549). บทเรียนจากการใช้กระบวนการทางละครในการสร้างการเรียนรู้เรื่อง ผลกระทบจากการดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ในกลุ่มเยาวชน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.).

โสรยา งามสนิท. (2560). การมีส่วนร่วมในการผลิตสื่อละครโทรทัศน์เพื่อการเรียนรู้จริยธรรมสื่อสารมวลชนอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.

สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ (กสทช.). (2557). คู่มือจริยธรรมและการกำกับดูแลกันเองในกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-06-30

รูปแบบการอ้างอิง

งามสนิท โ., สมพืช ป. ., วิไลลักษณ์ น., & สุขโสต ณ. . (2022). กระบวนการเรียนรู้ผ่านการผลิตสื่อเพื่อการเรียนรู้จริยธรรมวิชาชีพสื่อสารมวลชนอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการ วิจัย และนวัตกรรม มสธ. (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 2(1), 31–41. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/InnovationStou/article/view/255144

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย