การสื่อสารในการขับเคลื่อนเมืองอัจฉริยะของนายกเทศมนตรีเมืองทุ่งสง จังหวัดนครศรีธรรมราช
คำสำคัญ:
การสื่อสาร , แนวความคิดการสื่อสาร , การจัดการการสื่อสาร , การขับเคลื่อนเมืองอัจฉริยะ , นายกเทศมนตรีเมืองทุ่งสงบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มุ่งศึกษาการขับเคลื่อนเมืองอัจฉริยะของนายกเทศมนตรีเมืองทุ่งสง จังหวัดนครศรีธรรมราชเกี่ยวกับ 1) แนวความคิดการสื่อสาร 2) การจัดการการสื่อสาร การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก เลือกผู้ให้ข้อมูลหลักแบบเจาะจงจากผู้ที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการสื่อสารในการขับเคลื่อนเมืองอัจฉริยะของนายกเทศมนตรีเมืองทุ่งสง จำนวน 23 คน เครื่องมือการวิจัยคือ แบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้าง และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการสร้างข้อสรุปตามวัตถุประสงค์และประเด็นที่ศึกษา ผลการศึกษา พบว่า 1) แนวความคิดการสื่อสารในการขับเคลื่อนเมืองอัจฉริยะของนายกเทศมนตรีเมืองทุ่งสง พบว่า แนวคิดสำคัญ ได้แก่ การบริการประชาชนที่เป็นเลิศ มุ่งเน้นประชาชนเป็นศูนย์กลาง ใช้เทคโนโลยีสื่อสารบริการอย่างทั่วถึง การเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการองค์กรด้วยระบบสื่อสารภายในที่รวดเร็ว โปร่งใส การสื่อสารองค์กรดิจิทัลผ่านแพลตฟอร์มออนไลน์อย่างมืออาชีพ การปรับองค์กรสู่ความเป็นสมัยใหม่ด้วยการสื่อสารสองทางและการส่งเสริมนวัตกรรม และยึดหลักการบริหารองค์กรตามหลักธรรมาภิบาล เน้นโปร่งใส ตรวจสอบได้ เพื่อสร้างความเชื่อมั่นและมีส่วนร่วมจากประชาชน 2) การจัดการการสื่อสารในการขับเคลื่อนเมืองอัจฉริยะของนายกเทศมนตรีเมืองทุ่งสง เริ่มจากการศึกษาสภาพปัญหาองค์กร ทั้งโครงสร้างการสื่อสาร พฤติกรรมเจ้าหน้าที่ และความรู้ ความเข้าใจของประชาชน นำข้อมูลมาวางแผนกลยุทธ์กำหนดเป้าหมาย กลุ่มเป้าหมาย และเลือกช่องทางสื่อสารที่เหมาะสม พร้อมวางเนื้อหาที่น่าสนใจและชัดเจน การลงมือปฏิบัติการสื่อสารต้องดำเนินการอย่างเป็นระบบ สื่อสารอย่างต่อเนื่อง และกระตุ้นการมีส่วนร่วมของประชาชน ทำการการติดตามประเมินผลช่วยปรับปรุงแนวทางให้ตรงกับความต้องการ และสุดท้ายต้องมีการจัดการหน่วยงานสื่อสารอย่างชัดเจน พัฒนาเจ้าหน้าที่ และบูรณาการการสื่อสารกับทุกฝ่ายเพื่อเสริมพลังในการขับเคลื่อนเมืองอัจฉริยะไปสู่ความสำเร็จ ข้อค้นพบใหม่ชี้ว่า เมืองอัจฉริยะต้องขับเคลื่อนด้วยการสื่อสารเป็นแกนกลางที่เชื่อมโยงวิสัยทัศน์ นโยบาย เทคโนโลยี และประชาชน นายกเทศมนตรีเป็นผู้นำการเปลี่ยนแปลง และนักสื่อสารสาธารณะเพื่อเน้นการสร้างความเข้าใจและการสร้างความร่วมมือ 6 แนวคิด คือ (1) การสื่อสารองค์กร (2) การแพร่กระจายนวัตกรรม (3) การสื่อสารเพื่อยอมรับเทคโนโลยี (4) การโน้มน้าวใจ (5) การบริการที่เป็นเลิศ และ (6) การเพิ่มประสิทธิภาพองค์กร และการจัดการเมืองอัจฉริยะให้สำเร็จมี 5 ขั้นตอน คือ (1) การศึกษาปัญหา (2) การวางแผนกลยุทธ์ (3) การปฏิบัติตามแผน (4) การติดตามประเมินผล และ (5) การจัดตั้งทีมงานการสื่อสาร
เอกสารอ้างอิง
จันทร์จิรา เหลาราช. (2565). ต้นแบบของการปรับเปลี่ยนสู่องค์กรดิจิทัล. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 32(2), 172-185.
เชาว์ เอื้อเฟื้อ, อรุณ สนใจ, ธีรภัทร กิจจารักษ์, สุภชัย ตรีทศ, และองอาจ ลานจันทร์. (2568). แนวทางการพัฒนาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสู่การเป็น “เมืองอัจฉริยะ”. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 12(5), 209-217.
ประพันธ์ คชแก้ว และนัยนา เกิดวิชัย. (2562). นวัตกรรมการบริหารองค์การในยุคดิจิทัล. วารสาร มจร. มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 5(1), 131-142.
ปวีร์รวี อินนุพัฒน์, หฤทัย ปัญญาวุธตระกูล, ปิยฉัตร ล้อมชวการ และจิตราภรณ์ สุทธิวรเศรษฐ์. (2567). การสื่อสารของผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเพื่อสร้างองค์กรดิจิทัล. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 8(11), 150-162.
ภาฝัน จิตต์มิตรภาพ, ฤๅเดช เกิดวิชัย, พรกุล สุขสด และดวงกมล จันทรรัตน์มณี. (2565). ปัจจัยขับเคลื่อนความสำเร็จในการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ จังหวัดภูเก็ต. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 14(1), 188-202.
ภวัต พัฒนนิภากร และเสาวลักษณ์ โกศลกิตติอัมพร. (2562). บทบาทองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสู่ไทยแลนด์ 4.0. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 4(1), 53-69.
มรกต จันทร์กระพ้อ และกฤษดา เชียรวัฒนสุข. (2562). การสร้างองค์การแห่งนวัตกรรมเพื่อขับเคลื่อนสู่ความเป็นเลิศขององค์การ. วารสารนักบริหาร, 39(1), 52-66.
อภินันท์ จันตะนี และประพันธ์ แสงทองดี. (2565). วัฒนธรรมองค์กรในยุคดิจิทัล. วารสาร มจร ภาษาและวัฒนธรรม, 2(1), 52-62.
Ahvenniemi, H., Huovila, A., Pinto-Seppä, I., & Airaksinen, M. (2017). What are the differences between sustainable and smart cities? Cities, 60, 234-245. https://doi.org/10.1016/j.cities.2016.09.009
Albino, V., Berardi, U., & Dangelico, R. M. (2015). Smart cities: Definitions, dimensions, performance, and initiatives. Journal of Urban Technology, 22(1), 3-21. https://doi.org/10.1080/10630732.2014.942092
Angelidou, M. (2017). The role of smart city characteristics in the plans of fifteen cities. Journal of Urban Technology, 24(4), 3-28. https://doi.org/10.1080/10630732.2017.1348880
Batty, M., Axhausen, K. W., Giannotti, F., Pozdnoukhov, A., Bazzani, A., Wachowicz, M., Ouzounis, G., & Portugali, Y. (2012). Smart cities of the future. The European Physical Journal Special Topics, 214(1), 481-518. https://doi.org/10.1140/epjst/e2012-01703-3
Caragliu, A., Del Bo, C., & Nijkamp, P. (2011). Smart cities in Europe. Journal of Urban Technology, 18(2), 65-82.
Cornelissen, J. (2020). Corporate communication: A guide to theory and practice. SAGE.
Davis, F. D. (1989). Perceived usefulness, perceived ease of use, and user acceptance of information technology. MIS Quarterly, 13(3), 319-340. https://doi.org/10.2307/249008
Denhardt, R. B., & Denhardt, J. V. (2000). The new public service: Serving rather than steering. Public Administration Review, 60(6), 549-559. https://doi.org/10.1111/0033-3352.00117
Dunleavy, P., Margetts, H., Bastow, S., & Tinkler, J. (2006). New public management is dead—Long live digital-era governance. Journal of Public Administration Research and Theory, 16(3), 467–494. https://doi.org/10.1093/jopart/mui057
Hollands, R. G. (2015). Critical interventions into the corporate smart city. Cambridge Journal of Regions, Economy and Society, 8(1), 61–77. https://doi.org/10.1093/cjres/rsu011
Komninos, N. (2019). Smart cities and connected intelligence: Platforms, ecosystems and network effects. Routledge.
Mergel, I., Edelmann, N., & Haug, N. (2019). Defining digital transformation: Results from expert interviews. Government Information Quarterly, 36(4), Article 101385. https://doi.org/10.1016/j.giq.2019.06.002
Mora, L., Deakin, M., & Reid, A. (2019). Strategic principles for smart city development: A multiple case study analysis of European best practices. Technological Forecasting and Social Change, 142, 70-97. https://doi.org/10.1016/j.techfore.2018.07.035
Nam, T., & Pardo, T. A. (2011). Conceptualizing smart city with dimensions of technology, people, and institutions. In Proceedings of the 12th Annual International Digital Government Research Conference: Digital Government Innovation in Challenging Times (pp. 282–291). Association for Computing Machinery. https://doi.org/10.1145/2037556.2037602
Nam, T., & Pardo, T. A. (2011). Smart city as urban innovation: Focusing on management, policy, and context. In Proceedings of the 5th International Conference on Theory and Practice of Electronic Governance (pp. 185–194). Association for Computing Machinery. https://doi.org/10.1145/2072069.2072100
OECD. (2020). Citizen-centric smart governance framework. OECD Publishing.
OECD. (2020). The OECD digital government policy framework: Six dimensions of a digital government (OECD Public Governance Policy Papers, No. 02). OECD Publishing.
Petty, R. E., & Cacioppo, J. T. (1986). The elaboration likelihood model of persuasion. In L. Berkowitz (Ed.), Advances in experimental social psychology (Vol. 19, pp. 123-205). Academic Press.
Rogers, E. M. (2003). Diffusion of innovations (5th ed.). Free Press.
Venkatesh, V., Morris, M. G., Davis, G. B., & Davis, F. D. (2003). User acceptance of information technology: Toward a unified view. MIS Quarterly, 27(3), 425-478. https://doi.org/10.2307/30036540
Westerman, G., Bonnet, D., & McAfee, A. (2014). Leading digital: Turning technology into business transformation. Harvard Business Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิชาการ วิจัย และนวัตกรรม มสธ. (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์)
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
