A Model of Total Quality Management in Digital Era in Schools under the Secondary Educational Service Area Office Sisaket Yasothorn
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The study was guided by three main objectives: 1) to examine the needs and approaches for implementing total quality management in secondary schools in the digital era under the Secondary Educational Service Area Office Sisaket-Yasothon; 2) to develop a TQM model tailored to the digital context; and 3) to evaluate the appropriateness, feasibility, and usefulness of the proposed model. The research is divided into three phases.
The research findings were as follows: 1) The most essential need for total quality management in the digital era among schools was strategic planning. In addition, the study identified six approaches to total quality management in the digital era: (1) digital leadership, (2) strategic planning, (3) quality management processes, (4) human resource development teamwork, (5), and (6). customer focus 2) The developed TQM model comprised five key components: (1) Objectives, (2) Guiding Principles, (3) Implementation Process (organized around four principles and six aspects), (4) Evaluation Methods, and (5) Conditions for Success. 3) The model was rated at the highest level in terms of appropriateness, feasibility, and usefulness.
Article Details
References
กนกอร สมปราชญ์. (2560). ภาวะผู้นำและภาวะผู้นำการเรียนรู้สำหรับผู้บริหารสถานศึกษา.โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.
จิณณวัตร ปะโคทัง. (2565). ภาวะผู้นำยุคดิจิทัลสำหรับผู้บริหารสถานศึกษามืออาชีพ. สมศักดิ์การพิมพ์.
แซลลิส เอ็ดเวอร์ด. (2541). “ที คิว เอ็ม” การบริหารทั่วทั้งองค์การในองค์การทางการศึกษา ( สมาน อัศวภูมิ, ผู้แปล). ครุศาสตร์ สถาบันราชภัฏอุบลราชธานี.
เพ็ญจันทร์ สินธุเขต. (2560). การศึกษายุคนี้(ยุคดิจิทัล) : Thailand 4.0. มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2559). การศึกษา 4.0 เป็นยิ่งกว่าการศึกษา. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
รัตนาภรณ์ รักษ์ตัว และ นิมิตร มั่งมีทรัพย์. (2562). การบริหารคุณภาพทั่วทั้งองค์กรในสถานศึกษาตามความคิดเห็นของผู้บริหารและครูผู้สอนในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา มัธยมศึกษาเขต 8. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 2(2), 74-88.
รุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2548). การพัฒนารูปแบบการบริหารคุณภาพทั้งองค์การของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ กศ.ด. มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิจิตรา สอนทะ. (2563). การบริหารคุณภาพในโรงเรียนมัธยมศึกษา. วิทยานิพนธ์ กศ.ด. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2561). ผลการประเมิน PISA 2018 วิทยาศาสตร์การอ่าน และคณิตศาสตร์ความเป็นเลิศและความเท่าเทียมทางการศึกษา.ซัคเซสพลับลิเคซัน จำกัด.
สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. (2559). ประเด็นยุทธศาสตร์ ปี 2559. https://ops.moe.go.th/%E0%B8%9B%E0%B8%B5-2559/
อนันต์ เตียวต๋อย. (2551). รูปแบบการบริหารคุณภาพเบ็ดเสร็จในมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิยาลัยศิลปากร.
Bellanca, J. A. (2010). 21st Century Skills: Rethinking How Students Learn. Solution Tree Press.
Joyce, B. & M. Weil and E. Calhoun. (2010). Models of Teaching. Pearson Education, Inc.
Mankins, Michael C., Steele, Richard (2006). Stop Making Plans; Start Making Decision. Harvard Business Review, (January), 1-10.
Nussbaum-Beach, S., & Hall, L. R. (2012). The connected educator: Learning and leading in a digital age. Solution Tree Press.
Sherr, Lawrence A., and Deborah J teeter. (2008). Total Quality Management in Higher Education. New Directions in Institutional Research. (Online) Accessed 24 September.
