แนวทางการพัฒนาการจัดการศึกษาพหุวัฒนธรรมของสถานศึกษากลุ่มโรงเรียนช่องแคบ-คีรีราษฎร์ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตาก เขต 2
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพและปัญหาการจัดการศึกษาพหุวัฒนธรรมของสถานศึกษากลุ่มโรงเรียนช่องแคบ-คีรีราษฎร์ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตาก เขต 2 และ 2) เพื่อหาแนวทางการพัฒนาการจัดการศึกษาพหุวัฒนธรรมของสถานศึกษากลุ่มโรงเรียนช่องแคบ-คีรีราษฎร์ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตาก เขต 2 ประชากรและแหล่งข้อมูลที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษา ข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา และผู้ทรงคุณวุฒิ ปีการศึกษา 2567 รวมทั้งสิ้น จำนวน 195 คน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบสอบถามเป็นแบบมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ และแบบสัมภาษณ์รายด้านเป็นแบบสัมภาษณ์มีโครงสร้าง วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1.สภาพการจัดการศึกษาพหุวัฒนธรรมของสถานศึกษากลุ่มโรงเรียนช่องแคบ-คีรีราษฎร์ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตาก เขต 2 โดยรวมและรายด้าน รวมเฉลี่ยอยู่ในระดับ มาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านเรียงลำดับจากค่าเฉลี่ยสูงไปหาต่ำ พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุดคือ ด้านที่ 4 ด้านการปรับทัศนคติ อยู่ในระดับ มากที่สุด รองลงมาคือ ด้านที่ 3 ด้านการปรับเนื้อหาในบทเรียน อยู่ในระดับ มากที่สุด ด้านที่ 2 ด้านการปรับวิธีการจัดการเรียนการสอน อยู่ในระดับ มาก และด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุดคือ ด้านที่ 1 ด้านการสร้างโอกาสที่เทาเทียม อยู่ในระดับ มาก 2. แนวทางการพัฒนาการจัดการศึกษาพหุวัฒนธรรมของสถานศึกษากลุ่มโรงเรียน ช่องแคบ - คีรีราษฎร์ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตาก เขต 2 พบว่า ควรมุ่งเน้นไปที่การสร้างโอกาสทางการศึกษาอย่างเท่าเทียม การปรับวิธีการสอนให้เหมาะสมกับบริบทของผู้เรียน การปรับเนื้อหาหลักสูตรให้สะท้อนถึงความหลากหลาย และการส่งเสริมทัศนคติที่ดีต่อความแตกต่างทางวัฒนธรรม ทั้งนี้ จำเป็นต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกฝ่าย ทั้งสถานศึกษา ชุมชน และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้การศึกษาพหุวัฒนธรรมสามารถเกิดขึ้นได้อย่างยั่งยืน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ไข่มุก อุทยาวลี. (2561). วิเคราะห์ปัญหาการจัดการศึกษาของรัฐที่มีต่อการบูรณาการทางสังคมและวัฒนธรรมในจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันวัฒนธรรมศึกษากัลยานิวัฒนา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 44(5), 51 – 82.
จรูญ จัวนาน. (2538). การศึกษาสำหรับสังคมหลายวัฒนธรรม. วารสารรูสมิแล. 16, 22-26.
ฐิติมดี อาพัทธนานนท์. (2551). พหุวัฒนธรรมศึกษาในมุมมองของนักวิชาการชาวอเมริกันและข้อคิดต่อสังคมไทย. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 36(3), 128-134
พิริยะ กรุณา. (2564). การบริหารสถานศึกษาแบบพหุวัฒนธรรมในโรงเรียนสองศาสนา. การประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ. Graduate School Conference 2021, 1(2), 352-361
เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ. (2561). รายงานวิจัยเรื่องสภาพการจัดการศึกษาในจังหวัดชายแดนภาคใต้. กลุ่มงานพัฒนาเครือข่ายสารสนเทศ สำนักวิจัยและพัฒนาการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตาก เขต 2. (2566). รายงานผลการดำเนินงานประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2566 ตาก เขต 2. https://www.takesa2.go.th.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตาก เขต 2. (2567). ข้อมูลพื้นฐานโรงเรียน ปีการศึกษา 2567 โรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตาก เขต 2. https://www.takesa2.go.th.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
Banks James A. (2020). Cultural Diversity and Education : Foundations, Curriculum, Teaching. Allyn and Bacon.
Earley & Ang. (2018). Cultural intelligence: Individual interactions across cultures. Stanford, CA: Stanford University Press.
Mingleton, Helen V. (2021). Using a Cooperative Learning Model to Improve Cultural Attitudes and Increase Cultural Literacy. Master Theses, Nova University.
