The study of organization culture in Nakhornthai school district 4
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research was to study the organizational culture of schools in the Nakhornthai District 4network, Phitsanulok Province. The study population consisted of 94 participants, including school administrators, teachers, and educational personnel. The research instrument was a five-point Likert-scale questionnaire composed of two sections : general demographic information and items related to organizational cultureand.The data were analyzed using descriptive statistics: percentage, mean, and standard deviation.
The research results revealed that:
The overall organizational culture was rated at a high level. The aspect with the highest mean score was unity culture, followed by participatory culture, mission culture, and finally, adaptive culture, which received the lowest score. The high rating of unity culture reflects strong cooperation, harmony, and solidarity among personnel in the schools. Meanwhile, the relatively lower score in adaptive culture indicates the need for improvement in areas such as decentralization and innovative decision-making processes.
These findings provide valuable insights that can be used to strengthen organizational culture in educational settings, especially in school networks. The study contributes to the understanding of how internal cultural dimensions can influence the effectiveness and efficiency of school management. The results can guide school leaders in promoting a balanced development of all cultural aspects to enhance sustainable organizational performance.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กิติยา วงศ์เบี้ยสัจจ์. (2564). วัฒนธรรมองค์การที่มีผลต่อคุณภาพชีวิตการทำงานของบุคลากร บริษัทไปรษณีย์ไทย จำกัด (สำนักงานใหญ่). วารสารโครงการทวิปริญญาทางรัฐประศาสนศาสตร์และบริหารธุรกิจ, 10(1), 4–5.
จินตการด์ สุธรรมดี. (2560). กรอบการศึกษาวัฒนธรรมองค์การเพื่อเพิ่มประสิทธิผลการปฏิบัติงาน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 7(2), 32. [ออนไลน์]. แหล่ข้อมูล: https://journal.pbru.ac.th [ 25 สิงหาคม 2568].
ชนิดา จิตตรุทธะ. (2559). วัฒนธรรมองค์การองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทยและปัจจัยกำหนดความสำเร็จทางวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฏฐณิชา โคทังคะ. (2561). วัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารงานโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมเขต 22. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 24(6), 41–42.
ณัฏฐพันธ์ เขจรนันทน์. (2551). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพมหานคร : ซีเอ็ดยูเคชั่น.
นิติพล ภูตะโชติ. (2566). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพมหานคร : วี พริ้น 1991.
เบญจพร กลิ่นสีงาม, & ประพันธ์ ชัยกิจอุราใจ. (2561). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์การและประสิทธิภาพในการปฏิบัติงานของบุคลากร กรมวิชาการเกษตร. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 29(3), 121–122.
เบญจวรรณ ทิมสุวรรณ, และคณะ. (2550). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์การกับสภาพองค์การแห่งการเรียนรู้ของวิทยาลัยในสังกัดสถาบันพระบรมราชชนก กระทรวงสาธารณสุข. รายงานการวิจัย. จันทบุรี: วิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี.
ปิยะดา น้อยอามาตย์. (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์การกับประสิทธิผลของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 27. วิทยานิพนธ์ ค.ม. มหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด.
เพชร์ลัดดา ขันทองดี. (2562). การศึกษาเปรียบเทียบวัฒนธรรมองค์การของโรงเรียนมัธยมศึกษากับโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เพียงกานต์ พวงยอม. (2558). ภาวะผู้นำของผู้บริหารสถานศึกษา. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 3(11), 19–21.
ฝ่ายวิชาการสำนักพิมพ์เดอะบุคส์. (2556). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2 และ 3). [ออนไลน์]. แหล่ข้อมูล: https://www.thebooksthai.com/ product [ 25 สิงหาคม 2568].
วัชรี คงทรัพย์, & พิพัฒน์ นนทนาธรณ์. (2562). อิทธิพลของภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์และวัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์การของบริษัท เซ็นทรัลพัฒนา จำกัด (มหาชน). วารสารสมาคมนักวิจัย, 24(3), 109.
วรญา รัตนดิลก ณ ภูเก็ต, นพรัตน์ ชัยเรือง, & มะลิวัลย์ โยธารักษ์. (2563). วัฒนธรรมองค์กรที่ส่งผลต่อการเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษา สังกัดเทศบาลนครนครศรีธรรมราช. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 12(3), 126.
วิเชียร วิทยอุดม. (2550). องค์การและการจัดการ. กรุงเทพมหานคร : ธนธัชการพิมพ์.
วิภาดา คุปตานนท์. (2551). การจัดการและพฤติกรรมองค์การ: เทคนิคการจัดการสมัยใหม่ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรังสิต.
สราวุธ สีสองไชย. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์กรกับการเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). สรุปสาระสำคัญแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560–2564. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560–2579. กรุงเทพมหานคร : พริกหวานกราฟฟิค.
อนพัทธ์ พูลสวัสดิ์, & คณะ. (2563). ตัวแบบวัฒนธรรมองค์การแห่งความยั่งยืน. วารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 3(3), 109–113.
อนพัทธ์ พูลสวัสดิ์, อรุณ รักธรรม, เพ็ญศรี ฉิรินัง, & ชาญ ธาระวาส. (2565). ตัวแบบวัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อความยั่งยืนขององค์กรธุรกิจพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ไทย. วารสารสหวิทยาการสังคมศาสตร์และการสื่อสาร, 5(2), 95–96.
อรัญญารัตน์ ศรีสุพัฒนะกุล. (2560). องค์การภาครัฐและเอกชนในมิติพฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Boonchom, S. (2017). Basic research (10th ed.). Bangkok: Suviriyasarn.
Cheng, Y. C. (1993). Profiles of organizational culture and effective schools. The Chinese University of Hong Kong. Retrieved from http://www.informaworld.com/smpp/ content~content=a746731933&ab=all
Cooke, R. A., & Lafferty, J. C. (1989). Organizational culture inventory: Leader’s guide (2nd ed.). Plymouth, MI: Human Synergistics.
Denison, D. R. (1990). Corporate culture and organizational effectiveness. New York: Wiley.
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. Archives of Psychology, 140, 1–55.
Robbins, S. P. (2007). Organizational behavior (W. Sanguanwongwan, Trans.). Bangkok: Pearson Education Indochina. (Original work published in English)
