การศึกษาศึกษาวัฒนธรรมองค์การของโรงเรียนเครือข่ายอำเภอนครไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวัฒนธรรมองค์การของโรงเรียนในเครือข่ายอำเภอ นครไทย 4 จังหวัดพิษณุโลก โดยใช้กลุ่มประชากร ได้แก่ ผู้บริหาร ครู และบุคลากรทางการศึกษา รวมจำนวน 94 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสอบถามแบบมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ ประกอบด้วย 2 ตอน ได้แก่ ข้อมูลทั่วไปของผู้ตอบแบบสอบถาม และข้อคำถามเกี่ยวกับวัฒนธรรมองค์การ การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนาได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าร้อยละ
ผลการวิจัยพบว่า
วัฒนธรรมองค์การในโรงเรียนเครือข่ายอำเภอนครไทย 4 โดยรวมอยู่ในระดับมาก โดยด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ วัฒนธรรมด้านการมีเอกภาพ รองลงมาคือ วัฒนธรรมด้านการมีส่วนร่วม วัฒนธรรมด้านพันธกิจ และด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุดคือ วัฒนธรรมด้านการปรับตัว ทั้งนี้ การที่วัฒนธรรมด้านการมีเอกภาพมีระดับสูงสุด สะท้อนให้เห็นถึงความร่วมมือ ความสามัคคี และความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของบุคลากรภายในสถานศึกษา ส่วนด้านการปรับตัวแม้อยู่ในระดับมาก แต่ยังมีช่องว่างในการพัฒนา เช่น การกระจายอำนาจและการตัดสินใจเชิงนวัตกรรม
ผลจากการวิจัยครั้งนี้สามารถนำไปเป็นแนวทางในการพัฒนาวัฒนธรรมองค์การของสถานศึกษาในระดับเครือข่าย ตลอดจนใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงเพื่อส่งเสริมประสิทธิภาพในการบริหารจัดการภายในโรงเรียนได้อย่างเหมาะสมต่อไป
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กิติยา วงศ์เบี้ยสัจจ์. (2564). วัฒนธรรมองค์การที่มีผลต่อคุณภาพชีวิตการทำงานของบุคลากร บริษัทไปรษณีย์ไทย จำกัด (สำนักงานใหญ่). วารสารโครงการทวิปริญญาทางรัฐประศาสนศาสตร์และบริหารธุรกิจ, 10(1), 4–5.
จินตการด์ สุธรรมดี. (2560). กรอบการศึกษาวัฒนธรรมองค์การเพื่อเพิ่มประสิทธิผลการปฏิบัติงาน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 7(2), 32. [ออนไลน์]. แหล่ข้อมูล: https://journal.pbru.ac.th [ 25 สิงหาคม 2568].
ชนิดา จิตตรุทธะ. (2559). วัฒนธรรมองค์การองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทยและปัจจัยกำหนดความสำเร็จทางวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฏฐณิชา โคทังคะ. (2561). วัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารงานโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมเขต 22. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 24(6), 41–42.
ณัฏฐพันธ์ เขจรนันทน์. (2551). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพมหานคร : ซีเอ็ดยูเคชั่น.
นิติพล ภูตะโชติ. (2566). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพมหานคร : วี พริ้น 1991.
เบญจพร กลิ่นสีงาม, & ประพันธ์ ชัยกิจอุราใจ. (2561). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์การและประสิทธิภาพในการปฏิบัติงานของบุคลากร กรมวิชาการเกษตร. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 29(3), 121–122.
เบญจวรรณ ทิมสุวรรณ, และคณะ. (2550). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์การกับสภาพองค์การแห่งการเรียนรู้ของวิทยาลัยในสังกัดสถาบันพระบรมราชชนก กระทรวงสาธารณสุข. รายงานการวิจัย. จันทบุรี: วิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี.
ปิยะดา น้อยอามาตย์. (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์การกับประสิทธิผลของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 27. วิทยานิพนธ์ ค.ม. มหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด.
เพชร์ลัดดา ขันทองดี. (2562). การศึกษาเปรียบเทียบวัฒนธรรมองค์การของโรงเรียนมัธยมศึกษากับโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เพียงกานต์ พวงยอม. (2558). ภาวะผู้นำของผู้บริหารสถานศึกษา. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 3(11), 19–21.
ฝ่ายวิชาการสำนักพิมพ์เดอะบุคส์. (2556). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2 และ 3). [ออนไลน์]. แหล่ข้อมูล: https://www.thebooksthai.com/ product [ 25 สิงหาคม 2568].
วัชรี คงทรัพย์, & พิพัฒน์ นนทนาธรณ์. (2562). อิทธิพลของภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์และวัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์การของบริษัท เซ็นทรัลพัฒนา จำกัด (มหาชน). วารสารสมาคมนักวิจัย, 24(3), 109.
วรญา รัตนดิลก ณ ภูเก็ต, นพรัตน์ ชัยเรือง, & มะลิวัลย์ โยธารักษ์. (2563). วัฒนธรรมองค์กรที่ส่งผลต่อการเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษา สังกัดเทศบาลนครนครศรีธรรมราช. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 12(3), 126.
วิเชียร วิทยอุดม. (2550). องค์การและการจัดการ. กรุงเทพมหานคร : ธนธัชการพิมพ์.
วิภาดา คุปตานนท์. (2551). การจัดการและพฤติกรรมองค์การ: เทคนิคการจัดการสมัยใหม่ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรังสิต.
สราวุธ สีสองไชย. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์กรกับการเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). สรุปสาระสำคัญแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560–2564. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560–2579. กรุงเทพมหานคร : พริกหวานกราฟฟิค.
อนพัทธ์ พูลสวัสดิ์, & คณะ. (2563). ตัวแบบวัฒนธรรมองค์การแห่งความยั่งยืน. วารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 3(3), 109–113.
อนพัทธ์ พูลสวัสดิ์, อรุณ รักธรรม, เพ็ญศรี ฉิรินัง, & ชาญ ธาระวาส. (2565). ตัวแบบวัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อความยั่งยืนขององค์กรธุรกิจพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ไทย. วารสารสหวิทยาการสังคมศาสตร์และการสื่อสาร, 5(2), 95–96.
อรัญญารัตน์ ศรีสุพัฒนะกุล. (2560). องค์การภาครัฐและเอกชนในมิติพฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Boonchom, S. (2017). Basic research (10th ed.). Bangkok: Suviriyasarn.
Cheng, Y. C. (1993). Profiles of organizational culture and effective schools. The Chinese University of Hong Kong. Retrieved from http://www.informaworld.com/smpp/ content~content=a746731933&ab=all
Cooke, R. A., & Lafferty, J. C. (1989). Organizational culture inventory: Leader’s guide (2nd ed.). Plymouth, MI: Human Synergistics.
Denison, D. R. (1990). Corporate culture and organizational effectiveness. New York: Wiley.
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. Archives of Psychology, 140, 1–55.
Robbins, S. P. (2007). Organizational behavior (W. Sanguanwongwan, Trans.). Bangkok: Pearson Education Indochina. (Original work published in English)
