The Application of Sārāṇīyadhamma Principles to Strengthen The Community Network for Preserving Tai Lue Culture in Ban Thi Subdistrict, Ban Thi District, Lamphun Province.
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aims to: 1) Study the level of community network building for the preservation of “Tai Lue” culture;. 2)Compare public opinions regarding the strengthening of the community network for preserving “Tai Lue” culture, categorized by personal factors;. 3)Propose guidelines for strengthening the community network for cultural preservation of “Tai Lue” through the application of the six principles of Saraniyadhamma.The research employed a mixed-methods approach. The population consisted of residents in the Ban Thi Subdistrict Municipality. The sample group included 358 people. The research instrument was a questionnaire with a reliability coefficient of 0.810. Data were analyzed using frequency, percentage, mean, standard deviation, t-test, and F-test. The qualitative research component involved in-depth interviews with 12 key informants and content analysis.
The research results found that:
1)The overall level of public opinion regarding the strengthening of the community network for “Tai Lue” cultural preservation was high.
2) Comparison of public opinion across variables such as gender, age, education level, occupation, and membership duration showed no significant differences. Thus, the research hypothesis was rejected.
3) The proposed guidelines for strengthening the community network for “Tai Lue” cultural preservation based on the six principles of Saraniyadhamma include:
Physical acts of kindness (Metta-kaya-kamma): Building good relationships within the community.Verbal acts of kindness (Metta-vaci-kamma): Using meaningful and beneficial speech.Mental acts of kindness (Metta-mano-kamma): Encouraging network members to consistently forgive one another.Sharing of resources (Sadharana-bhogi): Promoting equity in communal use of resources.Moral harmony (Sila-samannata): Encouraging respectable behavior and discipline in the community. Viewpoint harmony (Ditthi-samannata): Allowing members to provide feedback and suggestions for development.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ณัชชา ณัฐโชติภคิน. (2561). กระบวนการสร้างเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนตำบลไร่ขิง อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
จำนง กันทมาดา. (2558). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการป้องกันทรัพยากรป่าไม้ของตำบลดงดำ อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ฐากร ชัยสถาพร. (2560). แนวทางการสร้างเครือข่ายทางสังคม กรณีศึกษา ระบบทวิภาคี เพื่อยกระดับคุณภาพแรงงานไทย. งานวิจัยหลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักร รุ่นที่ 60, หลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักร: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
ทวี สว่างปัญญางกูร (ปริวรรต). (2529). ตำนานพื้นเมืองสิบสองพันนา (พิมพ์ครั้งที่ 1). เชียงใหม่: สำนักหอสมุดมหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
แผนพัฒนาท้องถิ่น พ.ศ. 2566–2570: เทศบาลตำบลบ้านธิ อำเภอบ้านธิ จังหวัดลำพูน.
พิศมัย วงศ์จำปา และคณะ. (2561). การเสริมสร้างศักยภาพของเครือข่ายชุมชนในการอนุรักษ์ การใช้ประโยชน์ และการแบ่งปันผลประโยชน์จากป่าชุมชนในลุ่มน้ำอิง จังหวัดพะเยา-เชียงราย. รายงานการวิจัย, สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูกัลยาณกิจจานุกิจ กลฺยาโณ (ปทุมมา). (2558). การนำหลักสาราณียธรรม 6 มาใช้ในการบริหารงานขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองไผ่ อำเภอนาดูน จังหวัดมหาสารคาม. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 4(1), 47.
พระครูนนทวีรวัฒน์ วีรธมฺโม (มีนุสรณ์). (2553). การบริหารงานเทศบาลตำบลตามหลักสาราณียธรรม 6: กรณีศึกษาเทศบาลตำบลปลายบาง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระดาวเหนือ บุตรสีทา. (2557). การสร้างเครือข่ายและการจัดการเครือข่ายในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของชุมชนบ้านพบธรรมนำสุข อำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พระมหาจรัญ พุทธสิริ (พรบุญ). (2558). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของคณะสงฆ์ในอำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ ตามหลักสาราณียธรรม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาปัญญา สุปญฺโญ (โยธาตรี). (2559). การเสริมสร้างจิตสำนึกต่อสาธารณะและเครือข่ายการจัดการของชุมชนสร้างสรรค์ในสังคมไทย. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรสวรรค์ ฐฃิติญาโณ และคณะ. (2560). การเสริมสร้างความมั่นคงในการดำเนินชีวิตของเครือข่ายเศรษฐกิจพอเพียงในจังหวัดศรีสะเกษ. รายงานการวิจัย, สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2566). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 พ.ศ. 2566–2570.
สมบูรณ์ ธรรมลังกา. (2556). รูปแบบการเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นเป็นฐานในจังหวัดเชียงราย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 15(2), 58–66.
สุกัญญา โพธิ์ทอง. (2559). การประยุกต์ใช้หลักสาราณียธรรมเพื่อการปฏิบัติงานของบุคลากรกรมบังคับคดี กระทรวงยุติธรรม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
