การประยุกต์หลักสาราณียธรรมเพื่อเสริมสร้างเครือข่ายชุมชนอนุรักษ์วัฒนธรรม "ไทลื้อ" ตำบลบ้านธิ อำเภอบ้านธิ จังหวัดลำพูน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ คือ 1) ศึกษาระดับการเสริมสร้างเครือข่ายชุมชนอนุรักษ์วัฒนธรรม "ไทลื้อ" 2) เปรียบเทียบความคิดเห็นของประชาชนเกี่ยวกับเสริมสร้างเครือข่ายชุมชนอนุรักษ์วัฒนธรรม "ไทลื้อ" โดยจำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล 3) นำเสนอแนวทางการเสริมสร้างเครือข่ายชุมชนอนุรักษ์วัฒนธรรม "ไทลื้อ" โดยการประยุกต์หลักสาราณียธรรม 6 วิธีวิจัยแบบผสานวิธี ประชากร ได้แก่ ประชาชนที่อาศัยอยู่ในเขตเทศบาลตำบลบ้านธิ กลุ่มตัวอย่างจำนวน 358 คน เครื่องมือ ได้แก่ แบบสอบถาม มีค่าความเชื่อมั่นอยู่ที่ 0.810 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และวิเคราะห์โดยการทดสอบค่าที และ ค่าเอฟ การวิจัยเชิงคุณภาพโดยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 12 รูปหรือคน การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
1) ระดับความคิดเห็นของประชาชน ต่อเสริมสร้างเครือข่ายชุมชนอนุรักษ์วัฒนธรรม "ไทลื้อ" พบว่า โดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก
2) ผลเปรียบเทียบระดับความคิดเห็นของประชาชน ต่อเสริมสร้างเครือข่ายชุมชนอนุรักษ์วัฒนธรรม "ไทลื้อ" พบว่า ประชาชนที่มี เพศ อายุ วุฒิการศึกษา อาชีพ และระยะเวลาสมาชิก ต่างกัน มีความคิดเห็นไม่แตกต่างกัน จึงปฏิเสธสมมติฐานการวิจัย
3) แนวทางเสริมสร้างเครือข่ายชุมชนอนุรักษ์วัฒนธรรม "ไทลื้อ" โดยนำหลักสาราณียธรรม 6 มาประยุกต์พบว่า 1) หลักสาราณียธรรม ด้านเมตตากายกรรม สร้างความสัมพันธ์ที่ดีภายในชุมชน 2) หลักสาราณียธรรม ด้านเมตตาวจีกรรม ใช้คำพูดที่มีสาระและเป็นประโยชน์ 3) หลักสาราณียธรรม ด้านเมตตามโนกรรม เสริมสร้างในเรื่องของสมาชิกเครือข่ายรู้จักให้อภัยต่อกันและกันอยู่เสมอ 4) หลักสาราณียธรรม ด้านสาธารณโภคี สร้างความเสมอภาคในการใช้ประโยชน์ร่วมกันของชุมชน 5) หลักสาราณียธรรม ด้านสีลสามัญญตา ส่งเสริมให้มีการประพฤติปฏิบัติวางตนเป็นที่น่านับถือรักษาระเบียบวินัยของส่วนร่วม 6) หลักสาราณียธรรม ด้านทิฏฐิสามัญญตา เปิดโอกาสให้สมาชิกมีเสนอแนะข้อคิดเห็นในพัฒนางาน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ณัชชา ณัฐโชติภคิน. (2561). กระบวนการสร้างเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนตำบลไร่ขิง อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
จำนง กันทมาดา. (2558). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการป้องกันทรัพยากรป่าไม้ของตำบลดงดำ อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ฐากร ชัยสถาพร. (2560). แนวทางการสร้างเครือข่ายทางสังคม กรณีศึกษา ระบบทวิภาคี เพื่อยกระดับคุณภาพแรงงานไทย. งานวิจัยหลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักร รุ่นที่ 60, หลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักร: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
ทวี สว่างปัญญางกูร (ปริวรรต). (2529). ตำนานพื้นเมืองสิบสองพันนา (พิมพ์ครั้งที่ 1). เชียงใหม่: สำนักหอสมุดมหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
แผนพัฒนาท้องถิ่น พ.ศ. 2566–2570: เทศบาลตำบลบ้านธิ อำเภอบ้านธิ จังหวัดลำพูน.
พิศมัย วงศ์จำปา และคณะ. (2561). การเสริมสร้างศักยภาพของเครือข่ายชุมชนในการอนุรักษ์ การใช้ประโยชน์ และการแบ่งปันผลประโยชน์จากป่าชุมชนในลุ่มน้ำอิง จังหวัดพะเยา-เชียงราย. รายงานการวิจัย, สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูกัลยาณกิจจานุกิจ กลฺยาโณ (ปทุมมา). (2558). การนำหลักสาราณียธรรม 6 มาใช้ในการบริหารงานขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองไผ่ อำเภอนาดูน จังหวัดมหาสารคาม. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 4(1), 47.
พระครูนนทวีรวัฒน์ วีรธมฺโม (มีนุสรณ์). (2553). การบริหารงานเทศบาลตำบลตามหลักสาราณียธรรม 6: กรณีศึกษาเทศบาลตำบลปลายบาง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระดาวเหนือ บุตรสีทา. (2557). การสร้างเครือข่ายและการจัดการเครือข่ายในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของชุมชนบ้านพบธรรมนำสุข อำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พระมหาจรัญ พุทธสิริ (พรบุญ). (2558). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของคณะสงฆ์ในอำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ ตามหลักสาราณียธรรม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาปัญญา สุปญฺโญ (โยธาตรี). (2559). การเสริมสร้างจิตสำนึกต่อสาธารณะและเครือข่ายการจัดการของชุมชนสร้างสรรค์ในสังคมไทย. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรสวรรค์ ฐฃิติญาโณ และคณะ. (2560). การเสริมสร้างความมั่นคงในการดำเนินชีวิตของเครือข่ายเศรษฐกิจพอเพียงในจังหวัดศรีสะเกษ. รายงานการวิจัย, สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2566). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 พ.ศ. 2566–2570.
สมบูรณ์ ธรรมลังกา. (2556). รูปแบบการเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นเป็นฐานในจังหวัดเชียงราย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 15(2), 58–66.
สุกัญญา โพธิ์ทอง. (2559). การประยุกต์ใช้หลักสาราณียธรรมเพื่อการปฏิบัติงานของบุคลากรกรมบังคับคดี กระทรวงยุติธรรม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
