สินสอดทองหมั้นกับสังคมไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
ในอดีตจนถึงปัจจุบันวัฒนธรรมสินสอดนั้นอยู่คู่สังคมไทยมาตลอดไม่ว่าจะสมัยใด สุโขทัย อยุธยา หรือวัฒนธรรมสินสอดตามภาคต่างๆ โดยวัฒนธรรมสินสอดของไทยนั้นได้รับอิทธิพลจากอินเดียเเละจีนเป็นส่วนใหญ่ วัฒนธรรมสินสอดก็มีความต่างกันในอดีต แต่ในปัจจุบันนั้นกลุ่มคนรุ่นใหม่เริ่มที่จะมองถึงวัฒนธรรมสินสอดในแง่ลบมากกว่าที่จะเป็นแง่บวก เนื่องจากมองว่า บางครั้งการแต่งงานของบ่าวสาวบางคู่ถูกเรียกสินสอดจากผู้ปกครองของฝ่ายหญิงสูงเกินไป และความสัมพันธ์ของบางคู่ถึงขั้นต้องเลิกรากันเพียงเพราะฝ่ายชายไม่สามารถหาทรัพย์สินตามที่ฝ่ายหญิงกำหนดได้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อสินสอดเกี่ยวพันไปถึงเรื่องของสังคมและการแสดงฐานะทางสังคม ดังที่จะเห็นว่ามีการนำแก้วแหวนเงินทอง มาใส่พานในงานแต่งเพื่อแสดงถึงสถานะทางสังคม จนทำให้เกิดธุรกิจเพื่อการเช่าสินสอดเกิดขึ้นมา โดยสามารถไปเช่าเงินหรือทอง เพื่อมาวางในงานแต่งงานเมื่องานแต่งงานจบแล้วก็นำไปคืนให้กับบริษัทที่เช่ามา ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาธุรกิจเช่าสินสอดนั้นเป็นที่นิยมขึ้นอย่างมากเนื่องจากธุรกิจเช่าสินสอดเองแทบจะได้กำไรเต็มเม็ดเต็มหน่วยซึ่งจากสินสอดที่เป็นสัญลักษณ์ของงานแต่งงานไปสู่การทำให้กลายเป็นธุรกิจ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว วัฒนธรรมสินสอดยังจะคงคุณค่าได้เหมือนดังอดีตอยู่หรือไม่โดยบทความนี้จะกล่าวถึงความเป็นมาของสินสอดไทยที่และยังกล่าวถึงเรื่องของปัญหาที่เกิดจากสินสอด เเละประเด็นการอนุรักษ์วัฒนธรรมสินสอดว่ายังควรมีการอนุรักษ์อยู่หรือไม่
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ขนิษฐา จิตชินะกุล, และจุฬาวดี พูลเจริญ. (2561). รูปแบบพิธีกรรมการแต่งงานจากอดีตสู่ธุรกิจ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 1(3), 107–117.
ฉันท์ชนก พรหมปฏิมา และคณะ. (2563). ความเชื่อในพิธีกรรมกับความเปลี่ยนแปลงในการดำรงชีวิตของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงสะกอ บ้านห้วยตอง ตำบลแม่วิน อำเภอแม่วาง จังหวัดเชียงใหม่ . วารสารข่วงผญา, 16(2), 43.
ทิพวรรณ อินทนานนท์. (2557). วัฒนธรรมอาข่ากับเศรษฐกิจสร้างสรร. สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดนครสวรรค์, 80–99.
นิธิศ พุ่มเทียน. (2564). การวิเคราะห์กลยุทธ์ทางการตลาดของธุรกิจเช่าสินสอด. Mahidol.ac.th.
บารนี บุญทรง. (2551). พลานุภาพแห่งเทพปกรณัม (แปลจากฉบับภาษาอังกฤษของโจเซฟ แคมพ์เบลล์และบิลล์ มอยเยอร์ส) . (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ๊นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง
ภาณุวัฒน์ สกุลสืบ, และคณะ. (2563). การศึกษาองค์ประกอบของพิธีกรรมในพิธีแต่งงานของชาวปกาเกอะญอ หมู่บ้านสันโป่ง ตำบลเสริมกลาง อำเภอเสริมงาม จังหวัดลำปาง วารสารมังรายสาร สถาบันภาษาและวัฒนธรรมนานาชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 8(1), 19–23.
วิชชุพงศ วรศาสตร์กุล และ ณัฐกร หิรัญโท. (2561). พิธีกรรมการแต่งงานของชาวเขาเผ่าม้งบ้านห้วยทรายเหนือ อำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 2(2), 95-106.
วรินเศรษฐ์ สุขประเสริฐ. (2560). สถานะสินสอดตามกฎหมายไทย. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
รุ้งนภา ยรรยงเกษมสุข. (2557). มโนทัศน์ชนชั้นและทุนของ ปิแอร์ บูร์ดิเออ. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา, 2(1), 29–44.
สุขเกษม ขุนทอง, และคณะ. (2566). หลักธรรมาภิบาล บนฐานวิถีวัฒนธรรมการเเต่งงาน กลุ่มชาติพันธุ์ม้ง จังหวัดตาก. วารสารศิลปศาสตร์ มทร.กรุงเทพ, 5(2), 17–30.
ข่าวไทยรัฐ,(2568) “สาว” ยัวะ! ไม่ได้สินสอด 1.5 แสน บุกพังบ้านหนุ่ม. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา : https://www.thairath.co.th/tv/program/Hong_khao_hua_khiew/811567 [22 มีนาคม 2568].
สุมาลี บำรุงสุข. “เก็บเงินแต่งงาน : เรื่องของขันหมาก ของหมั้น สินสอด และเงินทุนรวม”. บทความ ประวัติศาสตร์. เล่มที่ 17. (2538): 118.