การพัฒนาหลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สร้างและตรวจสอบคุณภาพของหลักสูตรยุวมัคคุเทศก์ เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง และ2) ศึกษาผลการใช้หลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงทดลองขั้นต้นเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ หลักสูตรฯ เอกสารประกอบการใช้ หลักสูตรฯ แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเรื่องประวัติศาสตร์เสริมงาม และแบบประเมินความสามารถ ในการเป็นยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง
ผลการวิจัยพบว่า
1) หลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง มี 7 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) ความเป็นมา และความสำคัญของหลักสูตร 2) หลักการของหลักสูตร 3) จุดมุ่งหมายของหลักสูตร 4) โครงสร้างเนื้อหา ของหลักสูตร ประกอบด้วย 4 หน่วยการเรียนรู้ ดังนี้ หน่วยที่ 1 กำเนิดเมืองเสริม หน่วยที่ 2 ริเริ่มภูมิปัญญา หน่วยที่ 3 พาชมโบราณสถาน และหน่วยที่ 4 สานต่อด้วยยุวมัคคุเทศก์ 5) กระบวนการจัด กิจกรรมการเรียนรู้ของหลักสูตร 6) สื่อ/แหล่งเรียนรู้ของหลักสูตร7) การวัดและประเมินผลของหลักสูตร หลักสูตรในภาพรวมมีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด เอกสารประกอบการใช้หลักสูตร มีความเหมาะสม อยู่ในระดับมากที่สุด
2) นักเรียนที่เรียนด้วยหลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง มีคะแนนผลสัมฤทธิ์ ทางการเรียนเรื่องเสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง สูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 80 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และผลการประเมินความสามารถในการเป็นยุวมัคคุเทศก์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 มีค่าเฉลี่ยภาพรวมอยู่ในระดับมาก
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กมลวรรณ ตังธนกานนท์. (2557). การวัดและประเมินทักษะการปฏิบัติ. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กรมวิชาการ. (2546). ประวัติศาสตร์ไทยเชิงวิเคราะห์. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
กรมชลประทาน. (2558). เสริมงามใต้ร่มพระบารมี. กรุงเทพมหานคร : แอร์บอร์น พรินต์.
กรรณิการ์ ภู่ระหงษ์. (2547). การพัฒนากิจกรรมพัฒนาผู้เรียน เรื่อง รักษ์ท้องถิ่น สำหรับนักเรียนช่วงชั้นที่ 2. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร นครปฐม.
กุลวรา สุวรรณพิมล. (2556). หลักการมัคคุเทศก์. (พิมพ์ครั้งที่3) กรุงเทพมหานคร : แสงดาว.
โกสิน สะตะ, ประยูร วงศ์จันทรา, ฐิติศักดิ์ เวชกามา. (2559).การพัฒนากิจกรรมฝึกอบรมมัคคุเทศก์สิ่งแวดล้อม เพื่อการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ อำเภออุบลรัตน์ จังหวัดขอนแก่น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 10 (1), 1 – 7.
เกษณี ตั๋นตุ้ย. (19 ธันวาคม 2562). วัดหลวงนางอย. หนังสือพิมพ์ลานนาโพสต์. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา : https://www.lannapost.net/ 2019/12/10.html. [13 มกราคม 2567].
ขัตติยา กลัญทกะปกรณ์. (2550). หลักการมัคคุเทศก์. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่,
จุฑาทิพย์ สุทธิเทพ. (2559). การพัฒนายุวมัคคุเทศก์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวท้องถิ่นของเยาวชนตำบลมะเกลือใหม่ อำเภอสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา. รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏ นครราชสีมา.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2559). การพัฒนาหลักสูตร : ทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร : วีพรินท์.
ธวัชชัย ทำทอง. (2565). พัฒนาการและประวัติศาสตร์เครื่องปั้นดินเผาลำปาง. เชียงใหม่ : เจริญวัฒน์การพิมพ์.
ธิดากุล บุญรักษา และพรพรรณ โพธิสุวรรณ. (2564). การพัฒนาหลักสูตร์ฝึกอบรมยุวชนมัคคุเทศก์ ท้องถิ่นที่ส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีชุมชนบ้านคลองคาง จังหวัดนครสวรรค์. วารสารวิชาการ. เครือข่ายบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ. 11(1), 69 - 84.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร : สุวีริยาสาส์น.