การพัฒนาหลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง

Main Article Content

ภูริตา ขัติสาร
เกษทิพย์ ศิริชัยศิลป์
ปณิสรา จันทร์ปาละ

บทคัดย่อ

การศึกษาวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สร้างและตรวจสอบคุณภาพของหลักสูตรยุวมัคคุเทศก์ เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง และ2) ศึกษาผลการใช้หลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงทดลองขั้นต้นเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้  ได้แก่ หลักสูตรฯ  เอกสารประกอบการใช้ หลักสูตรฯ  แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเรื่องประวัติศาสตร์เสริมงาม  และแบบประเมินความสามารถ ในการเป็นยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง 


          ผลการวิจัยพบว่า 


         1) หลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง  มี 7 องค์ประกอบ  ได้แก่ 1) ความเป็นมา และความสำคัญของหลักสูตร  2) หลักการของหลักสูตร  3) จุดมุ่งหมายของหลักสูตร  4) โครงสร้างเนื้อหา ของหลักสูตร  ประกอบด้วย 4 หน่วยการเรียนรู้  ดังนี้  หน่วยที่ 1 กำเนิดเมืองเสริม  หน่วยที่ 2 ริเริ่มภูมิปัญญา  หน่วยที่ 3 พาชมโบราณสถาน และหน่วยที่ 4 สานต่อด้วยยุวมัคคุเทศก์  5) กระบวนการจัด กิจกรรมการเรียนรู้ของหลักสูตร  6) สื่อ/แหล่งเรียนรู้ของหลักสูตร7) การวัดและประเมินผลของหลักสูตร  หลักสูตรในภาพรวมมีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด เอกสารประกอบการใช้หลักสูตร มีความเหมาะสม อยู่ในระดับมากที่สุด


         2) นักเรียนที่เรียนด้วยหลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง  มีคะแนนผลสัมฤทธิ์ ทางการเรียนเรื่องเสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง  สูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 80 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และผลการประเมินความสามารถในการเป็นยุวมัคคุเทศก์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 มีค่าเฉลี่ยภาพรวมอยู่ในระดับมาก

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ขัติสาร ภ., ศิริชัยศิลป์ เ., & จันทร์ปาละ ป. (2025). การพัฒนาหลักสูตรยุวมัคคุเทศก์เสริมงามศึกษาจังหวัดลำปาง. วารสาร มจร.หริภุญชัยปริทรรศน์, 9(2), 56–67. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMHR/article/view/aaa-005
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กมลวรรณ ตังธนกานนท์. (2557). การวัดและประเมินทักษะการปฏิบัติ. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กรมวิชาการ. (2546). ประวัติศาสตร์ไทยเชิงวิเคราะห์. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

กรมชลประทาน. (2558). เสริมงามใต้ร่มพระบารมี. กรุงเทพมหานคร : แอร์บอร์น พรินต์.

กรรณิการ์ ภู่ระหงษ์. (2547). การพัฒนากิจกรรมพัฒนาผู้เรียน เรื่อง รักษ์ท้องถิ่น สำหรับนักเรียนช่วงชั้นที่ 2. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร นครปฐม.

กุลวรา สุวรรณพิมล. (2556). หลักการมัคคุเทศก์. (พิมพ์ครั้งที่3) กรุงเทพมหานคร : แสงดาว.

โกสิน สะตะ, ประยูร วงศ์จันทรา, ฐิติศักดิ์ เวชกามา. (2559).การพัฒนากิจกรรมฝึกอบรมมัคคุเทศก์สิ่งแวดล้อม เพื่อการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ อำเภออุบลรัตน์ จังหวัดขอนแก่น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 10 (1), 1 – 7.

เกษณี ตั๋นตุ้ย. (19 ธันวาคม 2562). วัดหลวงนางอย. หนังสือพิมพ์ลานนาโพสต์. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา : https://www.lannapost.net/ 2019/12/10.html. [13 มกราคม 2567].

ขัตติยา กลัญทกะปกรณ์. (2550). หลักการมัคคุเทศก์. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่,

จุฑาทิพย์ สุทธิเทพ. (2559). การพัฒนายุวมัคคุเทศก์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวท้องถิ่นของเยาวชนตำบลมะเกลือใหม่ อำเภอสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา. รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏ นครราชสีมา.

ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2559). การพัฒนาหลักสูตร : ทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร : วีพรินท์.

ธวัชชัย ทำทอง. (2565). พัฒนาการและประวัติศาสตร์เครื่องปั้นดินเผาลำปาง. เชียงใหม่ : เจริญวัฒน์การพิมพ์.

ธิดากุล บุญรักษา และพรพรรณ โพธิสุวรรณ. (2564). การพัฒนาหลักสูตร์ฝึกอบรมยุวชนมัคคุเทศก์ ท้องถิ่นที่ส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีชุมชนบ้านคลองคาง จังหวัดนครสวรรค์. วารสารวิชาการ. เครือข่ายบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ. 11(1), 69 - 84.

บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร : สุวีริยาสาส์น.