การพัฒนารูปแบบหลักสูตรโรงเรียนผู้สูงอายุโดยใช้หลักไตรสิกขาสู่ 6 มิติคุณภาพชีวิตในเขตจังหวัดเชียงราย
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้รูปแบบวิจัยและพัฒนา มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาวิเคราะห์ สภาพทั่วไปการจัดการเรียนรู้ของโรงเรียนผู้สูงอายุ ในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงราย 2)การพัฒนารูปแบบหลักสูตรโรงเรียนผู้สูงอายุ 3)ทดลองและประเมิน 4)สร้างคู่มือการใช้รูปแบบหลักสูตรโรงเรียนผู้สูงอายุ กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ ผู้บริหารท้องถิ่น พระสงฆ์ คณะกรรมการบริหาร ครูผู้สอนในโรงเรียนผู้สูงอายุในจังหวัดเชียงราย จำนวน 84 รูป/คน และการสนทนากลุ่มจำนวน 9 คน เครื่องมือ ได้แก่ แบบสังเกต แบบสัมภาษณ์ และแบบประเมินผล วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
1) สภาพทั่วไปการจัดการเรียนรู้ของโรงเรียนผู้สูงอายุ ในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงราย พบว่า มีการบริหารจัดการตามระบบโรงเรียนผู้สูงอายุต้องรู้ ควรรู้ และอยากรู้ และต้องมีคุณภาพชีวิต 6 มิติ คือ สุขภาพกาย อารมณ์ จิตใจ สังคม วัฒนธรรม การศึกษา เศรษฐกิจ อาชีพภูมิปัญญา สิ่งแวดล้อม เทคโนโลยี และสวัสดิการ แต่ส่วนใหญ่ยังขาดครูจิตอาสาที่ขาดวิธีการติดตามประเมินผล
2) การพัฒนารูปแบบหลักสูตรโรงเรียนผู้สูงอายุโดยใช้หลักไตรสิกขาสู่คุณภาพชีวิต 6 มิติ ในเขตจังหวัดเชียงราย พบว่า หลักสูตรโรงเรียนผู้สูงอายุ มีวิเคราะห์ข้อมูล การบริหารจัดการอย่างมีส่วนร่วม และการพัฒนาศักยภาพผู้สูงอายุตามหลักไตรสิกขา ได้แก่ ทาน ศีล และภาวนา
3) เพื่อทดลองและประเมิน การพัฒนารูปแบบหลักสูตรโรงเรียนผู้สูงอายุโดยใช้หลักไตรสิกขาสู่คุณภาพชีวิต 6 มิติในเขตจังหวัดเชียงราย พบว่า มีผลการประเมินความพึงพอใจมีค่าเฉลี่ยรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.23
4) การสร้างคู่มือการใช้รูปแบบหลักสูตรโรงเรียนผู้สูงอายุโดยใช้หลักไตรสิกขาสู่คุณภาพชีวิต 6 มิติ ในเขตจังหวัดเชียงราย พบว่า การบริหารจัดการอย่างมีส่วนร่วมในหลักสูตรกับการพัฒนาศักยภาพผู้สูงอายุ ได้แก่ การร่างหลักสูตร การตรวจสอบก่อนใช้ การนำหลักสูตรไปใช้ การประเมินผล การสรุปรายงานผล และปรับปรุงพัฒนาหลักสูตร
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมการปกครองส่วนท้องถิ่น. (2563). สรุปข้อมูล อปท. กรุงเทพมหานคร : ส่วนวิจัยและพัฒนาระบบ รูปแบบและโครงสร้างสำนักพัฒนาระบบ รูปแบบและโครงสร้างกรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น.
กรมกิจการผู้สูงอายุ กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2559). คู่มือโรงเรียนผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร : กองส่งเสริมศักยภาพผู้สูงอายุ.
กันตภณ หนูทองแก้ว. (2556) . การนำหลักบุญกิริยาวัตถุมาใช้ในวิถีชีวิตของประชาชนอำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช พ.ศ. 2556. Walailak Abode of Culture Journal. : 155-167.
มิ่งขวัญ คงเจริญ. (2564). การพัฒนารูปแบบโรงเรียนผู้สูงอายุโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์. 22 (1) (มกราคม – มิถุนายน), 135-149.
จิรประภา ศิริสูงเนิน. (2563). การพัฒนารูปแบบการขับเคลื่อนโรงเรียนผู้สูงอายุต้นแบบ จังหวัดขอนแก่น. วารสารวิจัยและพัฒนาระบบสุขภาพ. 12 (1). (มกราคม – เมษายน), 84-92.
บุญชม ศรีสะอาด. (2546). การพัฒนาหลักสูตรและการวิจัยเกี่ยวกับหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร : สุวีริยาสาส์น.
บังอร ธรรมศิริ. (2549). ครอบครัวกับการดูแลผู้สูงอายุ. วารสารการเวก ฉบับนิทรรศการวันเจ้าฟ้าวิชาการ. คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2557). พุทธธรรม (ฉบับปรับปรุงและขยายความ). (พิมพ์ครั้งที่
. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พระแวงชัย ธมฺมกาโม .(2561).การพัฒนาคุณภาพชีวิตด้วยบุญกิริยาวัตถุ. Phranakhon Rajabhat Research Journal (Humanities and Social Sciences). 14(1), (January–June), 192 -205.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2534). พระไตรปิฎกพร้อมอรรถกถา แปล ชุด 91 เล่ม. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มงคลกิตติ์ โวหารเสาวภาคย์. (2563). โรงเรียนผู้สูงอายุ: องค์ประกอบ รูปแบบ การพัฒนาหลักสูตรและกิจกรรมเพื่อการเสริมสร้างสุขภาวะผู้สูงอายุ. Journal of MCU Ubon Review. 5 (2) (May-August), 435 - 452.
วิพรรณ ประจวบเหมาะ. (2553). "ภาพรวมผู้สูงอายุไทย" ในการทบทวนและสังเคราะห์องค์ความรู้ผู้สูงอายุ ไทย พ.ศ.2545-2550. กรุงเทพมหานคร : มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.).
วิชัย ประสิทธิ์วุฒิเวชช . 2542. การพัฒนาหลักสูตรสานต่อที่ท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร : บริษัท เซ็น. เตอร ดิสคัฟเวอรี.
สถาบันเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ. (2548). การดูแลรักษาโรคผู้สูงอายุ. นนทบุรี: กรมการแพทย์.
Conway, Maree. (2009). Environmental Scanning: What is It, How to Do It. Hotham Hill : Thinking Future.