การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมสมรรถนะการประกอบสัมมาชีพของนักเรียนโรงเรียนในถิ่นทุรกันดารจังหวัดเชียงใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้รูปแบบ การวิจัย และพัฒนามีวัตถุประสงค์ของการวิจัยเพื่อ 1)การศึกษาวิเคราะห์สภาพทั่วไปและสร้างรูปแบบการบริหารจัดการเรียนรู้ 2) ทดลองและประเมินความพึงพอใจรูปแบบการบริหารจัดการเรียนรู้ 3)พัฒนารูปแบบและจัดทำคู่มือการบริหารจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมสมรรถนะการประกอบสัมมาชีพของนักเรียนโรงเรียนในถิ่นทุรกันดารจังหวัดเชียงใหม่ ผู้ให้ข้อมูลหลัก ได้แก่ ผู้บริหาร ครูผู้สอน และผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเชียงใหม่เขต 1-6 ในปีการศึกษา 2565 รวมทั้งสิ้น 60 คน เครื่องมือที่ ได้แก่ สังเกต สัมภาษณ์ และแบบประเมินความพึงพอใจ วิเคราะห์ข้อมูลแบบพรรณนาความ
ผลการวิจัยพบว่า
1) สภาพทั่วไปในการบริหารจัดการเรียนรู้ พบว่า การบริหารจัดการโดยใช้กระบวนการวงจรคุณภาพเดมมิ่ง PDCA มีการบริหารอย่างมีส่วนร่วม การสร้างรูปแบบมีองค์ประกอบจำนวน 4 องค์ประกอบ และในขั้นตอนของการดำเนินงาน (D) มีกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการเรียนรู้
2) การดำเนินงานใช้รูปแบบการบริหารจัดการเรียนรู้ พบว่า การประเมินความพึงพอใจการใช้รูปแบบการบริหารจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมสมรรถนะการประกอบสัมมาชีพของนักเรียนโรงเรียนในถิ่นทุรกันดารจังหวัดเชียงใหม่โดยผู้บริหาร ครู ผู้เรียนมีผลการประเมินความพึงพอใจมีค่าเฉลี่ยรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.23
3) คู่มือการใช้รูปแบบการบริหารจัดการเรียนรู้ พบว่า ประกอบด้วยคำนำ วัตถุประสงค์การสร้างและพัฒนารูปแบบหลักสูตรโรงเรียนผู้สูงอายุโดยใช้หลักไตรสิกขา แนวคิด หลักการ ทฤษฎีที่เกี่ยวข้อง และสรุปขั้นตอน ประกอบด้วย (1) การคิดปัญหาจากสถานการณ์เพื่อกำหนดชิ้นงาน (2)การกำหนดแนวความคิดทางเลือก อย่างน้อย 2-3 แนวคิด (3) การทำเสนอความคิดกับผู้เกี่ยวข้องหรือผู้บริโภคเพื่อเลือกแนวคิดที่น่าสนใจ 1 รายการ (4) การสืบค้นข้อมูลความรู้ และลงมือปฏิบัติ (5)การพัฒนาผลงานและ(6) การนำเสนอผลงาน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้ คณิตศาสตร์(ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กิติมา ลิ้มประเสริฐ (2560) “แนวคิดเกี่ยวกับมัชฌิมาปฏิปทาในฐานะเป็นทางออกจาก กามสุขัลลิกานุโยคและอัตตกิลมถานุโยค”. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 6 (พิเศษ), 258-267.
กรีทา สิมะวรา. (2557). “โอกาสทางการศึกษากับความเป็นธรรมในสังคม”. วารสารสารสนเทศ. 13 (2) (กรกฎาคม-ธันวาคม), 54-61.
ชมพู อิสริยาวัฒน์ และธิดารัตน์ คีมกระโทก. (2561). พัฒนาสัมมาชีพตามวิถีชีวิตชุมชนเพื่อเป็นการเพิ่มรายได้ในระดับครัวเรือน ของประชาชน อำเภอปะคำ จังหวัดบุรีรัมย์ วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น. 2 (3) (กันยายน-ธันวาคม), 25-38.
ชยพล ดีอุ่น และ ธีระภัทร ประสมสุข (2565) การบริหารจัดการเรียนรู้ตามแนวทาง Active Learning ของสถานศึกษาศูนย์ เครือข่ายพัฒนาคุณภาพการศึกษาลุ่มน้ำลาง อำเภอปางมะผ้า สังกัดสำนักงาน เขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาแม่ฮ่องสอน เขต 1. Journal of Modern Learning Development. 7 (4), 10-24.
จรีพร นาคสัมฤทธิ์(2562)รูปแบบการจัดการศึกษา “โรงเรียนสัมมาชีพ” สำหรับเด็กกลุ่มชาติพันธุ์บนพื้นที่สูง: กรณีศึกษาโรงเรียนสาธิตสังกัดมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ แม่แจ่ม เชียงใหม่วารสารครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 47 (2) (เมษายน - มิถุนายน), 1-17.
ธันยนันท์ จันทร์ทรงพล ณฐมน น่านโพธิ์ศรี กีรติวรรณ กัลยาณมิตร และอภิสรา กฤตาวาณิชย์. (2562). “แนวคิดมัชฌิมาปฏิปทาในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้ง ที่เกิดจากการสื่อสารทางการเมือง. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 6 (10) (ธันวาคม), 4873-4883.
ปาณิส โพธิ์ศรีวังชัย. (2020). เปลี่ยน ‘เหลื่อมล้ำ’ เป็น ‘เสมอภาค’ : มองปัญหาการศึกษาไทยกับ ดร.ไกรยส ภัทราวาท. [ออนไลน์], แหล่งข้อมูล : https://www.the101.world/ equitable-education-fund-interview/ [18/10/2564]
ปริญญา ชาวสมุน. (2564). ‘เด็กชายขอบ’ กับคุณภาพ ‘การศึกษา’ ในวันที่ห้องเรียนยังหลังคารั่ว. [ออนไลน์], แหล่งข้อมูล : https://www.bangkokbiznews.com /social/921631 [18/10/2564]
พระชีพ รกฺขิตธมฺโม (แก้วนิล) สิทธิโชค ปาณะศรี และพระครูวิจิตรศีลาจาร. (2563). “การประยุกต์ใช้หลัก สัมมาอาชีวะในการเสริมสร้างครอบครัวไทยให้เกิดความมั่นคงในสังคมยุคดิจิทัล” วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 7 (5) (พฤษภาคม).
พระมหาทนงศักดิ์ ธีรสกฺโก (ตาดี). (2564). “หลักสัมมาอาชีวะในพุทธปรัชญาเถรวาท” วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์. 4 (2), (เมษายน – มิถุนายน).
พันเอกหญิง ฟองสมุทรวิชามูล. (2555). การศึกษามัชฌิมาปฏิปทากับการแก้ปัญหาผลกระทบจากนาโนเทคโนโลยี. วิทยานิพนธ์ ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัชวดี แสงมหะหมัด. (2560). “ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา: คุณภาพสังคมที่คนไทยมองเห็น”. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์. 8 (1), (มกราคม-มิถุนายน), 33-66.
ศุภโชค ปิยะสันติ์. (2015). “รูปแบบการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อการประกอบอาชีพสำหรับโรงเรียนในพื้นที่สูงและถิ่นทุรกันดาร บทเรียนจากโรงเรียนที่มีวิธีปฏิบัติที่ดี”. วารสารการวิจัยกาสะลองคำ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. 9 (2) (กรกฎาคม-ธันวาคม), 175-189.
สิริพันธุ์ สุวรรณมรรคา ชญาพิมพ์ อุสาโห และ ปราวีณยา สุวรรณณัฐโชติ. แนวทางการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อการประกอบอาชีพของไทย. [ออนไลน์], แหล่งข้อมูล : https://so01.tci-thaijo.org › article › view [19/10/2564]
Dilaka Lathapipat. (2018). “Inequalities in Education Attainment” in Fry, Gerald W. (Ed.) Education in Thailand: An Old Elephant in Search of a New Mahout. Singapore : Springer.
Mounier, A. and Phasina Tangchuang. (2010). “Quality: The Major Issue in Thai Education” in Mounier. A and Phasina Tangchuang (Eds.) Education & Knowledge in Thailand: The Quality Controversy. Chiang Mai: Silkworm Books.
Mounier, A and Phasina Tangchuang. (2018). “Quality Issues of Education in Thailand” in Fry, Gerald W.(Ed.) Education in Thailand: An Old Elephant in Search of a New Mahout. Singapore: Springer.
thaifstt.org. (2020). บุคคลคุณภาพแห่งปี 2019 ด้านเทคโนโลยี. [ออนไลน์], แหล่งข้อมูล : http://www.thaifstt.org/index2/index.php/32-2016-06-25-10-40-16/2016-06-25-10-40-40/2017/219-2019-10-30-07-06-29 [18/10/2564].
