การพัฒนาเครื่องมือการรู้จักนักเรียนเป็นรายบุคคลสำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) ศึกษาสภาพปัจจุบัน ปัญหาและความต้องการในการใช้เครื่องมือสำหรับการรู้จักนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็นเป็นรายบุคคล 2) พัฒนาเครื่องมือสำหรับการรู้จักนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็นเป็นรายบุคคล กลุ่มเป้าหมาย คือ ผู้บริหารและครูโรงเรียนสอนคนตาบอดภาคเหนือในพระบรมราชินูปถัมภ์ จังหวัดเชียงใหม่ จำนวน 42 คน ได้มาจากการเลือกตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แบบสัมภาษณ์เพื่อการศึกษา กึ่งโครงสร้างเรื่อง สภาพปัจจุบัน ปัญหา และความต้องการในการใช้เครื่องมือสำหรับการรู้จักนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็นเป็นรายบุคคล 2) แบบประเมินพหุมิติสำหรับการรู้จักนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็นเป็นรายบุคคล และ 3) แบบประเมินความเหมาะสมในการใช้เครื่องมือรู้จักนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็นเป็นรายบุคคล สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า
1) สภาพปัจจุบัน เครื่องมือที่ใช้อยู่ประเมินในด้านอารมณ์ พฤติกรรมและสังคม แต่ยังขาดการประเมินทักษะเฉพาะที่จำเป็น ปัญหาที่พบ คือ ไม่สามารถวัดความสามารถในการเรียนรู้ผ่านประสาทสัมผัสอื่น ทำให้พบข้อจำกัดและขาดมิติที่สำคัญสำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็น
2) ผลการพัฒนาแบบประเมินพหุมิติสำหรับการรู้จักนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็นเป็นรายบุคคล แยกออกเป็น 6 ด้าน ได้แก่ 1) การเรียนรู้ 2) ทักษะการเคลื่อนไหว 3) ทักษะสังคม 4) ทักษะการดำรงชีวิตประจำวัน 5) การใช้เทคโนโลยี และ 6) การวางแผนอนาคต ทุกด้านมีคุณภาพระดับมากที่สุด และความเหมาะสมในการใช้เครื่องมือสำหรับการรู้จักนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็นเป็นรายบุคคล โดยรวมค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 4.91 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 0.24 ระดับคุณภาพมากที่สุด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2563). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (ฉบับปรับปรุง พ.ศ.2560). โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ดวงใจ วรรณสังข์. (2563). การพัฒนาระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนที่มีประสิทธิภาพ. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรรณดี สุทธินรากร. (2563). การวิจัยเชิงปฏิบัติการ: การวิจัยเพื่อเสริมพลังอำนาจและการมีส่วนร่วม. สยามปริทัศน์.
วรรณดี สุทธินรากร. (2566). การวิจัยเชิงปฏิบัติการ: แนวคิดและแนวปฏิบัติ. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศรียา นิยมธรรม. (2564). การศึกษาพิเศษสำหรับเด็กที่มีความบกพร่องทางการเห็น: แนวคิดและแนวปฏิบัติ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สมพร สุทัศนีย์. (2564). จิตวิทยาการปรึกษาและการแนะแนว. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมพร หวานเสร็จ. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะการเรียนรู้และนวัตกรรมสำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเห็นระดับมัธยมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 22(4), 1-15.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2562). คู่มือระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนช่วงชั้นที่ 3ช่วงชั้นที่ 4 (ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-6). สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหาร ผ่านศึก.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2562ก). คู่มือการดำเนินงานระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน. โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
Armstrong, T. (2018). Multiple intelligences in the classroom (4th ed.). ASCD.
Batchelder, L., & Wilkinson, S. (2022). Inclusive education for students with visual impairments: Strategies for success. Routledge Hatlen, P. (2023). Teaching students with visual impairments: A guide for the support team (3rd ed.). AFB Press.
Garcia, L. E., & Martinez, C. D. (2023). Participatory Action Research in Developing Digital Tools for Students with Visual Impairments: A Case Study. International Journal of Disability, Development and Education, 70(4), 612-628. https://doi.org/10. 1080/1034912X.2023.2168745
Hall, T. E., Meyer, A., & Rose, D. H. (2023). Universal design for learning: Theory and practice (2nd ed.). CAST Professional Publishing.
Thompson, R. B., & Williams, K. L. (2023). A Multi-Stakeholder Approach to Developing Individualized Education Programs for Students with Visual Impairments: A Mixed-Methods Study. Journal of Special Education Technology, 38(2), 178-194. https://doi.org/10.1177/0162643422110934
