THE DEVELOPMENT OF A CASUAL RELATIONSHIP MODEL FOR INCREASING THE PERSONAL RELATIONSHIP IN SMALL ENTERPRISES
Keywords:
Moral Administrators, Good Living Attitudes, Dialogue, Qualification Of Relationship PersonAbstract
This article has three objectives; 1) to study the Buddhist psychological theory and the contemporary psychology related to personnel relationship in small enterprises. 2) to develop the casual relationship model concept for increasing the personnel relationship in small enterprises. 3) To test and present the casual relationship model for increasing the personnel relationship in small enterprises. It was a mixed method research using quantitative method expanding to qualitative method. The important informants were Buddhist experts, psychologists, small organization administrators selected by purposive sampling, 9 persons. The sample group used in quantitative research was the purposive sampling method consisting of 350 persons. content analysis and inductive reasoning, descriptive statistics was used to analyze the quantitative data, a package program was used to analyze correlation coefficient, and LISREL program was used to test the index of item objective congruence between the model and empirical data.
When considered from direct and indirect influence found that good living attitudes had directly been influenced by moral administrators with effect size of .94, statistical significant at .01. Aesthetic conversation had directly been influenced by moral administrators with effect size of .18 and .53, statistical significant at .01 respectively and had indirectly been influenced by moral administrators through good living attitudes, .50, statistical significant at .01. The qualification of relationship maker had directly been influenced by good living attitudes (B) and aesthetic conversation with effect size of .36 and .45 respectively, statistical significant at .01 and had indirectly been influenced by moral administrators through good living attitudes and aesthetic conversation with effect size of .24 and .65, statistical significant at .01 respectively.
References
จิตตวดี พุ่มพวง. (2552). การจัดการความขัดแย้งในการทำงานด้วยสุนทรียสนทนา. ใน ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการศึกษาและการแนะแนว. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
จินุกูล หลวงอภัย. (2561). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ตามหลักภาวนาธรรมของศูนย์ฝึกอบรม ตารวจภูธรภาค 6 จังหวัดนครสวรรค์. วารสารวิจัยวิชาการ, 1(2), 75-92.
ชไมพร ดิสถาพร. (2554). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมการศึกษานอกระบบ โรงเรียนโดยใช้สุนทรียสนทนาและการสื่อสารอย่างสันติเพื่อเสริมสร้างความสามารถด้านการสื่อสาร ภายในครอบครัวของผู้ปกครองเยาวชนผู้เข้ารับการบำบัดยาเสพติด. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบโรงเรียน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชินชัย แก้วเรือน. (2561). การบูรณาการการครองใจคนตามแนวทางพระพุทธศาสนา. ใน ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.
ชีวสาธน์ กิ่งแก้ว. (2561). คุณลักษณะผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อขวัญในการปฏิบัติงานของครูสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาฉะเชิงเทราเขต 1. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.
ทศพล เชิดชัยภูมิ. (2555). การเข้าร่วมโปรแกรมการสร้างทีมงานด้วยทฤษฎีการวิเคราะห์การติดต่อสัมพันธ์ระหว่างบุคคลของพนักงานที่มีผลต่อประสิทธิผลของทีมงานและประสิทธิภาพการติดต่อสื่อสารของทีมงาน. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
นภวรรณ คณานุรักษ์. (2554). บทบาทผู้นำองค์กรที่มีพนักงานวิชาชีพ. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 31(1), 123-133.
นาถฤดี สุลีสถิร และคณะ. (2560). การพัฒนารูปแบบพฤติกรรมสัมพันธภาพระหว่างบุคคลของพยาบาลวิชาชีพโดยใช้กระบวนการสุนทรียสนทนา แผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลยโสธร. วารสารพยาบาลทหารบก, 18(ฉบับพิเศษ มกราคม-เมษายน), 127-137.
เผด็จ อมรศักดิ. (2558). การพัฒนารูปแบบองค์กรแห่งการเรียนรู้ในธุรกิจอุตสาหกรรมที่เป็นเลิศ. ใน ดุษฎีนิพนธ์บริหารธุรกิจดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาธุรกิจอุตสาหกรรมและทรัพยากรมนุษย์. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
พระมหาศรีอรุณ คำโท. (2559). พุทธวิธีทางการบริหารสาหรับองค์กรภาครัฐสมัยใหม่. วารสารวิจัยเพื่อพัฒนาสังคมและชุมชน มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 3(3), 1-10.
พิชญา ร่มโพธิ์ภักดิ์. (2557). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมในการบริหารงานของผู้บริหารโรงแรม. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสตร์และศิลปะแห่งชีวิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภูมิภัทร ไชยสลี. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อแรงจูงใจในการปฏิบัติงานของพนักงาน. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารศาสตร. มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ภูรีภัทร ห้วยหงส์ทอง. (2561). การบูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการพัฒนาคุณภาพชีวิตในการทำงาน. วารสารวิจัยวิชาการ, 1(3), 123-135.
มุกดา ศรียงค์. (2550). จิตวิทยาเพื่อการติดต่อสื่อสารและเข้าใจผู้อื่น. วารสารวิชาการ ศึกษาศาสตร์, 16(2), 11-17.
รัชนี ทำดี. (2555). คุณลักษณะผู้บริหารที่พึงประสงค์ตามทัศนะของพนักงานส่วนตำบลอำเภอกบินทร์บุรีจังหวัดปราจีนบุรี. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์.
ลำพอง กลมกูล. (2554). อิทธิพลของกระบวนการสะท้อนคิดต่อประสิทธิผลการวิจัยปฏิบัติการในชั้นเรียน: การวิจัยแบบผสมวิธี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต ภาควิชาวิจัยและจิตวิทยาการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศจีแพรว โปธิกุล. (2555). การให้คำปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวทฤษฎีวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลเพื่อพัฒนาการตระหนักรู้ในตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการศึกษาและการแนะแนว. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2556). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิริรัตน์ จำปีเรือง. (2561). การพัฒนาหลักสูตรเสริมสร้างคุณลักษณะที่พึงประสงค์ตามกระบวนการสุนทรียสนทนาสำหรับนักศึกษาพยาบาล. ใน ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สายฝน เลาหะวิสุทธิ์. (2558). บุคลิกภาพและสัมพันธภาพของบุคลากร ปัจจัยสนับสนุนความสำเร็จขององค์กร. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 25(1), 1-3.
สุภัทรา ภักดีศรี. (2555). การพัฒนาโปรแกรมการเสริมสร้างแรงจูงใจในการปฏิบัติงานด้วยสุนทรียสนทนาสำหรับ พยาบาลวิชาชีพ โรงพยาบาลชนแดน จังหวัดเพชรบูรณ์. ใน วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต แขนงวิชาการบริหารการพยาบาล. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
