POLITICAL ETHICS OF THE ADMINISTRATORS OF LOCAL ADMINISTRATIVE ORGANIZATIONS
Keywords:
Political Ethics, Administrative, Local Administrative OrganizationAbstract
This study aimed to 1) study main elements, sub elements, and indicators of political ethics of administrators of local administrative organizations, 2) investigate the consistency of the political ethics indicator model of local administrative organization administrators with empirical data, 3) confirm the model of political ethics indicators of administrators of local administrative organizations developed by studying local administrative organizations. The data sources include 1) concepts, theories, and related literature, 2) six academics, 3) local administrative organization personnel, consisting of administrators, civil servants and councils from 480 local administrative organizations, comprising 1,440 people. The sample group was specified by using criteria not less than 20 times of variables, and 4) 12 of model experts, consisting of chief executives, chief administrators, and directors of local administrative organizations from every region. This current study collected data by analyzing documents, interviews, and questionnaires. Quantitative data analysis used statistical analysis methods with means, medians, standard deviation, interquartile range, Confirm Factoring Analysis (CFA). The study found that 1. main elements, sub elements, and indicators of political ethics of the administrators of local administrative organizations consisted of three main dimensions: 1) ethical awareness, 2) ethical attitude, 3) ethical behavior, 15 sub elements and 150 indicators, 2. the consistency of the political ethics indicator model of local administrative organization administrators with empirical data was consistent with the hypothesis, 3. the developed indicators of political ethics of local administrative organizations were found to be appropriate at a high level as confirmed by the experts.
References
โกวิทย์ พวงงาม. (2553). ธรรมาภิบาลท้องถิ่น ว่าด้วยการมีส่วนร่วมและความโปร่งใส. กรุงเทพมหานคร: มิสเตอร์ก็อบปี้.
_________. (2560). สภาพปัญหาและสาเหตุการทุจริตคอร์รัปชันในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (อปท.). เรียกใช้เมื่อ 20 พฤษภาคม 2563 จาก http://www.anticorruption. in.th/2016/th/detail/643
งามพิศ สัตย์สงวน. (2543). หลักมานุษยวิทยาวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชยาวุธ จันทร และคณะ. (2543). วิวัฒนาการการปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพมหานคร: โครงการส่งเสริมการบริหารจัดการที่ดีโดยกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่น สำนักงาน ก.พ..
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2524). พฤติกรรมศาสตร์เล่ม 2 จิตวิทยา จริยธรรมและจิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
ไตรรัตน์ โภคพลากรณ์. (2550). เอกสารการสอนชุดวิชาการบริหารองค์กรภาครัฐ สาขาวิชาวิทยาการจัดการ หน่วยที่ 14 การเสริมสร้างจิตสำนึกในการบริหารภาครัฐ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์. (2549). จริยธรรมของนักการเมือง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ธีระพร อุวรรณโณ. (2530). จริยธรรมกับการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: คณะครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยสาสน์.
ประกายแก้ว รัตนนาคะ. (2553). มาตรวัดจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่นภาคเหนือของประเทศไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสังคมวิทยา. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ประทาน คงฤทธิศึกษากรม. (2535). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา.
ประภาส อาจเวทย์. (2551). การพัฒนาการดำเนินการเสริมสร้างวินัยนักเรียนด้านการประหยัด และการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ โรงเรียนชุมชนบ้านแก้งคร้อหนองไผ่ อำเภอแก้งคร้อ จังหวัดชัยภูมิ. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่14). กรุงเทพมหานคร: ธนธัชการพิมพ์.
พระสมชวน ทิพประมวล. (2553). จริยธรรมผู้นำทางการเมือง: กรณีศึกษาประวัติชีวิตและผลงาน พลเอก เปรม ติณสูลานนท์ ประธานองคมนตรีและรัฐบุรุษการเมือง. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจริยศาสตร์ศึกษา. มหาวิทยาลัยมหิดล.
ยุทธ ไกยวรรณ์. (2545). พื้นฐานการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
ริเรืองรอง รัตนวิไลสกุล. (2547). ความรู้สึกเชิงจริยธรรมความซื่อสัตย์และความรับผิดชอบต่อสังคม ของสมาชิกรัฐสภาไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสังคมวิทยา. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รุจิรา เนียมเรือง. (2553). จริยธรรมของผู้นำทางการเมืองในรัฐบาลทักษิณ ตามทรรศนะของสื่อมวลชน จังหวัดเชียงใหม่. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2545). การเมืองการปกครองไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วริยา ชินวรรณโณ. (2556). จริยธรรมนักการเมือง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหิดล.
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2545). การเมือง : แนวความคิดและการพัฒนา. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อัจฉราลักษณ์ วิเศษ. (2556). การพัฒนาตัวบ่งชี้คุณธรรมจริยธรรมของครูพลศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสุขศึกษาและพลศึกษา. มหาวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์.
อาคม มากมีทรัพย์. (2556). จริยธรรมผู้บริหารสถานศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Hoffman, M. L. (1997). Development of Moral Thought, Feeling and Behavior. Cambridge: Cambridge University Press.
Likert, R. (1932). New Patterns of Management. New York: McGraw - Hill.
Schumacker, R. E. & Lomax, R. G. (2010). A beginner’s guide to structural equation modeling. New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
