จริยธรรมทางการเมืองของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
คำสำคัญ:
จริยธรรมทางการเมือง, ผู้บริหาร, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ประกอบหลัก องค์ประกอบย่อย และตัวบ่งชี้จริยธรรมทางการเมืองของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 2) ตรวจสอบความสอดคล้องกลมกลืนของโมเดลตัวบ่งชี้จริยธรรมทางการเมืองของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กับข้อมูลเชิงประจักษ์ 3) ยืนยันโมเดลตัวบ่งชี้จริยธรรมทางการเมืองของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ที่พัฒนาขึ้น โดยศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น แหล่งข้อมูลประกอบด้วย 1) แนวคิด ทฤษฎี งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง 2) นักวิชาการ จำนวน 6 คน 3) บุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ได้แก่ ฝ่ายบริหาร ฝ่ายข้าราชการ และฝ่ายสภา จากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 480 แห่ง จำนวน 1,440 คน กำหนดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้เกณฑ์ไม่น้อยกว่า 20 เท่าของตัวแปร และ 4) ผู้ทรงคุณยืนยันโมเดล ประกอบด้วย นายก ปลัด และหัวหน้าส่วนงาน ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จากทุกภูมิภาค จำนวน 12 คน การวิจัยนี้เก็บข้อมูลทั้งการวิเคราะห์เอกสาร การสัมภาษณ์ และแบบสอบถาม ทำการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณ ใช้วิธีวิเคราะห์สถิติด้วยค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่ามัธยฐาน ค่าพิสัยระหว่างคลอไทล์ และโมเดลใช้การวิเคราะห์ Confirm Factoring Analysis (CFA) ผลการวิจัยพบว่า 1) องค์ประกอบหลัก องค์ประกอบย่อย และตัวบ่งชี้จริยธรรมทางการเมืองของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น มีองค์ประกอบหลัก 3 มิติ คือ 1.1) การรับรู้เชิงจริยธรรม 1.2) เจตคติเชิงจริยธรรม 1.3) พฤติกรรมเชิงจริยธรรม องค์ประกอบย่อย 15 ด้าน และตัวบ่งชี้ จำนวน 150 ตัวบ่งชี้ 2) การตรวจสอบความสอดคล้องกลมกลืนของโมเดลตัวบ่งชี้จริยธรรมทางการเมืองของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น โมเดลมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ เป็นไปตามสมมติฐานที่ตั้งไว้ 3) การยืนยันตัวบ่งชี้จริยธรรมทางการเมืองของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ที่พัฒนาขึ้น ผู้ทรงคุณมีความเห็นสอดคล้องกันว่ามีความเหมาะสมในระดับมาก
เอกสารอ้างอิง
โกวิทย์ พวงงาม. (2553). ธรรมาภิบาลท้องถิ่น ว่าด้วยการมีส่วนร่วมและความโปร่งใส. กรุงเทพมหานคร: มิสเตอร์ก็อบปี้.
_________. (2560). สภาพปัญหาและสาเหตุการทุจริตคอร์รัปชันในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (อปท.). เรียกใช้เมื่อ 20 พฤษภาคม 2563 จาก http://www.anticorruption. in.th/2016/th/detail/643
งามพิศ สัตย์สงวน. (2543). หลักมานุษยวิทยาวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชยาวุธ จันทร และคณะ. (2543). วิวัฒนาการการปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพมหานคร: โครงการส่งเสริมการบริหารจัดการที่ดีโดยกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่น สำนักงาน ก.พ..
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2524). พฤติกรรมศาสตร์เล่ม 2 จิตวิทยา จริยธรรมและจิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
ไตรรัตน์ โภคพลากรณ์. (2550). เอกสารการสอนชุดวิชาการบริหารองค์กรภาครัฐ สาขาวิชาวิทยาการจัดการ หน่วยที่ 14 การเสริมสร้างจิตสำนึกในการบริหารภาครัฐ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์. (2549). จริยธรรมของนักการเมือง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ธีระพร อุวรรณโณ. (2530). จริยธรรมกับการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: คณะครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยสาสน์.
ประกายแก้ว รัตนนาคะ. (2553). มาตรวัดจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่นภาคเหนือของประเทศไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสังคมวิทยา. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ประทาน คงฤทธิศึกษากรม. (2535). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา.
ประภาส อาจเวทย์. (2551). การพัฒนาการดำเนินการเสริมสร้างวินัยนักเรียนด้านการประหยัด และการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ โรงเรียนชุมชนบ้านแก้งคร้อหนองไผ่ อำเภอแก้งคร้อ จังหวัดชัยภูมิ. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่14). กรุงเทพมหานคร: ธนธัชการพิมพ์.
พระสมชวน ทิพประมวล. (2553). จริยธรรมผู้นำทางการเมือง: กรณีศึกษาประวัติชีวิตและผลงาน พลเอก เปรม ติณสูลานนท์ ประธานองคมนตรีและรัฐบุรุษการเมือง. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจริยศาสตร์ศึกษา. มหาวิทยาลัยมหิดล.
ยุทธ ไกยวรรณ์. (2545). พื้นฐานการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
ริเรืองรอง รัตนวิไลสกุล. (2547). ความรู้สึกเชิงจริยธรรมความซื่อสัตย์และความรับผิดชอบต่อสังคม ของสมาชิกรัฐสภาไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสังคมวิทยา. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รุจิรา เนียมเรือง. (2553). จริยธรรมของผู้นำทางการเมืองในรัฐบาลทักษิณ ตามทรรศนะของสื่อมวลชน จังหวัดเชียงใหม่. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2545). การเมืองการปกครองไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วริยา ชินวรรณโณ. (2556). จริยธรรมนักการเมือง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหิดล.
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2545). การเมือง : แนวความคิดและการพัฒนา. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อัจฉราลักษณ์ วิเศษ. (2556). การพัฒนาตัวบ่งชี้คุณธรรมจริยธรรมของครูพลศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสุขศึกษาและพลศึกษา. มหาวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์.
อาคม มากมีทรัพย์. (2556). จริยธรรมผู้บริหารสถานศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Hoffman, M. L. (1997). Development of Moral Thought, Feeling and Behavior. Cambridge: Cambridge University Press.
Likert, R. (1932). New Patterns of Management. New York: McGraw - Hill.
Schumacker, R. E. & Lomax, R. G. (2010). A beginner’s guide to structural equation modeling. New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
