COMMUNICATION MODEL FOR TRANSFERRING LOCAL WISDOM OF GOLD BROCADE TEXTILE CHAN SOMA GROUP OF SURIN PROVINCE

Authors

  • Thamonphat SRISAPHONPHUSITTI Sukhothai Thammathirat Open University
  • Wittayatorn Tokeaw Sukhothai Thammathirat Open University
  • Kamolrat Intaratat Sukhothai Thammathirat Open University

Keywords:

Communication Style, Communication Process, Local Knowledge, Knowledge Transfer

Abstract

            The objectives of this research article were to study the communication pattern of local wisdom transferring on traditional royal gold brocade Chansoma Silk Weaving group in Surin Province. Qualitative methods were applied by in-depth interview, focus group discussion and observation technique. The 13 key informants were purposely selected from folk philosophers who has been experienced in weaving silk with traditional royal gold brocade over 10 years, including group administrator, group secretary, weaving managers, weavers, scholars and folk media workers. Research instruments were in-depth interview guideline, focus group discussion forms and field-note for observation which analyzed by inductive conclusion. The results revealed that 1) regarding to communication context, the community is unique in silk weaving with majority occupations are agriculture and weaving. The community’s incomes generated from selling silk which has been transferring a technique of folk weaving from generation to generation. 2) The communication process consists of the senders, namely, the villagers of the Chansoma Group, the scholars and the folk media practitioners, while the messages are the silk production process, the knowledge transferring, and the application through the channels including personal media, the product, special media and activities. The receivers include family members, academic group, folk media practitioners and general public. 3) The outstanding guideline for communication style development, namely 3 steps communication development. Firstly, the production stage by using human media through conversation, teaching, explaining, demonstrating and experimenting. Secondly, inheritance stage which focus on personal media, practice activities media by using a blended approach to oral teaching and practicality Lastly, application stage which emphasizes on the use of material products and brainstorming for the adaptation and value creation. Furthermore, the participatory communication must be used in every step.

References

กระทรวงวัฒนธรรม. (2554). นามสงเคราะห์ผู้ประกอบการเกี่ยวกับผ้าไหม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กาญจนา แก้วเทพ. (2549). สามวงล้อแห่งการขับเคลื่อนศักดิ์ศรีและความยั่งยืนของสื่อพื้นบ้านเพื่อสุขภาวะในสื่อพื้นบ้านแข็งแกร่ง สุขภาวะชุมชนเข้มแข็ง. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ณัฐวุฒิ สมยาโรน. (2557). กลยุทธ์การสื่อสารเพื่อถ่ายทอดภูมิปัญญาของเล่นพื้นบ้านของกลุ่มคนเฒ่าคนแก่ ตำบลป่าแดด อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย. วารสารบริหารธุรกิจเศรษฐศาสตร์และการสื่อสาร, 9(2), 60-69.

ปภัสนันท์ อุ่นเมือง. (2556). วิธีอนุรักษ์ผ้าหมี่ขิดของชุมชนบ้านนาข่า ต.นาข่า อ.เมือง จ.อุดรธานี. ใน การศึกษาอิสระรัฐปศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารงานตำรวจและชุมชน. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ปิยธิดา แก้วหอม. (2560). แนวทางการเรียนรู้สู่ความเป็นเลิศกลุ่มทอผ้าไหมยกทองโบราณจันทร์โสมา. วารสารครุศาสตร์, 12(1), 31-41.

พรทิพย์ ชนะค้า. (2547). กลยุทธ์การสื่อสารภูมิปัญญาท้องถิ่นของปราชญ์ชาวบ้านจังหวัดบุรีรัมย์. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พลอยชมพู ฐิติยาภรณ์. (2553). การสื่อสารชุมชนท่องเที่ยวยั่งยืน: กรณีศึกษาชุมชนตลาดน้ำคลองลัดมะยม. ใน วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

รสิกา อังกูร. (2562). การสื่อสารภูมิปัญญาด้วยการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 9(1), 129-154.

วิมลศรี ชาญจารุจิตร์. (2550). กระบวนการจัดการภูมิปัญญาของเล่นพื้นบ้าน: ศึกษาเฉพาะกรณี กลุ่มคนเฒ่า คนแก่ ตำบลป่าแดด อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย. ใน วิทยานิพนธ์พัฒนาชุมชนมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาชุมชน. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สมโชค เฉตระการ. (2552). แนวทางการเรียนรู้สู่ความเป็นเลิศของการพัฒนาอาชีพทอผ้าไหมตามโครงการหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ ในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนกลาง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฏีนิพนธ์ สาขาอาชีวศึกษา. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สุชาดา น้ำใจดี. (2561). คุณลักษณะสื่อบุคคลที่ควรรู้ในการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่น. วารสารชุมชนวิจัย, 12(3), 1-13.

อรวรรณ จุลลัษเฐียร. (2551). กระบวนการเรียนรู้ธุรกิจชุมชน: กรณีศึกษากลุ่มสตรีจังหวัดขอนแก่น. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฏีนิพนธ์ สาขาอาชีวศึกษา. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

อัจฉรา ภานุรัตน์ และคณะ. (2536). เทคนิคดั้งเดิมและการพัฒนาของการทอและการใช้ผ้าไหมในวิถีชีวิตของคนชาติพันธุ์ไทยเขมร. ใน ในโครงการวิจัยผ้า: มรดกร่วมแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.

เอกวิทย์ ณ ถลาง. (2540). ภูมิปัญญาสี่ภาควิถีชีวิตและกระบวนการเรียนรู้ของชาวบ้านไทย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

Downloads

Published

2021-01-20

How to Cite

SRISAPHONPHUSITTI, T., Tokeaw , W. ., & Intaratat, K. . (2021). COMMUNICATION MODEL FOR TRANSFERRING LOCAL WISDOM OF GOLD BROCADE TEXTILE CHAN SOMA GROUP OF SURIN PROVINCE. Journal of Buddhist Anthropology, 6(1), 100–117. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/244662

Issue

Section

Research Articles