THE SUSTAINABLE TOURISM DEVELOPMENT CASE STUDY OF TOURISM DESTINATIONS IN PROMKIRI, NOBPTUM AND SICHON, NAKHON SI THAMMARAT PROVINCE
Keywords:
Development, Tourism, Sustainable, Tourist AttractionAbstract
The objectives of this research article were to study problems of tourist attractions of Phrom Khiri District, Noppitam District and Sichon District, Nakhon Si Thammarat Province and recommendations for sustainable tourism development of Phrom Khiri District, Noppitam District and Sichon District, Nakhon Si Thammarat Province The qualitative research methodology was used, namely 1) in-depth interviews. Choose a chain informant: Tourism operators registered with the Nakhon Si Thammarat Provincial Tourism Office consist of 3 hotel operators, 3 transport business operators, 3 souvenir merchandise business operators, and 3 food and beverage business operators. Tour business entrepreneurs 3 persons and small group meetings It consisted of 1) 3 government officials, 5 tourism operators, 6 tourists, and 6 people in the surrounding communities. Tourism 2) problems with tourism activities, 3) problems with access to tourist attractions, 4) problems of tourism facilities, and 5) problems with accommodation in tourist spots. The cause of the problem is Lack of management to conserve tourist attractions There is a competition between tour operators. Lack of government support the guidelines for sustainable tourism development of Phrom Khiri District, Noppitum District and Sichon District, Nakhon Si Thammarat Province consist of 1) the development of tourism networks, networking will help promote the expansion of tourism; By bringing strengths from diverse tourism resources 3) development of transportation to support tourism 4) joint development of 3 sectors: government, public and private sectors
References
กรมการท่องเที่ยว. (2555). สถานการณ์อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไทย ปี 2555 และทิศทางในอนาคต. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กรมการท่องเที่ยว.
ถิรพร แสงพิรุณ และสุมนรตี นิ่มเนติพันธ์. (2559). การจัดกิจกรรมนันทนาการเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชน คลองรางจระเข้ อำเภอเสนา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 12(1), 47-64.
นงลักษณ์ จันทาภากุล และนรินทร์ สังข์รักษา. (2556). การศึกษาศักยภาพในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนบ้านหัวเขาจีน. วารสารวิทยบริการ, 24(2), 143-156.
แพรดาว ฟูพาณิชย์พฤกษ์. (2559). กรอบนโยบายการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา เกาะช้างจังหวัดตราด. วารสารการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน, 3(1), 39-64.
รังสิต เงาแก้ว. (2550). การศึกษาผลกระทบทางการท่องเที่ยวที่มีต่อวิถีการดำเนินชีวิตของชนเผ่า จังหวัดเชียงราย กรณีศึกษา เปรียบเทียบจังหวัดเชียงรายกับนครคุณหมิง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา วิทยาเขตเชียงราย.
รุ่งระวี วีระเวสส์. (2559). ศักยภาพการแข่งขันการท่องเที่ยวของเมืองพัทยาในตลาดโลก: วิเคราะห์ด้วยดัชนีความได้เปรียบโดยได้เปรียบ. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 10(1), 265- 266.
รุ่งวิทย์ ตรีกุล และคณะ. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนบึงพลาญชัยในการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 8(1), 133-150.
วิวัฒน์ชัย บุณย์ศักดิ์. (2559). ทรัพยากรการท่องเที่ยวและผลกระทบของการท่องเที่ยว. จุลสารการท่องเที่ยว, 5(2), 82-89.
สมบูรณ์ ชาวชายโขง และคณะ. (2552). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวที่เหมาะสมสำหรับบ้านท่าวัด อำเภอเมือง จังหวัดสกลนคร เพื่อรองรับการท่องเที่ยวในเส้นทางเศรษฐกิจ แนวตะวันออก-ตะวันตก สู่การพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 1(1), 63-74.
อรวี บุนนาค. (2558). กลยุทธ์การนำเสนอสารประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวในวันแห่งความรักของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 10(2), 34-46.