การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาแหล่งท่องเที่ยวของอำเภอพรหมคีรี อำเภอนบพิตำ และอำเภอสิชล จังหวัดนครศรีธรรมราช
คำสำคัญ:
การพัฒนา, การท่องเที่ยว, อย่างยั่งยืน, แหล่งท่องเที่ยวบทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัญหาและสาเหตุของแหล่งท่องเที่ยวของอำเภอพรหมคีรี อำเภอนบพิตำ และอำเภอสิชล จังหวัดนครศรีธรรมราช 2) เสนอแนะแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของอำเภอ พรหมคีรี อำเภอนบพิตำ และอำเภอสิชล จังหวัดนครศรีธรรมราช โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ได้แก่ 1) วิธีการการสัมภาษณ์เชิงลึก เลือกผู้ให้ข้อมูลด้วยวิธีการแบบลูกโซ่ จากผู้ประกอบการท่องเที่ยวที่ขึ้นทะเบียนกับสำนักงานการท่องเที่ยวจังหวัดนครศรีธรรมราชประกอบด้วย ผู้ประกอบการธุรกิจที่พักแรม 3 ท่าน ผู้ประกอบการธุรกิจการขนส่ง 3 ท่าน ผู้ประกอบการธุรกิจจำหน่ายสินค้าของที่ระลึก 3 ท่าน ผู้ประกอบการธุรกิจอาหารและเครื่องดื่ม 3 ท่าน ผู้ประกอบการธุรกิจนำเที่ยว 3 ท่าน และการประชุมกลุ่มย่อย ประกอบด้วย 1) เจ้าหน้าที่ของหน่วยงานภาครัฐจำนวน 3 ท่าน ผู้ประกอบการด้านการท่องเที่ยวจำนวน 5 ท่าน นักท่องเที่ยว จำนวน 6 ท่าน และประชาชน ในชุมชนรอบข้าง จำนวน 6 ท่าน พบว่า ปัญหาของแหล่งท่องเที่ยว ได้แก่ 1) ปัญหาด้านสิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว 2) ปัญหาด้านกิจกรรมการท่องเที่ยว 3) ปัญหาด้านการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว 4) ปัญหาด้านสิ่งอำนวยความสะดวกของการท่องเที่ยวและ 5) ปัญหาด้านที่พัก ในแหล่งท่องเที่ยว สาเหตุของปัญหาเกิดจากขาดการบริหารจัดการเพื่ออนุรักษ์แหล่งท่องเที่ยว เกิดการแข่งขันกันระหว่างผู้ประกอบการท่องเที่ยว ขาดการสนับสนุนจากภาครัฐ และแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของอำเภอ พรหมคีรี อำเภอนบพิตำ และอำเภอสิชล จังหวัดนครศรีธรรมราช ประกอบด้วย 1) การพัฒนาเครือข่ายท่องเที่ยวการสร้างเครือข่ายจะช่วยส่งเสริมการขยายตัวของการท่องเที่ยว 2) ส่งเสริมรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยการนำจุดแข็งจากทรัพยากรการท่องเที่ยวที่หลากหลาย 3) การพัฒนาการขนส่งเพื่อรองรับการท่องเที่ยว 4) การร่วมกันพัฒนาจาก 3 ภาคส่วน คือ ภาครัฐ ภาคประชาชน และภาคเอกชน
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยว. (2555). สถานการณ์อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไทย ปี 2555 และทิศทางในอนาคต. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กรมการท่องเที่ยว.
ถิรพร แสงพิรุณ และสุมนรตี นิ่มเนติพันธ์. (2559). การจัดกิจกรรมนันทนาการเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชน คลองรางจระเข้ อำเภอเสนา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 12(1), 47-64.
นงลักษณ์ จันทาภากุล และนรินทร์ สังข์รักษา. (2556). การศึกษาศักยภาพในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนบ้านหัวเขาจีน. วารสารวิทยบริการ, 24(2), 143-156.
แพรดาว ฟูพาณิชย์พฤกษ์. (2559). กรอบนโยบายการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา เกาะช้างจังหวัดตราด. วารสารการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน, 3(1), 39-64.
รังสิต เงาแก้ว. (2550). การศึกษาผลกระทบทางการท่องเที่ยวที่มีต่อวิถีการดำเนินชีวิตของชนเผ่า จังหวัดเชียงราย กรณีศึกษา เปรียบเทียบจังหวัดเชียงรายกับนครคุณหมิง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา วิทยาเขตเชียงราย.
รุ่งระวี วีระเวสส์. (2559). ศักยภาพการแข่งขันการท่องเที่ยวของเมืองพัทยาในตลาดโลก: วิเคราะห์ด้วยดัชนีความได้เปรียบโดยได้เปรียบ. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 10(1), 265- 266.
รุ่งวิทย์ ตรีกุล และคณะ. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนบึงพลาญชัยในการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 8(1), 133-150.
วิวัฒน์ชัย บุณย์ศักดิ์. (2559). ทรัพยากรการท่องเที่ยวและผลกระทบของการท่องเที่ยว. จุลสารการท่องเที่ยว, 5(2), 82-89.
สมบูรณ์ ชาวชายโขง และคณะ. (2552). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวที่เหมาะสมสำหรับบ้านท่าวัด อำเภอเมือง จังหวัดสกลนคร เพื่อรองรับการท่องเที่ยวในเส้นทางเศรษฐกิจ แนวตะวันออก-ตะวันตก สู่การพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 1(1), 63-74.
อรวี บุนนาค. (2558). กลยุทธ์การนำเสนอสารประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวในวันแห่งความรักของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 10(2), 34-46.
