THE DEVELOPMENT OF THE ECOTOURISM ROUTES IN NEANMAPRANG DISTRIC PHLTSANULOK PROVINCE
Keywords:
Development, Ecotourism, Ecotourism RouteAbstract
The objectives of this research article were to 1) study ecotourism routes in Noen Maprang District 2) promote the development of ecotourism sites in Noen Maprang District. Phitsanulok Province It is a qualitative research method. By way of in-depth interviews Key Information Provider Representing the community of 16 people, 10 government agencies, 4 monks and 8 people involved in the tourist attraction in Noen Maprang district, totaling 38 pictures / person. And a discussion group of 10 tourism experts. The results showed that 1) ecotourism routes. In Noen Maprang District Phitsanulok Province There are natural attractions such as limestone mountains, Ban Mung, non-hunting area, Tham Pha Tha Phon. Viewpoint of the Thai house Baan Rak Thai Viewpoint, Thung Tantawan Reservoir, Tham Lod Tham, Pha Daeng Cave, Naresuan Cave, and Tham Duean Tham Dao Cultural and historical sites include Tham Phawabua Daeng, Wat Tham Muang, Wat Thung Phra and Wat Ban Mung, Tham Bat. Eco Encourage local people to take part in tourism management. Support the participation of people in the community in tourism activities. Contribute to all aspects Recruiting personnel with knowledge and expertise in tourism. To bring information about ecotourism management Develop knowledge in management, organize tourism to people in the community in a systematic manner according to the standard criteria. Systematic and ongoing community tourism activities Encourage the establishment of a community tourism committee. Participate in the tourism management of the community.
References
กระมล ทองธรรมชาติ และคณะ. (2548). สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม ม.1. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ อักษรเจริญทัศน์ อจท. จำกัด.
ธเนศ ทวีบุรุษ. (2557). การพัฒนากระบวนการมีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนชะแล้ ตำบลชะแล้ อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 8(2), 75-87.
นภดล นพรัตน์. (2551). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน กรณีศึกษา เทศบาลตำบลเวียงใต้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นภาลัย มีลา และคณะ. (2552). การศึกษาคุณภาพความเป็นนักท่องเที่ยวเชิงนิเวศกรณีศึกษานักท่องเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
ผืนป่าตะวันตก. (2564). การอนุรักษ์ป่าไม้. เรียกใช้เมื่อ 27 มีนาคม 2564 จาก http://www. westernforest.org/th
ภูวดล บัวบางพลู. (2561). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน อุทยานแห่งชาติเขาคิชฌกูฏ จังหวัดจันทบุรี. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 12(2), 91-101.
รพีพงศ์ อินต๊ะสืบ. (2550). การศึกษาศักยภาพของชุมชน เพื่อการท่องเที่ยวชนบท : กรณีศึกษาชุมชนบ้านสามขา ตำบลหัวเสือ อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง. ใน รายงานการวิจัย. สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดพิษณุโลก. (2561). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดพิษณุโลก. เรียกใช้เมื่อ 12 ธันวาคม 2559 จาก https://province.mots.go.th/
สุจิตราภรณ์ จุสปาโล. (2554). การจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนในพื้นที่เกาะสาหร่าย จังหวัดสตูล. ใน รายงานการวิจัย. สำนักงานคณะกรรมการอุดมการศึกษา.
อิทธิพล โกมิล. (2553). รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ : กรณีศึกษาบ้านวังน้ำมอก อำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย. ใน รายงานการวิจัย. สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.