การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอำเภอเนินมะปราง จังหวัดพิษณุโลก
คำสำคัญ:
การพัฒนา, การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ, เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงนิเวศบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้วัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในอำเภอเนินมะปราง 2) ส่งเสริมการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศของอำเภอเนินมะปราง จังหวัดพิษณุโลก เป็นการวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ โดยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ เป็นตัวแทนชุมชนจำนวน 16 คน หน่วยงานภาครัฐ จำนวน 10 คน พระสงฆ์จำนวน 4 รูป และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแหล่งท่องเที่ยวในอำเภอเนินมะปรางจำนวน 8 คน รวมจำนวนทั้งสิ้น 38 รูป/คน ใช้วิธีการสุ่มแบบเจาะจง และการสนทนากลุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านการท่องเที่ยว จำนวน 10 คน ผลการวิจัยพบว่า 1) เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ในอำเภอเนินมะปราง จังหวัดพิษณุโลก มีแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นธรรมชาติ ได้แก่ ภูเขาหินปูน บ้านมุง เขตห้ามล่าสัตว์ป่าถ้ำผาท่าพล จุดชมวิวบ้านเผ่าไทย จุดชมวิวบ้านรักไทย ทุ่งทานตะวัน อ่างเก็บน้ำ ถ้ำลอด ถ้ำผาแดง ถ้ำนเรศวร และถ้ำเดือน ถ้ำดาว แหล่งวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ ได้แก่ ถ้ำพระวังแดง เขาวัดถ้ำม่วง วัดทุ่งพระ และวัดบ้านมุง ถ้ำค้างคาว 2) การส่งเสริมแหล่งการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ส่งเสริมให้ประชาชนในท้องถิ่นมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยว สนับสนุนการมีส่วนร่วมของคนในชุมชนต่อกิจกรรมการท่องเที่ยว มีส่วนร่วมในทุกด้าน สรรหาบุคลากรที่มีความรู้และความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับการท่องเที่ยว เพื่อนำมาให้ข้อมูลเกี่ยวกับการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ พัฒนาองค์ความรู้ด้านการบริหารจัดแหล่งท่องเที่ยวให้แก่คนในชุมชนอย่างเป็นระบบตามเกณฑ์มาตรฐาน ข้อเสนอแนะ ควรส่งเสริมให้มีโครงการ กิจกรรมการท่องเที่ยวของชุมชนอย่างเป็นระบบและเป็นไปอย่างต่อเนื่อง ส่งเสริมให้มีคณะกรรมการท่องเที่ยวชุมชน มีส่วนร่วมในการบริหารจัดการท่องเที่ยวของชุมชน
เอกสารอ้างอิง
กระมล ทองธรรมชาติ และคณะ. (2548). สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม ม.1. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ อักษรเจริญทัศน์ อจท. จำกัด.
ธเนศ ทวีบุรุษ. (2557). การพัฒนากระบวนการมีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนชะแล้ ตำบลชะแล้ อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 8(2), 75-87.
นภดล นพรัตน์. (2551). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน กรณีศึกษา เทศบาลตำบลเวียงใต้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นภาลัย มีลา และคณะ. (2552). การศึกษาคุณภาพความเป็นนักท่องเที่ยวเชิงนิเวศกรณีศึกษานักท่องเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
ผืนป่าตะวันตก. (2564). การอนุรักษ์ป่าไม้. เรียกใช้เมื่อ 27 มีนาคม 2564 จาก http://www. westernforest.org/th
ภูวดล บัวบางพลู. (2561). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน อุทยานแห่งชาติเขาคิชฌกูฏ จังหวัดจันทบุรี. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 12(2), 91-101.
รพีพงศ์ อินต๊ะสืบ. (2550). การศึกษาศักยภาพของชุมชน เพื่อการท่องเที่ยวชนบท : กรณีศึกษาชุมชนบ้านสามขา ตำบลหัวเสือ อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง. ใน รายงานการวิจัย. สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดพิษณุโลก. (2561). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดพิษณุโลก. เรียกใช้เมื่อ 12 ธันวาคม 2559 จาก https://province.mots.go.th/
สุจิตราภรณ์ จุสปาโล. (2554). การจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนในพื้นที่เกาะสาหร่าย จังหวัดสตูล. ใน รายงานการวิจัย. สำนักงานคณะกรรมการอุดมการศึกษา.
อิทธิพล โกมิล. (2553). รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ : กรณีศึกษาบ้านวังน้ำมอก อำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย. ใน รายงานการวิจัย. สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.




