THE DEVELOPMENT OF A COMMUNITY PARTICIPATION PATTERN FOR PROTECTING SUSTAINABLE ECOLOGY IN THE TEMPLES BY BUDDHIST PRINCIPLES

Authors

  • Phramaha Sooksan Sukhawatthano Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Phra Methivorayan Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Somying Lamoonpak Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Keywords:

Pattern Development, Community Participation, Ecology, Buddhist Principles

Abstract

               The objectives of this research article were to 1) analyze the concept of sustainable ecological care in accordance with Buddhist principles, 2) develop community participation patterns in sustainable ecological care in Buddhist temples according to Buddhist principles. The researchers studied documents, textbooks, relevant research. The researchers also used in-depth interview methods on essential informants by using statistics to describe the characteristics of variables, including frequency determination, percentage, average, and standard deviation. The key contributors to in-depth interviews are 15 persons divided into four groups: 1) Monks and Novices 2) People living around the temple 3) People who use the area in the temple 4) Government officials and students. The results showed that 1) Buddhism and ecology are related and correlated. Ecology teaches humans how to preserve nature and the environment. Meanwhile, Buddhism aims to teach human beings to be compassionate to the nature of the environment, coexist with each other, and treat nature as part of their own lives will ensure a complete and stable ecosystem. The conceptual philosophy of Buddhism was born under the natural environment. 2) Community participation model for sustainable ecological care. There are three steps:  2.1) Building understanding of how to leverage ecosystems for sustainability. 2.2) Development of activities to conserve ecology in community temples in various ways 2.3) Applying Buddhist principles to the care of ecology in temples, including compassion, self-sufficiency, and gratitude.

References

กุลตรีลักษณ์ อนันตภากรณ์. (2554). การศึกษาเชิงเปรียบเทียบนิเวศแนวพุทธปรัชญากับทฤษฎีที่ยึดชีวิตเป็นศูนย์กลาง. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

จิรากรณ์ คชเสนี และนันทนา คชเสนี. (2558). นิเวศวิทยาเพื่อสิ่งแวดล้อม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จิราภรณ์ คชเสนี. (2555). มนุษย์กับสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร : วี พริ้นท์.

เจษฎา มูลยาพอ. (2559). การประยุกต์ใช้หลักคำสอนด้านนิเวศวิทยาในพระไตรปิฎกเพื่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของพระสงฆ์ในจังหวัดอุดรธานี. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ประเวศ อินทองปาน. (2562). พระพุทธศาสนากับสิ่งแวดล้อม. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ปิยะมาศ ใจไฝ่. (2558). การพัฒนารูปแบบการประยุกต์ใช้แนวคิดนิเวศวิทยาเชิงพุทธเพื่อวิถีชีวิตที่ยั่งยืน. พิฆเนศวร์สาร, 11(2), 89-101.

ผู้ให้ข้อมูลสำคัญท่านที่ 1. (9 พฤษภาคม 2562). การพัฒนารูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนสำหรับการดูแลระบบนิเวศวิทยาอย่างยั่งยืนตามหลักพุทธธรรมในวัด. (พระมหาสุขสันติ์ สุขวฑฺฒโน, ผู้สัมภาษณ์)

ผู้ให้ข้อมูลสำคัญท่านที่ 2. (9 พฤษภาคม 2562). การพัฒนารูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนสำหรับการดูแลระบบนิเวศวิทยาอย่างยั่งยืนตามหลักพุทธธรรมในวัด. (พระมหาสุขสันติ์ สุขวฑฺฒโน, ผู้สัมภาษณ์)

พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2554). ธรรมะและการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระภัสกรณ์ สุวุฑฺโฒ. (2559). ศึกษาวิเคราะห์หลักนิเวศวิทยาตามแนวพุทธปรัชญาเถรวาท. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 5(1), 67-72.

พระมหาโยธิน โยธิโก. (2562). หลักนิยาม 5 กับระบบนิเวศวิทยา . วารสารศิลปะการจัดการ, 3(3), 173 - 189.

มาธุพร พลพงษ์ และคณะ . (2560). การพัฒนารูปแบบการป้องกันและควบคุมโรคไข้เลือดออกโดยการมีส่วนร่วมของชุมชนตำบลโคกสัก อำเภอบางแก้ว จังหวัดพัทลุง. วารสารเครือข่ายวิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้, 4(ฉบับพิเศษ เมษายน 2560), 243-259.

วสุ โปษยะนันทน์. (2559). การจัดการภูมิทัศน์และสถาปัตยกรรมของวัดไทยให้เกิดความเจริญศรัทธา : จากอดีตสู่ปัจจุบัน. ใน รายงานวิจัย. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมจันทร์ ศรีปรัชยานนท์ และนภดล อินทรเสนา. (2558). การบริหารจัดการเชิงพุทธศาสตร์สิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติแนวพุทธของพระสงฆ์ในจังหวัดลำปาง. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2561). การพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

สุกัลยา โหราเรือง. (2560). พระพุทธศาสนากับการแก้ปัญหาทางนิเวศวิทยาอย่างยั่งยืน. วารสารวิจัยราชภัฏพระนคร สาขามนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12 (1), 38-49.

อนุวัต กระสังข์ และคณะ. (2558). การจัดการสิ่งแวดล้อมของวัดตามหลักนิเวศวิทยาเชิงพุทธบูรณาการของคณะสงฆ์จังหวัดสระบุรี. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

อาทิตย์ ผ่านพูล. (2548). พระพุทธศาสนากับความสำนึกทางนิเวศวิทยา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาปรัชญาและศาสนา ภาควิชาปรัชญาและศาสนา. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

Downloads

Published

2021-04-26

How to Cite

Sukhawatthano, P. S. ., Phra Methivorayan, & Lamoonpak, S. (2021). THE DEVELOPMENT OF A COMMUNITY PARTICIPATION PATTERN FOR PROTECTING SUSTAINABLE ECOLOGY IN THE TEMPLES BY BUDDHIST PRINCIPLES . Journal of Buddhist Anthropology, 6(4), 386–401. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/249239

Issue

Section

Research Articles