THE RESULTS OF USING AN INSTRUCTIONAL MODEL USING INTEGRATION OF PROBLEM- BASED LEARNING, CONTEXT-BASED LEARNING AND METACOGNITIVE STRATEGIES TO ENHANCE HIGHER ORDER THINKING SKILLS, ACHIEVEMENT AND METACOGNITION ABILITIES OF STUDENT TEACHERS, IN RAJABHAT UNIVERSITIES
Keywords:
The Results of Using an Instructional Model, Problem Based Learning, Context Based Learning, Metacognitive Strategies, Higher Order Thinking SkillsAbstract
The objectives of this research article were to evaluate the results of using an instructional model using integration of Problem-based Learning, Context-based Learning, and Metacognitive Strategies to Enhance Higher Order Thinking Skills, Achievement, and Metacognition Abilities of Student Teachers, in Rajabhat Universities. The subjects consisted of 118 lecturers and 345 third-year students of the faculty of education, using stratified random sampling. The subjects used in the experimental group were 65 third-year students in the academic year 2019 and divided into two groups by using a multi-stage random sampling; 31 students was in the experiment group, and 34 students were in the control group. The statistics used in analyzing data were: percentage, mean, standard deviation, t-test dependent samples, and t-test independent samples. The result followed: 1) the state of the instructional overall average score was moderate level, the problem, and guidelines of the instructional overall average score was highest level 2) the development of the Instructional Model using integration of Problem-based Learning, Context-based Learning, and Metacognitive Strategies to Enhance Higher Order Thinking Skills, Achievement, and Metacognition Abilities consisted of five components; 1) principles, 2) objectives, 3) contents, 4) instructional activities, and 5) measurement and evaluation. 3) After the experimented students had learned through the instructional model, their achievements were statistically higher than those of the control group, with the level of significance at .01
References
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2553). 80 นวัตกรรม การจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: แดเน็กซ์ อินเตอร์คอร์ปอเรชั่น.
ทิศนา แขมมณี. (2544). วิทยาการด้านการคิด. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ บริษัทเดอตะมาสเตอร์กรุ๊ป แมเนจเม้นท์ จํากัด.
ทิศนา แขมมณี. (2553). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนภัทร จันทร์เจริญ. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนภาษาไทยเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้อย่างมี ความหมายและการเรียนรู้อย่างมีความสุข ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
นวลพรรณ ไชยมา. (2554). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนแบบผสมผสานโดยการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อพัฒนาทักษะการคิดขั้นสูงสำหรับนักศึกษาสถาบันพลศึกษาวิทยาเขตเพชรบูรณ์. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นันทนา ลีลาชัย. (2556). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนการอ่านอย่างมีวิจารณญาณ โดยผสมผสานแนวคิดอภิปัญญา การเรียนรู้แบบเน้นประสบการณ์และชุมชนการเรียนรู้แบบร่วมงานในชั้นเรียน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
นิพนธ์ บรรพสาร. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนคณิตศาสตร์ ตามแนวคิดการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน. วารสารบริหารการศึกษา มศว, 12(23), 84-97.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
ปฏิพงศ์ จงรู้ธรรม. (2554). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านการจัดการเรียนการสอนของพนักงานมหาวิทยาลัยสายผู้สอน มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
ประทวน คล้ายศรี. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้แบบผสมผสาน ร่วมกับแนวคิดอภิปัญญา สำหรับนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏในภาคะวันออกเฉียงเหนือ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2557). การพัฒนาการคิด. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: 9119 เทคนิคพริ้นติ้ง.
พรรณี ลีกิจวัฒนะ. (2550). วิธีการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรมสถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
พิเชษฐ เทบำรุง. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนวิชาเคมี ตามแนวคิดการเรียนรู้โดยใช้บริบทและปัญหาเป็นฐาน สำหรับนักศึกษาหลักสูตรปริญญาบัณฑิต. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์. (2544). การเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ: แนวคิด วิธี และเทคนิคการสอน 2. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิศมัย อาแพงพันธ์. (2556). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนคณิตศาสตร์ ตามแนวคิดการเรียนรู้แบบอิงบริบทเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการถ่ายโอนการเรียนรู้ ความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนคณิตศาสตร์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยหลักสูตรและการสอน. ลัยราชภัฏสกลนคร.
มะลิวรรณ ศรีชัยปัญญา. (2550). ผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ที่เย้ยการเชื่อมโยงคณิตศาสตร์กับสถานการณ์ในชีวิตจริงที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและเจตคติต่อการเรียนคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ในโรงเรียนสังกัดคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาคณิตศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรจรีย์ ณ ตะกั่วทุ่ง. (2545). สุดยอดพัฒนา การเรียนการสอน. กรุงเทพมหานคร: เอ็กซเปอร์เน็ทบุคส.
อุษณีย์ โพธิสุข และคณะ. (2544). สร้างสรรค์นักคิด: คู่มือการจัดการศึกษาสำหรับผู้มีความสามารถพิเศษด้านทักษะความคิดระดับสูง. กรุงเทพมหานคร: บริษัท รัตนพรชัย จำกัด.
Hess, C. & Ostrom, E. (2005). Understanding Knowledge As a Commons: From Theory to Practice. Cambridge, Massachusetts: MIT Press.
Joyce, B. & Weil, M. (2009). Model of teaching. (8th ed). New York: Courtesy of Reece Galleries.
Kruse, K. (2008). Introduction to instructional design and the ADDIE model. Retrieved July 4, 2010, from http://www.e-learningguru.com2article/art2_1.html
Saylor, J. G. (1981). Curriculum planning for better teaching and learning. (4th ed). New York: Holt, Rinehart and Winston.
