MODEL FOR ENHANCING COMPETENCY OF GROUP SELF-MANAGEMENT FOR TRANSFERRING WISDOM OF THE ELDERLY TO THE COMMUNITY

Authors

  • Supanut Supnawin Phetchaburi Rajabhat University
  • Rattawan Thephatdin Na Ayudhya Phetchaburi Rajabhat University
  • Rumpai Prasanthumrongsiri Phetchaburi Rajabhat University
  • Kobkul Wisitsorasak Phetchaburi Rajabhat University

Keywords:

Model, Enhancing Competency, Group Self-Management, Wisdom Elderly

Abstract

          The objectives of this article were to: 1) study the competency on group self-management of the elderly to transfer wisdom to the community, 2) study the current group management conditions, 3) create a model for enhancing competency on group management, and 4) try out and assess the model. The study steps were as follows: 1) studying the competency by interviewing 10 key informants, 2) studying the current group management conditions by interviewing 32 key informants from the district elderly clubs in Phetchaburi Province, and analyzing the content, 3) creating a model by using Synthesis and 4) try out and evaluate the model by try out the model with 2 elderly groups, 10 persons each, and 20 recipients Purposive sampling. The instruments were a questionnaire for assessing the competency and a form for evaluating satisfaction in receiving wisdom transfer. The data were analyzed by analyzed using percentage, mean, standard deviation, and t-test. The observation was also used during the model implementation. The research results were: 1) the competency on group management consisted the core competency, management competency, and competency on transfer techniques, 2) the current group management conditions were that the group lacked a written compilation, which was at risk of loss, and that the elderly lacked knowledge on group management and efficient technique of transfer wisdom, 3) the model consisted of the elderly group compiling wisdom in writing form, provision of knowledge on competency, promotion of planning on group management, practice trial, and evaluation, and 4) the evaluation results revealed that both elderly groups had higher post-training competency than before training with statistical significance at the .01 level, that the recipients’ satisfaction on receiving the wisdom was at high level, and the observation result revealed that the elderly could perform according to the model and the objectives were achieved.

References

กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2562). สถิติผู้สูงอายุของประเทศไทย 77 ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2562. เรียกใช้เมื่อ 3 พฤษภาคม 2563 จาก http://www.dop.go.th/th/know/side/1/1/275

กุลวีณ์ วุฒิกร. (2559). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะของผู้ดูแลผู้สูงอายุ. ใน ดุษฎีนิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาองค์กรและการจัดการสมรรถนะของมนุษย์. วิทยาลัยพาณิชยศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.

แก้วตา ผู้พัฒนพงศ์ และนิคม เจียรจินดา. (2561). สมรรถนะของผู้ปฏิบัติงานกับคุณภาพการให้บริการขององค์การ. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(ฉบับพิเศษ), 1-13.

คณะกรรมการผู้สูงอายุแห่งชาติ. (2553). แผนผู้สูงอายุแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2545-2564). กรุงเทพมหานคร: กรมกิจการผู้สูงอายุ.

เฉลียว บุรีภักดี. (2555). ชุดการศึกษาค้นคว้ารายวิชาทฤษฎีระบบและการประยุกต์ใช้ในการพัฒนา. เพชรบุรี: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.

โชติกา สิงหาเทพ และคณะ. (2561). บทบาทของผู้สูงอายุในการพัฒนาภูมิปัญญาท้องถิ่นตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ตำบลโคกมั่งงอย อำเภอคอนสวรรค์ จังหวัดชัยภูมิ. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันพระปกเกล้า.

มธุวีริญจ์ เทพกิจ. (2555). องค์ความรู้ครูภูมิปัญญาประณีตศิลป์ โรงเรียนช่างฝีมือในวัง (หญิง). ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาตลอดชีวิตและการพัฒนามนุษย์ ภาควิชาการศึกษาเพื่อการพัฒนามนุษย์และสังคม. บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศิลปากร.

มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุ. (2560). รายงานสถานการณ์ผู้สูงอายุ ปี 2560. ใน รายงานการวิจัย. มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุ.

ยุทธ ไกยวรรณ์. (2559). การวางแผนการทดลองสำหรับการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วีณารัตน์ แสวงกิจ. (2562). การพัฒนาสมรรถนะการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศสำหรับผู้สูงอายุในจังหวัดเชียงราย โดยใช้รูปแบบการอบรมฝึกฐานสมรรถนะ. วารสารจันทรเกษม, 25(2), 80-94.

ศุภณัฏฐ์ ทรัพย์นาวินและคณะ. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดสวัสดิการสังคมสำหรับผู้สูงอายุที่เหมาะสมกับภูมิสังคมของจังหวัดเพชรบุรี. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.

สมชนก ชาติธรรมรักษ์ . (2557). การศึกษาปัญหาและแนวทางการถ่ายทอดภูมิปัญญาหัตถกรรมจักสานด้วยไม้ไผ่ศูนย์ส่งเสริมฝีมือจักสานด้วยไม้ไผ่ อำเภอพนัสนิยม จังหวัดชลบุรี. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.

สมนึก ภัททิยธนี. (2551). การวัดผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กาฬสินธุ์: ประสานมิตรการพิมพ์.

สมาคมสภาผู้สูงอายุแห่งประเทศไทย. (2563). คู่มือชมรมผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: กรมกิจการผู้สูงอายุ.

สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2561). ข้อมูลสถิติจำนวนผู้สูงอายุประเทศไทย ปี 2561. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.

อุษณีย์ เสือดี. (2549). การศึกษาการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นการทำกระเบื้องดินเผาในจังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศิลปศึกษา: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Best, J. W. (1981). Research in Education. (3 rd ed.). New Jersey: Prenticel-Holl, Inc.

Downloads

Published

2021-08-25

How to Cite

Supnawin, S. ., Thephatdin Na Ayudhya, R. ., Prasanthumrongsiri, R. ., & Wisitsorasak, K. . (2021). MODEL FOR ENHANCING COMPETENCY OF GROUP SELF-MANAGEMENT FOR TRANSFERRING WISDOM OF THE ELDERLY TO THE COMMUNITY . Journal of Buddhist Anthropology, 6(8), 253–272. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/251099

Issue

Section

Research Articles