DEVELOPMENT OF PUBLIC AND PRIVATE SECTORS PARTICIPATION IN THE MANAGEMENT OF SUSTAINABLE NATURAL TOURISM: A CASE STUDY OF SATUN GEOPARK
Keywords:
Public and Private Participation, Nature Tourism, The Management of Satun GeoparkAbstract
The objectives of this research were: 1) to study public and private sectors participation in the management of sustainable natural tourism of Satun Geopark, 2) to study the management of sustainable natural tourism of Satun Geopark, and 3) to suggest guidelines for the development of public and private sectors participation in the management of sustainable natural tourism of Satun Geopark. This were a qualitative research and data was collected through in - depth interviews. The sample consisted of 27people, including executives and representatives of public, private, comma and civil society then brought leading up to the systematic, rational conclusion and reference theories to organize the data. The results indicated that: 1) the participation of public and private mechanisms, integration of all sectors to achieve consistency in the information exchange, the determination of management plans, decision-making, implementation and evaluation of sustainable natural tourism management planning of Satun Geopark, 2) the management of sustainable natural tourism of Satun Geopark has some interesting findings as follows: 1) reconstruction and development of tourism, 2) promoting responsible management of tourist attractions, 3) promotion of tourism that facilitates the learning process, 4) strengthening the participation process of people and local communities, and 5) promotion, public relations, marketing, creation of activities and patterns of tourism, and 3) guidelines for development participation through the joint integration of the public, private and civil society along with a more concrete focus on enabling all sectors to participate in sustainable natural tourism management of Satun Geopark.
References
กนกพร ฉิมพล. (2559). แนวทางการพัฒนาหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในชุมชนบ้านตะคุ ตำบลตะคุ อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 7(2), 151-167.
จันทร์พร ช่วงโชติ. (2558). นวัตกรรมการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศบนฐานชุมชน ในเขตอุทยานแห่งชาติภาคตะวันตกของประเทศไทย. ใน วิทยานิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เจนจีรา อักษรพิมพ์. (2560). กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืนในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฎวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(3), 141-154.
ณัฐวรา สะอา. (2558). บทบาทขององค์การบริหารส่วนจังหวัดสตูลในการส่งเสริมการท่องเที่ยวของจังหวัดสตูล. วารสารอาศรมวัฒนธรรมวลัยลักษณ์, 15(2), 131-151.
ดรุณี คำนวณตา และสุชีพ พิริยสมิทธิ์. (2557). ความร่วมมือในการจัดการท่องเที่ยวในจังหวัดแม่ฮ่องสอน. วารสารวิชาการการตลาดและการจัดการ, 9(2), 152-169.
ตัวแทนชุมชน. (12 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
บุษกร เชี่ยวจินดากานต์. (2561). เทคนิคการวิจัยเชิงคุณภาพแบบกรณีศึกษา. วารสาร ศิลปศาสตร์ปริทัศน์ , 13(25), 103-118.
ประธานชุมชน. (12 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
ปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล และพัชรินทร์ เสริมการดี. (2556). การศึกษาศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของชุมชนทุ่งมะปรัง อำเภอควนโดน และบ้านโตนปาหนัน อำเภอควนกาหลง จังหวัดสตูล. วารสารสุทธิปริทัศน์, 27(83), 97-112.
ผู้บริหารองค์การบริหารส่วนตำบลปาล์มพัฒนา. (10 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้บริหารอุทยานธรณีสตูล. (10 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ประกอบการธุรกิจรีสอร์ท. (15 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
รัตติยา พรมกัลป์ และคณะ. (2561). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 21(1), 13-28.
รัศมี อ่อนปรีดา. (2561). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดราชบุรีและสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 6(1), 135-145.
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร และคณะ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวอำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ, 9(1), 234-259.
สำนักความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. (2561). อุทยานธรณีสตูลได้รับรองเป็น UNESCo Global Geopark.เรียกใช้เมื่อ 18 พฤษภาคม 2563 จาก http://www.bic.moe.go.th/newth/index.php?option=comk2&view=item&id=49.
สำนักงานจังหวัดสตูล. (2561). แผนพัฒนาจังหวัดสตูล 4 ปี (พ.ศ. 2561-2564) ฉบับทบทวน. สตูล: สำนักงานจังหวัดสตูล.
สำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดสตูล. (2558). รายงานวิเคราะห์สภาวะเศรษฐกิจอุตสาหกรรมจังหวัดสตูล ประจำเดือนกรกฎาคม-ธันวาคม 2558. สตูล: สำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดสตูล.
สืบพงศ์ สุขสม. (2561). การจราจรทางน้ำของกรุงเทพมหานคร. ใน เอกสารการประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติครั้งที่ 12.เรื่องการวิจัยนวัตกรรม สร้างสรรค์เศรษฐกิจไทย. มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น.
หทัยรัตน์ วัฒนพฤกษ์ และคณะ. (2563). การจัดการการท่องเที่ยวประมงพื้นบ้านเพื่อสนับสนุนเมืองเก่าสงขลาเป็นแหล่งท่องเที่ยวชุมชน. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ปริทัศน์, 8(1), 32-41.
Global Sustainable Tourism Criteria. (2016). Suggested Performance Indicators. Washington, DC: Global Sustainable Tourism Council.