การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการ การท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล
คำสำคัญ:
การมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชน, การท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติ, การจัดการอุทยานธรณีสตูลบทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืนของอุทยานธรณีสตูล 2) ศึกษาการจัดการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืนของอุทยานธรณีสตูล และ 3) นำเสนอแนวทาง การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงธรรมชำติอย่างยั่งยืนของอุทยานธรณีสตูล เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพกลุ่มตัวอย่างได้แก่ ผู้บริหารและตัวแทนหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาสังคม รวมทั้งสิ้นจำนวน 27 คน เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก แล้วนำมาพรรณาหาข้อสรุปอย่างเป็นระบบมีเหตุผลอ้างอิงทฤษฎีดำเนินการจัดระเบียบข้อมูล ผลการวิจัยพบว่า 1) การมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนโดยอาศัยกลไกการบูรณาการจากทุกภาคส่วนให้สอดคล้องบรรลุเป้าหมายในด้านการแลกเปลี่ยนข้อมูล ด้านการกำหนดแผนการจัดการ ด้านการตัดสินใจ ด้านการลงมือปฏิบัติ และด้านการประเมินผล ในการวางแผนการจัดการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืนของอุทยานธรณีสตูลที่กำหนดไว้ 2) การจัดการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืนของอุทยานธรณีสตูล มีข้อค้นพบที่หน้าสนใจดังนี้ 1) การฟื้นฟูและพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว 2) การสร้างเสริมการจัดการแหล่งท่องเที่ยวให้มีความรับผิดชอบ 3) ด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวที่เอื้อต่อกระบวนการเรียนรู้ 4) การสร้างเสริมกระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนและชุมชนในท้องถิ่น และ 5) การส่งเสริมการประชาสัมพันธ์การตลาดการสร้างสรรค์กิจกรรมและรูปแบบการท่องเที่ยว และ 3) แนวทางการพัฒนาการมีส่วนร่วมโดยการบูรณาการร่วมกันของภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาสังคม พร้อมทั้งมุ่งเน้นการเปิดโอกาสให้ทุกภาคส่วนเข้ามามี ส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืนของอุทยานธรณีสตูลอย่างเป็นรูปธรรมมากขึ้น
เอกสารอ้างอิง
กนกพร ฉิมพล. (2559). แนวทางการพัฒนาหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในชุมชนบ้านตะคุ ตำบลตะคุ อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 7(2), 151-167.
จันทร์พร ช่วงโชติ. (2558). นวัตกรรมการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศบนฐานชุมชน ในเขตอุทยานแห่งชาติภาคตะวันตกของประเทศไทย. ใน วิทยานิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เจนจีรา อักษรพิมพ์. (2560). กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืนในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฎวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(3), 141-154.
ณัฐวรา สะอา. (2558). บทบาทขององค์การบริหารส่วนจังหวัดสตูลในการส่งเสริมการท่องเที่ยวของจังหวัดสตูล. วารสารอาศรมวัฒนธรรมวลัยลักษณ์, 15(2), 131-151.
ดรุณี คำนวณตา และสุชีพ พิริยสมิทธิ์. (2557). ความร่วมมือในการจัดการท่องเที่ยวในจังหวัดแม่ฮ่องสอน. วารสารวิชาการการตลาดและการจัดการ, 9(2), 152-169.
ตัวแทนชุมชน. (12 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
บุษกร เชี่ยวจินดากานต์. (2561). เทคนิคการวิจัยเชิงคุณภาพแบบกรณีศึกษา. วารสาร ศิลปศาสตร์ปริทัศน์ , 13(25), 103-118.
ประธานชุมชน. (12 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
ปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล และพัชรินทร์ เสริมการดี. (2556). การศึกษาศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของชุมชนทุ่งมะปรัง อำเภอควนโดน และบ้านโตนปาหนัน อำเภอควนกาหลง จังหวัดสตูล. วารสารสุทธิปริทัศน์, 27(83), 97-112.
ผู้บริหารองค์การบริหารส่วนตำบลปาล์มพัฒนา. (10 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้บริหารอุทยานธรณีสตูล. (10 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ประกอบการธุรกิจรีสอร์ท. (15 พฤษภาคม 2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาครัฐและเอกชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาอุทยานธรณีสตูล. (เฉลิมเกียรติ นวลปาน, ผู้สัมภาษณ์)
รัตติยา พรมกัลป์ และคณะ. (2561). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 21(1), 13-28.
รัศมี อ่อนปรีดา. (2561). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดราชบุรีและสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 6(1), 135-145.
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร และคณะ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวอำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ, 9(1), 234-259.
สำนักความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. (2561). อุทยานธรณีสตูลได้รับรองเป็น UNESCo Global Geopark.เรียกใช้เมื่อ 18 พฤษภาคม 2563 จาก http://www.bic.moe.go.th/newth/index.php?option=comk2&view=item&id=49.
สำนักงานจังหวัดสตูล. (2561). แผนพัฒนาจังหวัดสตูล 4 ปี (พ.ศ. 2561-2564) ฉบับทบทวน. สตูล: สำนักงานจังหวัดสตูล.
สำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดสตูล. (2558). รายงานวิเคราะห์สภาวะเศรษฐกิจอุตสาหกรรมจังหวัดสตูล ประจำเดือนกรกฎาคม-ธันวาคม 2558. สตูล: สำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดสตูล.
สืบพงศ์ สุขสม. (2561). การจราจรทางน้ำของกรุงเทพมหานคร. ใน เอกสารการประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติครั้งที่ 12.เรื่องการวิจัยนวัตกรรม สร้างสรรค์เศรษฐกิจไทย. มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น.
หทัยรัตน์ วัฒนพฤกษ์ และคณะ. (2563). การจัดการการท่องเที่ยวประมงพื้นบ้านเพื่อสนับสนุนเมืองเก่าสงขลาเป็นแหล่งท่องเที่ยวชุมชน. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ปริทัศน์, 8(1), 32-41.
Global Sustainable Tourism Criteria. (2016). Suggested Performance Indicators. Washington, DC: Global Sustainable Tourism Council.




