POTENTIAL BUILDING VOLUNTEER LEADERSHIP FOR SUSTAINABLE DEVELOPMENT IN THE LOCAL COMMUNITY CONTEXT, THAILAND
Keywords:
Potential Building, Building, Volunteer Leaders, Sustainable Development, Community ContextAbstract
The objectives of the research article were: 1) analyze characteristics related to volunteer leaders in the context of Thailand's local communities, 2) guidelines for process for building volunteer leadership potential for sustainable development, and 3) Development guidelines for building volunteer leaders Potential for sustainable development in the context of Thailand's communities. This was qualitative research. Use in-depth interviews, focus group, and participatory observation. Key informant was represent volunteer leaders, select purposive sampling of 32 peoples. By analyzing the content and summarizing. The research found that: 1) the characteristics of empowering volunteer leaders in Thailand context has 8 aspects: 1.1) Caused by problems and needs of the community, 1.2) Leaders have natural volunteer leaders, 1.3) Continuous self-learning and development, 1.4) It is based on social capital, 1.5) positive communication, 1.6) religious principles as a practice, 1.7) public consciousness, and 1.8) continuous activity. 2) Guidelines for process for building volunteer leadership potential for sustainable development has 5 aspects: 2.1) evaluating the need and assessment, 2.2) finding new gen leadership, 2.3) using context of local communities, 2.4) Implementation of procedures, and 2.5) evaluation and upgrade planning. And 3) development guidelines for building volunteer leaders potential for sustainable development has 5 stages: 3.1) leadership and trust building, 3.2) work planning that is consistent with community reality, 3.3) learning on a community context, 3.4) creative modern media but sufficient communication, and 3.5) summarizing and improving work.
References
กรรยา พรรณนา. (2559). จิตสาธารณะสร้างได้ง่ายนิดเดียว. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
คณะกรรมการส่งเสริมคุณธรรมแห่งชาติ. (2561). การส่งเสริมคุณธรรม พอเพียง วินัย สุจริต จิตอาสา สร้างคนดีสู่สังคม. กรุงเทพมหานคร: บริษัท พิมพ์ดี จำกัด.
ดำรงศักดิ์ แก้วเพ็ง. (2556). ชุมชน. สงขลา: นำสินโฆษณา จำกัด.
ธนากร สังเขป. (2556). การพัฒนาที่ยั่งยืน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย เล่ม 1. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาการพิมพ์.
บุษราภรณ์ ติเยาว์. (2561). ขบวนการจิตอาสา : การขัดเกลาทางสังคมกับการพัฒนาตนของเยาวชนในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาการสังคม . มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ประเวศ วะสี. (2558). วิธีการและกลไก ยุทธศาสตร์ประชารัฐสร้างความเข้มแข็งเศรษฐกิจฐานรากบนหลักการเศรษฐกิจพอเพียง. นนทบุรี: สำนักพิมพ์หมอชาวบ้าน.
ผู้นำกลุ่มจิตอาสาภาคกลาง. (26 สิงหาคม 2562). การเสริมศักยภาพผู้นำจิตอาสาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทชุมชนประเทศไทย. (วงษ์สิริ เรืองศรี และคณะ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้นำกลุ่มจิตอาสาภาคตะวันออก. (14 สิงหาคม 2562). การเสริมศักยภาพผู้นำจิตอาสาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทชุมชนประเทศไทย. (วงษ์สิริ เรืองศรี และคณะ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้นำกลุ่มจิตอาสาภาคใต้. (5 ตุลาคม 2562). การเสริมศักยภาพผู้นำจิตอาสาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทชุมชนประเทศไทย. (วงษ์สิริ เรืองศรี และคณะ, ผู้สัมภาษณ์)
พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์. (2553). การจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน : พื้นฐานการศึกษาด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ไทยสัมพันธ์.
วรภัทร์ ภู่เจริญ. (2559). ฝ่า : ทักษะสำหรับผู้บริหารยุคใหม่ (Facilitator Skill for Management). กรุงเทพมหานคร: อริยชน.
สมาชิกกลุ่มจิตอาสาภาคกลาง. (26 สิงหาคม 2562). การเสริมศักยภาพผู้นำจิตอาสาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทชุมชนประเทศไทย. (วงษ์สิริ เรืองศรี และคณะ, ผู้สัมภาษณ์)
สมาชิกกลุ่มจิตอาสาภาคเหนือ. (9 กันยายน 2562). การเสริมศักยภาพผู้นำจิตอาสาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทชุมชนประเทศไทย. (วงษ์สิริ เรืองศรี และคณะ, ผู้สัมภาษณ์)
สัมฤทธิ์ กางเพ็ง และประยุทธ ชูสอน. (2557). ภาวะผู้นำแบบโลกาภิวัฒน์ : แนวคิดและการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561 - 2580 (ฉบับประกาศราชกิจจานุเบกษา). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานโครงการจิตอาสาประชารัฐเพื่อสังคมสุขภาวะ สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ. (2560). ผลการดำเนินงานโครงการพัฒนากลไกสนับสนุนเครือข่ายจิตอาสาประชารัฐระดับจังหวัดเสริมสร้างสุขภาวะ พ.ศ. 2560. นนทบุรี: สำนักงานจิตอาสาประชารัฐเพื่อสังคมสุขภาวะ สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ.
สำนักส่งเสริมการเมืองภาคพลเมือง สถาบันพระปกเกล้า. (2558). รากฐานประชาธิปไตยเพื่อพลเมืองไทยที่ปรารถนา. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2546). ระเบียบวิธีการวิจัยสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: เฟื่องฟ้า ปริ๊นติ้ง.
สุรเชษฐ์ หิรัญสถิต และคณะ. (2561). การส่งเสริมการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างภาวะผู้นำของประเทศญี่ปุ่น. Journal of Ratchathani Innovative Social Sciences, 3(1), 1-24.
สุรพล พยอมแย้ม. (2556). จิตวิทยาในงานชุมชน. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ส เจริญการพิมพ์ จำกัด.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5th ed.). New York : Harper Collins: Publishers.
Kraft, P. N. (1992). Nurturing social consciousness through church education. United States of America: University of Pittsburgh.
Rappaport, J. (1977). Community psychology: values, research, and action. New York: Holt Rineheart and Winston.
UNESCO. (1997). Educating for a Sustainable Future: A Transdisciplinary Vision for Concerted Action. Paris: UNESCO.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Journal of Social Science and Buddhistic Anthropology
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.