SUSTAINABLE TOURISM MANAGEMENT IN PHATTHALUNG PROVINCE
Keywords:
การจัดการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, จังหวัดพัทลุงAbstract
The Objectives of this research article were to 1) study environment in the context of sustainable tourism management 2) study the management process of and the development of sustainable tourism and 3) study the guideline to development and management of sustainable tourism. There are both qualitative research and quantitative research. The population consisted of 6 informants, 400 residents who live in Phatthalung province, and 400 tourists who have been visiting to Phatthalung Province, which using the Taro Yamane formula and selected by stratified random sampling in proportion. The research instrument was the questionnaires The statistic employed for data analysis were descriptive statistics and content analysis. The results of the research were as follows: 1) Phatthalung Province is a city with an ancient history, where has many attractions and dimensions that are in natural historical way of life, agricultural tourism community tourism of old town. In addition, there showed a distinctive identity and a traditional culture toward to the tourist attraction, 2) the overall of the tourist’s opinion about the management process of and the development of sustainable tourism in Phatthalung Province were rated at the high level ( = 3.60) and people Phatthalung Province were rated at the high level ( = 3.47) and 3) the guideline to development and management of sustainable tourism in Phatthalung Province should be (1) study the environment and identity (2)focus on the participation of all sectors including government agencies, private agencies, entrepreneurs, communities and people in the area, setting the activities to promote the tourism by focusing on facilities and services.All of these guidelines are toward to the development of identity for tourism, which are in wisdom History, culture and traditions
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). สรุปด้านการท่องเที่ยว ปี 2560. เรียกใช้เมื่อ 20 มิถุนยน 2563 จาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=411
กรุงเทพธุรกิจ. (2560). อุตสำหกรรมกำรท่องเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 16 ตุลาคม 2560 จาก http://www.bangkokbiznews.com/economic/list/2.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561). แผนปฏิบัติการส่งเสริมการท่องเที่ยวประจำปี 2562. เรียกใช้เมื่อ 9 ธันวาคม 2563 จาก
http://www.tourismthailand.org/fileadmin /downloads/pdf
คนึงภรณ์ วงเวียน. (2556). การพัฒนายุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนที่เกาะเสม็ด จังหวัดระยอง. วารสารการบริการและการท่องเที่ยว, 7(2), 86-103.
โฆษิต ไชยประสิทธิ. (2556). การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในมิติการพัฒนาจากภายใน กรณีศึกษาชุมชนในศูนย์พัฒนาโครงการหลวงหนองหอย. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2545). การจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวและโรงแรมอย่างยั่งยืน. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นงนุช หวันชิตนาย และประสิทธิ์ รัตนพันธ์. (2561). การรับรู้ของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อการท่องเที่ยวในจังหวัดพัทลุง. วารสารเศรษฐศาสตร์และบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 10(2), 13-20.
นนท์ลฉัตร วีรานุวัตติ์ และเกศรา สุกเพชร. (2560). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเพื่อเพิ่มมูลค่าการท่องเที่ยวโดยชุมชนของไทย. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 11(1), 5-16.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2559). การจัดการด้านการตลาดอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 3). นนทบุรี: เฟริ์นข้าหลวง พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ปองทิพย์ นาคินทร์. (2556). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ตลาดเก่าอ่างศิลา เทศบาลเมืองอ่างศิลา จังหวัดชลบุรี. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 7(3), 650-665.
เพชรศรี นนท์ศิริ. (2555). รูปแบบการดําเนินงานของกลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชน ในเขตภาคเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 8(2), 47-65.
รัฐกรณ์ แสงโชติ. (2554). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในเขตเทศบาลตำบลปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วีระศักดิ์ กราปัญจะ. (2554). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในผืนป่าชุมชนบ้านอ่าวท่าเลน - ท่าพรตำบลเขาทอง อำเภือเมือง จังหวัดกระบี่. ใน วิทยานิพนธ์ เกษตรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาส่งเสริมการเกษตรและสหกรณ์. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2541). แรมซาร์ไซต์ของประเทศไทย. เรียกใช้เมื่อ 8 กรกฎาคม 2564 จาก http://chm-thai.onep.go.th/ wetland/ramsarsites.html
สำนักงานพัฒนาชุมชนจังหวัดพัทลุง. (2560). การท่องเที่ยวในจังหวัดพัทลุง. เรียกใช้เมื่อ 8 กรกฎาคม 2564 จาก https://phatthalung.cdd.go.th
สำนักงานสถิติจังหวัดพัทลุง. (2561). แผนพัฒนำสถิติระดับพื้นที่ จังหวัดพัทลุง. เรียกใช้เมื่อ 10 กรกฎาคม 2564 จาก http://phatlung.nso.go.th/images/stories/upfile/2563 /01/statrepost61.pdf
สุถี เสริฐศรี. (2560). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชนคลองโคนอำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการศิลปะศาสตร์
ประยุกต์, 10(2),109-117.
อมีนา ฉายสุวรรณ และชุมพล จันทร์ฉลอง. (2560). การพัฒนาระบบการท่องเที่ยวกลุ่มจังหวัดภาคใต้ฝั่งอันดามัน. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(3), 119-128.
อรวรรณ เกิดจันทร์. (2556). การมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศป่าชายเลนคลองโคน จังหวัดสมุทรสงคราม. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed.). New York: Harper and Row Publication.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Journal of Social Science and Buddhistic Anthropology
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.