การจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดพัทลุง

สาโรจน์  สามารถ; ฤาเดช  เกิดวิชัย; ดวงสมร  โสภณธาดา

ผู้แต่ง

สาโรจน์ สามารถ มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา
ฤาเดช เกิดวิชัย มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา
ดวงสมร โสภณธาดา มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา

คำสำคัญ:

Tourism Management, Sustainable Tourism Management, Phatthalung Province

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) สภาพแวดล้อม อัตลักษณ์ ในบริบทของการจัดการแหล่งท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน 2) กระบวนการจัดการและการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และ 3) แนวทางการพัฒนาและการจัดการการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน เป็นการวิจัยแบบผสมสาน กลุ่มตัวอย่างเชิงคุณภาพ มีผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 6 คน กลุ่มตัวอย่าง เชิงปริมาณ ได้แก่ กลุ่มนักท่องเที่ยวที่เข้ามาเที่ยวในจังหวัดพัทลุง จำนวน 400 คน และกลุ่มประชาชนที่อาศัยอยู่ในจังหวัดพัทลุง จำนวน 400 คน รวมกลุ่มตัวอย่างทั้งสิ้น 806 คน ได้เก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์และแบบสอบถาม วิเคราะเนื้อหาและสถิติเชิงพรรณนา ผลการวิจัย พบว่า 1) สภาพแวดล้อมในบริบทของจังหวัดพัทลุงเป็นเมืองที่มีประวัติศาสตร์เก่าแก่ มีแหล่งท่องเที่ยวมากมาย ทั้งเชิงธรรมชาติ วิถีชีวิต ประวัติศาสตร์ การท่องเที่ยวเชิงเกษตร การท่องเที่ยวชุมชน การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเมืองเก่า มีอัตลักษณ์ที่โดดเด่น และ มีวัฒนธรรมมาดั้งเดิม เป็นเสน่ห์ดึงดูดนักท่องเที่ยว 2) กระบวนการจัดการและการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดพัทลุงจากนักท่องเที่ยวโดยภาพรวมมีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 3.60) และกระบวนการจัดการและการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดพัทลุงจากประชาชนผู้ที่อาศัยในจังหวัดพัทลุง โดยภาพรวม มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 3.47) และ 3) แนวทางการพัฒนาและการจัดการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน ประกอบด้วย 1) การศึกษาสภาพแวดล้อมและอัตลักษณ์ 2) การมีส่วนร่วมของทุกภาคส่วนทั้งหน่วยงานภาครัฐ หน่วยงานภาคเอกชน ผู้ประกอบการ ชุมชน และประชาชนในพื้นที่ ทั้งด้านพื้นที่และศักยภาพการท่องเที่ยว ด้านกิจกรรมและส่งเสริมการท่องเที่ยว ด้านสิ่งอำนวยความสะดวกและการบริการ และ ด้านการมีส่วนร่วมในการพัฒนาการท่องเที่ยว ซึ่งจะนำไปสู่การพัฒนาอัตลักษณ์เพื่อการท่องเที่ยวทั้งในเชิงภูมิปัญญา ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และประเพณี

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). สรุปด้านการท่องเที่ยว ปี 2560. เรียกใช้เมื่อ 20 มิถุนยน 2563 จาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=411

กรุงเทพธุรกิจ. (2560). อุตสำหกรรมกำรท่องเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 16 ตุลาคม 2560 จาก http://www.bangkokbiznews.com/economic/list/2.

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561). แผนปฏิบัติการส่งเสริมการท่องเที่ยวประจำปี 2562. เรียกใช้เมื่อ 9 ธันวาคม 2563 จาก

http://www.tourismthailand.org/fileadmin /downloads/pdf

คนึงภรณ์ วงเวียน. (2556). การพัฒนายุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนที่เกาะเสม็ด จังหวัดระยอง. วารสารการบริการและการท่องเที่ยว, 7(2), 86-103.

โฆษิต ไชยประสิทธิ. (2556). การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในมิติการพัฒนาจากภายใน กรณีศึกษาชุมชนในศูนย์พัฒนาโครงการหลวงหนองหอย. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2545). การจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวและโรงแรมอย่างยั่งยืน. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

นงนุช หวันชิตนาย และประสิทธิ์ รัตนพันธ์. (2561). การรับรู้ของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อการท่องเที่ยวในจังหวัดพัทลุง. วารสารเศรษฐศาสตร์และบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 10(2), 13-20.

นนท์ลฉัตร วีรานุวัตติ์ และเกศรา สุกเพชร. (2560). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเพื่อเพิ่มมูลค่าการท่องเที่ยวโดยชุมชนของไทย. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 11(1), 5-16.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2559). การจัดการด้านการตลาดอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 3). นนทบุรี: เฟริ์นข้าหลวง พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

ปองทิพย์ นาคินทร์. (2556). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ตลาดเก่าอ่างศิลา เทศบาลเมืองอ่างศิลา จังหวัดชลบุรี. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 7(3), 650-665.

เพชรศรี นนท์ศิริ. (2555). รูปแบบการดําเนินงานของกลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชน ในเขตภาคเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 8(2), 47-65.

รัฐกรณ์ แสงโชติ. (2554). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในเขตเทศบาลตำบลปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

วีระศักดิ์ กราปัญจะ. (2554). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในผืนป่าชุมชนบ้านอ่าวท่าเลน - ท่าพรตำบลเขาทอง อำเภือเมือง จังหวัดกระบี่. ใน วิทยานิพนธ์ เกษตรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาส่งเสริมการเกษตรและสหกรณ์. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2541). แรมซาร์ไซต์ของประเทศไทย. เรียกใช้เมื่อ 8 กรกฎาคม 2564 จาก http://chm-thai.onep.go.th/ wetland/ramsarsites.html

สำนักงานพัฒนาชุมชนจังหวัดพัทลุง. (2560). การท่องเที่ยวในจังหวัดพัทลุง. เรียกใช้เมื่อ 8 กรกฎาคม 2564 จาก https://phatthalung.cdd.go.th

สำนักงานสถิติจังหวัดพัทลุง. (2561). แผนพัฒนำสถิติระดับพื้นที่ จังหวัดพัทลุง. เรียกใช้เมื่อ 10 กรกฎาคม 2564 จาก http://phatlung.nso.go.th/images/stories/upfile/2563 /01/statrepost61.pdf

สุถี เสริฐศรี. (2560). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชนคลองโคนอำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการศิลปะศาสตร์

ประยุกต์, 10(2),109-117.

อมีนา ฉายสุวรรณ และชุมพล จันทร์ฉลอง. (2560). การพัฒนาระบบการท่องเที่ยวกลุ่มจังหวัดภาคใต้ฝั่งอันดามัน. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(3), 119-128.

อรวรรณ เกิดจันทร์. (2556). การมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศป่าชายเลนคลองโคน จังหวัดสมุทรสงคราม. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed.). New York: Harper and Row Publication.