CITY THROUGH ORAL NARRATIONS: INTANGIBLE CULTURAL HERITAGE-BASED IMAGERY AND CONSTRUCTION IN WIANG SA CITY, SURAT THANI PROVINCE
Keywords:
Oral Narrations, Ancient City, Imagery, Construction, Intangible Cultural HeritageAbstract
The article "City Through Oral Narrations: Intangible Cultural Heritage-Based Imagery and Construction in Wiang Sa City, Surat Thani Province" focuses on the study of oral narrations power influence on city construction of ancient and deserted city, Wiang Sa city Surat Thani province in various context dimensions. Wiang Sa city has two major oral narration, firstly, narration concerned the era of formation, setting and transformation of the city through, the city legend of Wiang Sa. This legend portrays historical imaginary in the sense of community, which are historical development, the ruler, the prosperity and growth of the city, and significance of the city. Secondly, the oral narrations depicts the post-dissolution of the city through the legend of Pra Khee Mooh (legend of the Pig Riding Deity), the key role to establish the sanctity and mystery of the modern Wiang Sa city area, it is a constructed of the myth beliefs of city history. These two oral narrations are legends have constructed the locality existence and identities of the people of Wiang Sa and the city of Wiang Sa through generation transmission and researches. Finally, oral narrations are collective memory powerfully enhancing Wiang Sa traditions and ceremonies with outstanding identity and constructed awareness of existence in Thai history.
References
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2562). เมืองเก่าในประเทศไทย และแนวคิดภูมิทัศน์เมืองประวัติศาสตร์กับการอนุรักษ์และพัฒนาเมืองเก่า. ใน เอกสารการประชุมสัมมนาวิชาการคณะกรรมการอนุรักษ์และพัฒนาเมืองเก่า ครั้งที่ 2 เมืองเก่าและบริบทสังคมร่วมสมัย. สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
กรมศิลปากร. (2533). ทะเบียนโบราณสถานทั่วราชอาณาจักร เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร: ม.ป.พ.
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2559). วรรณกรรมพื้นบ้าน: มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ. กรุงเทพมหานคร:: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์, สำนักงานกิจการโรงพิมพ์.
จันทร์จิรายุ รัชนี, ม.จ. (2530). อาณาจักรศรีวิชัยที่ไชยา. (สดใส ขันติวรพงศ์, ผู้แปล). กรุงเทพมหานคร: อรุณวิทยา.
พจนีย์ แก้วเจริญและคณะ. (2551). โครงการการสืบค้นประวัติศาสตร์เมืองเวียงสระ เพื่อหาแนวทางในการฟื้นฟูวิถีชีวิตชุมชนโดยกลุ่มเยาวชนและชุมชนเมืองเวียงสระ จังหวัด สุราษฎร์ธานี. ใน รายงานวิจัย. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พีรพน พิสณุพงศ์ และคณะ. (2554). พัฒนาการของชุมชนและเมืองในคาบสมุทรภาคใต้. ใน สด แดงเอียด (บรรณาธิการ). คาบสมุทรภาคใต้: อดีตถึงปัจจุบัน (หน้า 38). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
รัตตพล สุวรรณโชติ และคณะ. (2559). โครงการแนวทางการพัฒนาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นเมืองเวียงสระ เพื่อสร้างสำนึกรักท้องถิ่นอย่างมีส่วนร่วมระหว่างกลุ่มเยาวชน ครูภูมิปัญญา และองค์กรท้องถิ่น อำเภอเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน รายงานวิจัย. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพมหานคร: นามมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
วชิรศักดิ์ มัชฌิมาภิโร และคณะ. (2564). โครงการขับเคลื่อนภูมิปัญญาชุมชนผ่านศูนย์การเรียนรู้นิเวศวิทยาวัฒนธรรม พื้นที่อำเภอเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน รายงานผลการทำกิจกรรมส่งเสริมและสนับสนุนการวิจัย. สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ และมหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
วิทยาลัยนานาชาติการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. (2560). เมืองโบราณ เวียงสระ. เรียกใช้เมื่อ 7 พฤศจิกายน 2565 จาก https://inter.sru.ac.th/viangsa/
สำนักงานโบราณคดีและพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติที่ 11 นครศรีธรรมราช. (ม.ป.ป.). ประวัติศาสตร์ โบราณคดี นครศรีธรรมราช. กรุงเทพมหานคร: เอ.พี. กราฟิค ดีไซน์ และการพิมพ์.
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2554). ชุดความรู้ด้านการอนุรักษ์ พัฒนา และบริหารจัดการเมืองเก่า เล่มที่ 1 ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับเมืองเก่าในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: ผู้แต่ง.
สำนักศิลปากรที่ 12 นครศรีธรรมราช. (2563). โบราณสถานที่ขึ้นทะเบียนในเขตพื้นที่สำนักศิลปากรที่ 12 นครศรีธรรมราช. นครศรีธรรมราช: ณัฐการการพิมพ์.
สุขกมล วงศ์สวรรค์. (2555). พัฒนาการทางวัฒนธรรมของชุมชนโบราณเวียงสระ จังหวัด สุราษฎร์ธานี จากหลักฐานทางโบราณคดี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อังกูร หงษ์คณานุเคราะห์. (2554). สถูป โคกเขา คาราบาว: ความทรงจำที่แตกต่างและความแตกต่างกับความทรงจำ. ใน ชนิดา ชิตบัณฑิตย์ และพรทิพย์ เนติภารัตนกุล (บรรณาธิการ). มอง “คน” สะท้อน “โครงสร้าง” (หน้า 27). นครปฐม: มิสเตอร์ ก็อปปี๊.
Bernard M. Fielden & Jukka Jokilehto. (1993). Management Guidelines for Word Cultural Heritage Sites. Rome: ICCROM.
Puala Hamilton. (2003). Sale of the Century? Memory and Historical Consciousness in Australia. In eds Katharine Hodgkin and Susannah Radstone, Contested Pasts: The Politics of Memory. London: Routledge.
UNESCO. (2003). CONVENTION FOR THE SAFEGUARDING OF THE INTANGIBLE CULTURA HERITAGE. Paris: Author.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Journal of Social Science and Buddhistic Anthropology
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.