LIFEGUARDING COMPETENCY OF BOAT STAFFS IN MARINE TOURISM ACTIVITIES IN SATUN PROVINCE
Keywords:
Competency, Marine Life-Guard, Boat Staffs, Marine Tourism Activities, Satun ProvinceAbstract
The purposes of this article were to study the lifeguarding competency of boat staffs and to study their need to improve lifeguarding competency in marine tourism activities in Satun Province. The sample group consisted of 43 boat staffs in marine tourism activities working at ports in Satun Province which were voluntarily selected. The research tools were Interview form about lifeguarding competency levels and the need to improve the lifeguarding competency in marine tourism activities with the IOC value of 0.89. The results showed that, most of the boat staffs in marine tourism activities in Satun Province has shown at moderate level their lifeguarding competency in various aspects as follows: 1) 60.5 percent were able to swim. 2) 76.6% were able to provide first aid 3) 72.1% were able to help a drowning person 4) 44.2% were able to inspect the mechanical system 5) 69.8% were able to use boat equipment and life-saving equipment 6) 67.4 percent had moderately knowledge about venomous animals 7) 60.5 percent were able to provide first aid in a venomous animal accident 8) 72.1% have knowledge of communication devices and rules of use 9) 67.4 percent were able to use correctly communication equipment on board 10) 62.8 percent have knowledge of the Thai Boat Act and other related laws. And the findings also found that 100% of boat staffs would like to have usual training to improve the lifeguarding competency in marine tourism activities and 97.7 percent of them will join the training program if organized.
References
กรมเจ้าท่า. (2561). รายงานการสำรวจเรือโดยสาร/ท่องเที่ยว ปีงบประมาณ 2561. เรียกใช้เมื่อ 25 มีนาคม 2562 จาก https://www.md.go.th/stat/images/pdf_report_ stat/2561/travel_61. pdf
กาญจนา ทันใจชน. (2558). มาตรฐานเรือรับจ้างนำเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 25 มีนาคม 2562 จาก http://ltrc.npru.ac.th/?p=349
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
ฉัตรชัย ศักดิ์ดี. (2550). ยุทธศาสตร์การป้องกันอุบัติเหตุการจมน้ำของนักท่องเที่ยว: กรณีศึกษาชายหาดด้านทิศตะวันตกของเกาะภูเก็ต. เรียกใช้เมื่อ 25 มีนาคม 2562 จาก http://graduate.pkru.ac.th/Abstract/development% 20strategies/ abstact53_chatchai.htm
ทวีศักดิ์ แตะกระโทก. (2561). เจ้าหน้าที่ความปลอดภัยในกิจกรรมท่องเที่ยว ก้าวใหม่ที่ไม่ซ้ำรอยเดิม. เรียกใช้เมื่อ 18 เมษายน 2562 จาก https://www.posttoday.com /social/think/557274
ธัญญาภัทร์ ศรสุวรรณหิรัญ และประภาพร ประเทศ. (2559). ความปลอดภัยบนเรือ. เรียกใช้เมื่อ 18 เมษายน 2562 จาก https://sites.google.com/site/khwampxnim /about-the-location
ธีระ สินเดชารักษ์ และคณะ. (2562). การสำรวจการจ้างงานในภาคการท่องเที่ยวของประเทศไทย. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 15(1), 131-149.
ปัณฑารีย์ สีสะอาด. (2564). ความสัมพันธ์ระหว่างทัศนคติและพฤติกรรมต่อมาตรการความปลอดภัยในการ เดินทางท่องเที่ยวทางน้ำของพนักงานประจำเรือ กรณีศึกษาการเดินเรือเส้นทาง พัทยา - เกาะล้าน. วารสารวิจัยวิชาการ, 4(4), 133-142.
เปรม ถาวรประภาสวัสดิ. (2562). มาตรการความปลอดภัยทางการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: สำนักวิชาการ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2565). การปรับตัวของแรงงานในภาคการท่องเที่ยวในยุคโควิด-19. เรียกใช้เมื่อ 30 มิถุนายน 2565 จาก http://econ.nida.ac.th/2022/03/
มารีนไทยดอทคอม. (2564). เครื่องมือสื่อสารและอุปกรณ์ช่วยการเดินเรือ. เรียกใช้เมื่อ 30 มิถุนายน 2564 จาก http://www.marinerthai.net/comms.htm
ไมตรี ไชยมงคล และคณะ . (2563). การยกระดับมาตรฐานความปลอดภัยการท่องเที่ยวทางทะเลในประเทศไทย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 22(2), 331-345.
วีรพัฒน์ ชินพันธ์. (2020). เอกสารประกอบการอบรมหลักสูตรผู้จัดการแผนงานป้องกันการจมน้ำ (Drowning Prevention Course for Program Manager). กรุงเทพมหานคร: กลุ่มป้องกันการบาดเจ็บทั่วไป กองป้องกันการบาดเจ็บ กรมควบคุมโรค.
ศรีวาลี ทองเลี่ยมนาค และ อรพิน รู้ยิ่ง. (2564). การพัฒนาคุณภาพการให้บริการขนส่งทางทะเลแก่ชาวต่างชาติ ของเรือเฟอร์รี่ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 8(2), 95-123.
ศุภลักษณ์ ศรีวิไลย และ รุ่งเรือง ทองศรี. (2564). การแพร่ระบาดของ โควิด-19 ส่งผลต่อการท่องเที่ยวของประเทศไทย. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(8), 405-416.
ศุศราภรณ์ แต่งตั้งลำ และ อริยา พงษ์พานิช. (2564). ปัจจัยที่มีผลต่อการเลือกการเดินทางท่องเที่ยวไทยแบบปรกติใหม่. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(1), 12-24.
สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2557). คู่มือแนวทางปฏิบัติการฉุกเฉินทางน้ำและทางทะเล. นนทบุรี: สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ.
หนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ. (16-19 กันยายน 2561). ททท.บูมท่องเที่ยวสตูล ตั้งสนง.ส่งเสริมการตลาด. หนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ, หน้า 1.
อนุราช วิมล. (2555). การมีส่วนร่วมในการป้องกันอุบัติภัยทางน้ำของคนประจำเรือโดยสาร อำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
อารีรัตน์ วัชรโยธินกุล. (2559). ความคาดหวังและมิติแห่งความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่ส่งผลต่อการกลับมาเยือนซ้ำเกาะล้าน จังหวัดชลบุรี. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาการท่องเที่ยวและการโรงแรม. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Journal of Social Science and Buddhistic Anthropology
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.