สมรรถนะด้านการดูแลความปลอดภัยทางน้ำของพนักงานประจำเรือในกิจกรรมการท่องเที่ยว ทางทะเลในจังหวัดสตูล

นพดล  นิ่มสุวรรณ; ไพศาล  สุขเกษม; อริสรา  บุญรัตน์

ผู้แต่ง

นพดล นิ่มสุวรรณ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
ไพศาล สุขเกษม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี
อริสรา บุญรัตน์ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่

คำสำคัญ:

สมรรถนะ, การดูแลความปลอดภัยทางน้ำ, พนักงานประจำเรือ, การท่องเที่ยวทางทะเล, จังหวัดสตูล

บทคัดย่อ

บทความฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสมรรถนะด้านการดูแลความปลอดภัยทางน้ำ และความต้องการพัฒนาสมรรถนะด้านการดูแลความปลอดภัยทางน้ำของพนักงานประจำเรือในกิจกรรมการท่องเที่ยวทางทะเลในจังหวัดสตูล กลุ่มตัวอย่างของการวิจัยคือ พนักงานประจำเรือในกิจกรรมการท่องเที่ยวทางทะเลที่ปฏิบัติงานในท่าเรือโดยสารท่องเที่ยวในจังหวัดสตูล ซึ่งเลือกจากความสมัครใจ จำนวน 43 คน เครื่องมือวิจัยคือ แบบสัมภาษณ์เพื่อสอบถามระดับสมรรถนะ และความต้องการพัฒนาสมรรถนะการดูแลความปลอดภัยทางน้ำ ซึ่งมีค่า IOC เท่ากับ 0.89 ผลการวิจัยพบว่าพนักงานประจำเรือในกิจกรรมการท่องเที่ยวทางทะเลในจังหวัดสตูลโดยส่วนใหญ่มีสมรรถนะด้านการดูแลความปลอดภัยทางน้ำระดับปานกลาง ดังนี้ 1) ร้อยละ 60.5 สามารถว่ายน้ำได้ 2) ร้อยละ 76.6 สามารถปฐมพยาบาลเบื้องต้นได้ 3) ร้อยละ 72.1 สามารถช่วยคนจมน้ำได้ 4) ร้อยละ 44.2 สามารถตรวจสภาพเรือได้ 5) ร้อยละ 69.8 สามารถใช้อุปกรณ์เครื่องใช้บนเรือและเครื่องช่วยชีวิตได้ 6) ร้อยละ 67.4 มีความรู้ด้านสัตว์มีพิษทางทะเล 7) ร้อยละ 60.5 สามารถปฐมพยาบาลอุบัติเหตุจากสัตว์มีพิษได้ 8) ร้อยละ 72.1 มีความรู้เกี่ยวกับอุปกรณ์เครื่องมือสื่อสาร และกฎระเบียบการใช้ 9) ร้อยละ 67.4 สามารถใช้อุปกรณ์สื่อสารบนเรือได้ และ 10) ร้อยละ 62.8 มีความรู้เกี่ยวกับพระราชบัญญัติเรือไทย และกฎหมายอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง และผลการวิจัยพบด้วยว่าพนักงานประจำเรือร้อยละ 100 ต้องการให้มีการจัดอบรมการพัฒนาสมรรถนะด้านการดูแลความปลอดภัยทางน้ำอย่างสม่ำเสมอ และหากมีการจัดอบรมดังกล่าว ร้อยละ 97.7 คิดว่าจะเข้าร่วมโครงการ

เอกสารอ้างอิง

กรมเจ้าท่า. (2561). รายงานการสำรวจเรือโดยสาร/ท่องเที่ยว ปีงบประมาณ 2561. เรียกใช้เมื่อ 25 มีนาคม 2562 จาก https://www.md.go.th/stat/images/pdf_report_ stat/2561/travel_61. pdf

กาญจนา ทันใจชน. (2558). มาตรฐานเรือรับจ้างนำเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 25 มีนาคม 2562 จาก http://ltrc.npru.ac.th/?p=349

คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.

ฉัตรชัย ศักดิ์ดี. (2550). ยุทธศาสตร์การป้องกันอุบัติเหตุการจมน้ำของนักท่องเที่ยว: กรณีศึกษาชายหาดด้านทิศตะวันตกของเกาะภูเก็ต. เรียกใช้เมื่อ 25 มีนาคม 2562 จาก http://graduate.pkru.ac.th/Abstract/development% 20strategies/ abstact53_chatchai.htm

ทวีศักดิ์ แตะกระโทก. (2561). เจ้าหน้าที่ความปลอดภัยในกิจกรรมท่องเที่ยว ก้าวใหม่ที่ไม่ซ้ำรอยเดิม. เรียกใช้เมื่อ 18 เมษายน 2562 จาก https://www.posttoday.com /social/think/557274

ธัญญาภัทร์ ศรสุวรรณหิรัญ และประภาพร ประเทศ. (2559). ความปลอดภัยบนเรือ. เรียกใช้เมื่อ 18 เมษายน 2562 จาก https://sites.google.com/site/khwampxnim /about-the-location

ธีระ สินเดชารักษ์ และคณะ. (2562). การสำรวจการจ้างงานในภาคการท่องเที่ยวของประเทศไทย. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 15(1), 131-149.

ปัณฑารีย์ สีสะอาด. (2564). ความสัมพันธ์ระหว่างทัศนคติและพฤติกรรมต่อมาตรการความปลอดภัยในการ เดินทางท่องเที่ยวทางน้ำของพนักงานประจำเรือ กรณีศึกษาการเดินเรือเส้นทาง พัทยา - เกาะล้าน. วารสารวิจัยวิชาการ, 4(4), 133-142.

เปรม ถาวรประภาสวัสดิ. (2562). มาตรการความปลอดภัยทางการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: สำนักวิชาการ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2565). การปรับตัวของแรงงานในภาคการท่องเที่ยวในยุคโควิด-19. เรียกใช้เมื่อ 30 มิถุนายน 2565 จาก http://econ.nida.ac.th/2022/03/

มารีนไทยดอทคอม. (2564). เครื่องมือสื่อสารและอุปกรณ์ช่วยการเดินเรือ. เรียกใช้เมื่อ 30 มิถุนายน 2564 จาก http://www.marinerthai.net/comms.htm

ไมตรี ไชยมงคล และคณะ . (2563). การยกระดับมาตรฐานความปลอดภัยการท่องเที่ยวทางทะเลในประเทศไทย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 22(2), 331-345.

วีรพัฒน์ ชินพันธ์. (2020). เอกสารประกอบการอบรมหลักสูตรผู้จัดการแผนงานป้องกันการจมน้ำ (Drowning Prevention Course for Program Manager). กรุงเทพมหานคร: กลุ่มป้องกันการบาดเจ็บทั่วไป กองป้องกันการบาดเจ็บ กรมควบคุมโรค.

ศรีวาลี ทองเลี่ยมนาค และ อรพิน รู้ยิ่ง. (2564). การพัฒนาคุณภาพการให้บริการขนส่งทางทะเลแก่ชาวต่างชาติ ของเรือเฟอร์รี่ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 8(2), 95-123.

ศุภลักษณ์ ศรีวิไลย และ รุ่งเรือง ทองศรี. (2564). การแพร่ระบาดของ โควิด-19 ส่งผลต่อการท่องเที่ยวของประเทศไทย. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(8), 405-416.

ศุศราภรณ์ แต่งตั้งลำ และ อริยา พงษ์พานิช. (2564). ปัจจัยที่มีผลต่อการเลือกการเดินทางท่องเที่ยวไทยแบบปรกติใหม่. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(1), 12-24.

สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2557). คู่มือแนวทางปฏิบัติการฉุกเฉินทางน้ำและทางทะเล. นนทบุรี: สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ.

หนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ. (16-19 กันยายน 2561). ททท.บูมท่องเที่ยวสตูล ตั้งสนง.ส่งเสริมการตลาด. หนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ, หน้า 1.

อนุราช วิมล. (2555). การมีส่วนร่วมในการป้องกันอุบัติภัยทางน้ำของคนประจำเรือโดยสาร อำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.

อารีรัตน์ วัชรโยธินกุล. (2559). ความคาดหวังและมิติแห่งความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่ส่งผลต่อการกลับมาเยือนซ้ำเกาะล้าน จังหวัดชลบุรี. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาการท่องเที่ยวและการโรงแรม. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.