ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของประเทศไทยกับราชอาณาจักรกัมพูชา
คำสำคัญ:
ยุทธศาสตร์, การพัฒนาการท่องเที่ยว, กลุ่มประเทศอาเซียนบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้วัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อศึกษาการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของไทยกับราชอาณาจักรกัมพูชา ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ จากการศึกษาเอกสาร การสัมภาษณ์เจาะลึก การสนทนากลุ่ม ซึ่งเป็นผู้ความเชี่ยวชาญในด้านการบริบทของลักษณะประเทศ การท่องเที่ยวไทย-กัมพูชาเป็นผู้เกี่ยวข้องประเด็นที่ศึกษา จำนวน 17 คน โดยเลือกแบบเฉพาะเจาะจง วิเคราะห์โดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์สภาพแวดล้อมขององค์กร SWOT Analysis และตารางการวิเคราะห์กลยุทธ์ TOWS Matrix ทั้งวิเคราะห์เชิงเนื้อหาและตรวจสอบข้อมูลแบบสามเส้า
ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนาการท่องเที่ยวของไทยกับกลุ่มประเทศอาเซียน ได้แก่ (1) ด้านการพัฒนาทรัพยากรท่องเที่ยวอย่างคุ้มค่าคือเหมาะสมกับอรรถประโยชน์ที่ได้หลังจ่ายเงิน มีประสิทธิภาพสูงสุด และคงอยู่อย่างยั่งยืน (2) ด้านการรักษาคุณภาพระบบนิเวศร่วมกันโดยไม่ทำลายธรรมชาติ (3) ด้านการพัฒนาธุรกิจท่องเที่ยวที่คำนึงถึงทุกฝ่าย (4) ด้านพัฒนาการตลาดท่องเที่ยว (5) ด้านการพัฒนาการมีส่วนร่วมคิด ร่วมทำ ร่วมกันใช้ประโยชน์ทางการท่องเที่ยวของชุมชนท้องถิ่นเรื่องความร่วมมือในด้านความปลอดภัยและข้อมูลนักท่องเที่ยว (6) ด้านการพัฒนาจิตสำนึกการอนุรักษ์และหวงแหนวัฒธรรมและประเพณี 2) ความร่วมมือการพัฒนาการท่องเที่ยวของไทยกับราชอาณาจักรกัมพูชา ได้แก่ (1) การอำนวยความสะดวกการเดินทางในกลุ่มประเทศอาเซียนและประเทศอื่น (2) การอำนวยความสะดวกด้านขนส่งและขยายตลาดการท่องเที่ยว (3) ด้านความปลอดภัยและความมั่นคงการท่องเที่ยว (4) การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ 3) ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนไทยกับราชอาณาจักรกัมพูชา ผู้วิจัยขอนำเสนอ 5Ps Model .ในการดำเนินการได้แก่ (1) ส่งเสริมตลาดท่องเที่ยว (2) พัฒนาสินค้าและบริการท่องเที่ยว (3) การบริหารจัดการการท่องเที่ยว (4) ยกระดับความร่วมมือสู่จุดหมายปลายทางเดียวกัน (5) ส่งเสริมการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนและเปิดโอกาสให้ทุกภาคส่วนมีส่วนร่วม
เอกสารอ้างอิง
กรปภา พึ่งพันธและคณะ. (2558). Tourist Hub of ASEAN: โอกาสของไทย Tourist Hub of ASEAN: Opportunities for Thailand. ใน การประชุมวิชาการนิสิตนักศึกษาภูมิศาสตร์และภูมิสารสนเทศศาสตร์แห่งประเทศไทย ครั้งที่ 8 วันที่ 25-26 ธันวาคม 2558 ณ มหาวิทยาลัยราชภัฎบุรีรัมภ์. มหาวิทยาลัยราชภัฎบุรีรัมภ์.
จิระเดช ห้วยหงส์ทอง. (2560). แนวทางการส่งเสริมความร่วมมือด้านการท่องเที่ยวของประเทศไทยกบักลุ่มประเทศ CLMV. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
ชนาใจ หมื่นไธสง และคณะ. (2559). การรับรู้ของนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในยอกยาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซียที่มีต่อไทย ด้านเศรษฐกิจและสังคมในบริบทประชาคมอาเซียน. วารสารการเมืองการปกครอง, 7(2), 33-47.
ธนรัตน์ รัตนพงศ์ธระ และคณะ. (2560). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ชุมชนอโยธยาจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 5(2), 8-16.
ภูมิใจ เลขสุนทรากร. (2559). แนวทางการสร้างความร่วมมือในการต่อต้านภัยคุกคามไม่ตามแบบระหว่างราชอาณาจักรไทยราชอาณาจักรกัมพูชา และสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม :กรณีศึกษา เส้นทางเชื่อมต่อระหว่างสระแก้ว – พนมเปญ – โฮจิมินห์. วารสารสถาบันวิชาการป้องกันประเทศ, 7(3), 42-57.
รัศมี อ่อนปรีดา. (2015). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดราชบุรีและสมุทรสงคราม. Academic Journal Phranakhon Rajabhat University, 6(1), 135-145.
สุชาติ ประสิทธิ์รัตนสินธุ์. (2012). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ชลดา.
ASEAN Secretariat. (2011). Standard Operating Procedure for Regional Standby Arragements and Coordination of Joint Disaster Relief and Emergency Response Operations. Jakarta: ASEAN Secretariat.
Department of Tourism. (2556). ASEAN Tourism Strategic Plan B.E. 2554-2558. Bangkok: Department of Tourism.
Office of the Permanent Secretary, Ministry of Tourism and Sports. (2560). The 2nd National Tourism Development Plan (B.E. 2560-2564). Bangkok: Office of the Permanent Secretary, Ministry of Tourism and Sports.
Pound Chat & D Vijit Supinit. (2016). A Study of Tourism Development and Preference for Tourism Sites in Phnom Penh, Cambodia. International Journal of Thesis Projects and Dissertations (IJTPD), 4(2), 196-203.
World Tourism Organization. (2015). UNWTO Tourism highlights 2015 edition. Retrieved May 21, 2018, from from https://www.e-unwto.org/doi/pdf/10.18111/9789284416899
